Het is kil buiten voor een zomerdag. Ik loop door de stad en het wordt langzaam donker. Iets zegt me dat ik weer naar café Zondag moet gaan, in mijn eentje aan de bar moet gaan zitten en een Amaretto sour moet bestellen. Zodoende. Ik zit hier aan de bar en ik voel de tranen in mijn ogen prikken. Ik kijk naar buiten en mijn blik valt op het stukje terras waar we afgelopen zaterdag zaten. Ik zit hier nu, maar jij bent er niet meer. Sterker nog, je bent zelfs heel ver uit mijn buurt. In gedachten ben je bij me. Ik beeld me in hoe mijn vingers jouw lange blonde lokken strelen. Ik beeld me in hoe het voelde toen jouw lippen de mijne raakten. Het is bijna onwerkelijk.
Ben ik verliefd op het idee van het onmogelijke? Verlang ik naar je vanwege onze afstand? Gaat het hier om het gegeven dat ik mijn opties open wil houden, puur omdat mijn vriend nu een monogame relatie van me verwacht? Of werd ik verliefd toen jij je zonnebril afzette en ik je in je blauwe ogen kon aankijken? Wie geeft antwoord op mijn vragen?
Als je hier was, dan konden we praten, omdat jij en ik dat allebei willen, maar ik zou niet weten wat ik tegen jou zou moeten zeggen. De algehele situatie vreet me op. Ik ben compleet radeloos.
Jij zit in Amsterdam en ik in Maastricht. Het is heel moeilijk om je momenteel te contacteren. Ik he het gevoel dat ik je kwets terwijl ik dat echt niet wil. Zeg me wat ik moet doen, Nicky. Als je het me vraagt, dan stap ik per direct in de trein naar Amsterdam en dan ben ik bij je. Ik wil je geruststellen met alles wat er in mijn macht ligt, maar dan moet je me wel zeggen wat je wilt.
De mensen aan de tafel rechts van me staan op en gaan betalen. Dat was de tafel waar wij zaterdag naar toe verhuisden omdat het buiten te koud werd. Ik beeld me in hoe ik je recht in je ogen aankijk terwijl mijn handen over je benen glijden.
Wat doe je met me, Nicky? Je hebt me echt compleet in je macht. Pas je alsjeblieft op met mijn gevoelens? Ik ben zacht en heel breekbaar. Doe me alsjeblieft geen pijn.
Ik bestel een gin tonic en ik voel me echt compleet waardeloos. Ik rot weg aan een bar waar ik me meer dan eenzaam voel. Om de minuut werp ik een blik op de deuropening met de hoop dat jij naar binnen loopt op je mooie hakken. Is dit alles nu passé?
Ik kijk om me heen of iemand met me mee leest, voordat ik verder ga met schrijven. Je weet namelijk maar al te goed waar ik nu aan denk.
Ik nam je mee naar huis als mijn meisje en daar begon onze onvergetelijke nacht. Dit is het moment waarop ik je vertel wat er zoal gebeurde, maar je stuurt me net een bericht dat je een date hebt. Daar zit ik dan, alleen aan de bar voor me uit te staren. Mijn hart in duizend stukjes.
Dit is exact het moment waarop ik realiseer dat ik verliefd op je ben.
Wat is het leven toch waardeloos.
Veel liefs,
H.
