Wie opgegroeid is in de jaren 60, 70 of 80 heeft de tijd meegemaakt dat er voor iedere ziekte wel een pil werd uitgevonden en voor iedere vrije minuut een oplossing werd gevonden. Vrouwen kregen een keuze in snelle maaltijden, magnetron maaltijden en kant-en-klaar producten. Alles bedoeld om het leven simpeler te maken.
Wat nog niet bekend was, was de impact van deze voedingsmiddelen op onze gezondheid. En nog steeds zijn mensen er zich niet van bewust wat men naar binnen werkt bij voorbereide producten.
Het was pas begin jaren 2000 dat men onderzoeken begon vrij te geven omtrent de negatieve effecten van toevoegingen zoals conserveringsmiddelen en smaakversterkers. Dit nieuws bereikte het merendeel van de bevolking echter niet. Niet alleen omdat het maar eenmaal werd vermeld in het nieuws, de meeste mensen waren te druk om dit nieuws tot hen door te laten dringen.
Er werden enkele toevoegingen verboden en het leven ging gewoon door.
Dat er steeds meer chronische ziektes ontstonden, bleef geruis op de achtergrond. Het merendeel van de bevolking negeerde deze feiten. Over het ontstaan van diverse ziektes kwam weinig naar buiten. Artsen wisten het niet, konden patiënten geen antwoord geven op hun vragen.
Pas vanaf de jaren 2010 waren er mensen die bewuster begonnen te eten en te leven. Slechts een kleine groep die hun best deden om hun kennis te verspreiden. Die zich bewust werden van de invloed van stress op hun gezondheid, hoe biologisch geteeld voedsel een positief effect had op het zelf genezend vermogen van het lichaam, hoe een gezonde leefomgeving ten goede kwam aan het welzijn.
Hierdoor is het mij duidelijk dat er maar 1 persoon is die verantwoordelijkheid kan nemen voor mijn gezondheid, en dat ben ik. Vertrouwen in de voedselindustrie heb ik niet meer. Vertrouwen in de reguliere geneeskunde nog maar heel weinig. De overheid gaat er niet voor zorgen dat ik zorg voor voldoende beweging, dat moet ik zelf doen. Het is mij duidelijk dat mijn lichaam grenzen stelt.
Het veranderen van mijn gedachten en het mij bewust worden van de realiteit, is een heel proces geweest. Wel eentje waarvoor ik nu erg dankbaar ben.
