Je hebt bijvoorbeeld de neuroot. Herkenbaar aan een vlekkeloos en zeer ordelijk interieur. Dit is meestal de soort die ook nooit treinen mist, maar zelden zijn fietssleutels kwijt is, waarbij je waarschijnlijk geen verschimmelde citroenen of overjarige bananen onderin zijn of haar fruitmand zult aantreffen. Het type met een gesorteerde besteklade die gewoon probleemloos en soepeltjes dicht glijdt, en waar sokken nooit eenzaam uit de wasmachine terugkomen. Bij wie weinig onverwachte dingen gebeuren. Het zijn lange termijndenkers met een opgeruimde geest.
Dit soort is vaak bang om de controle te verliezen. Probeert daarom elk ongemak te voorkomen. Dit zijn vaak degenen met een zeer overzichtelijk, regelmatig, en praktisch maar waarschijnlijk ook een voorspelbaar en misschien zelfs een wat eentonig bestaan. Brigitte Kaandorp noemt dit type ook wel het ANWB-type, het meest spannende en excentrieke wat zo iemand zich kan voorstellen, is om in een lunchtentje in plaats van de doorsnee tosti ham kaas, eens een tosti kaas appel kaneel te bestellen, volgens Kaandorp. Maar dat is al erg gewaagd.
Dan heb je daarnaast de flodderaar. De lapzwans. Degene die zijn omgeving nog net leefbaar houdt voor zichzelf, maar letterlijk en figuurlijk achter de feiten aanloopt, alles laat slingeren en struikelt over allerlei obstakels.
Deze persoon leeft over het algemeen in een chaos, zoekt altijd met de ene sok in de hand naar de andere passende sok, of hij zoekt een hele ochtend naar de passende deksel van een bewaarbakje, maar vindt het niet en geeft het dan maar op of raakt afgeleid door heel iets anders. Hij staat ’s ochtends vroeg bij de supermarkt omdat de koffiefilters of het wc papier op zijn en vergeet dan vervolgens alsnog bijvoorbeeld de vuilniszakken.
Zeer incidenteel, ontstaat er in dit geval bij toeval plotselinge opruimwoede.
Wanneer die zeldzame opruimwoede heel nu en dan voorkomt, dan overkomt het hem in eerste instantie zelf ook dat hij aan het schoonmaken is, bijvoorbeeld omdat hij een pak bloem uit zijn handen op de grond liet vallen, en dan naar aanleiding van dat incident zichzelf spontaan stofzuigend en dweilend terug vindt op de keukenvloer. (Nu de gelegenheid zich dan toch voordoet kan ik de hele vloer wel even meepakken, denkt hij of zij dan.) Hij zal zelf nooit zomaar zonder concrete aanleiding in actie komen.
Na zo’n acute opruimactie is hij daar dan ook nog een tijdje erg verbaasd, en nog een poosje onwennig of voelt hij zich zelfs opgelaten in z'n eigen huis dat plotseling zijn eigen huis niet meer lijkt.
De flodderaar heeft een overvol en onsamenhangend brein, is vaak vergeetachtig en van het uitstellende soort, doet duizend dingen tegelijk maar maakt het vervolgens meestal niet af, denkt vaak niet op langere termijn en komt daardoor voor aangename en vooral ook onaangename verrassingen te staan. Toch is het leven van dit soort sloddervossen over het algemeen vaak verre van saai, vanwege die onverwachte wendingen belanden ze altijd in situaties die ze in eerste instantie niet hadden gepland.
Het is februari en de vloer is sinds half december al bezaaid met dennennaalden, de piek was er meteen al afgevallen en ligt gebroken op de grond stof te vangen. Bijna elke dag zeggen we wel een keer tegen elkaar dat de kerstboom maar weer eens de deur uit moet, maar dit zijn vage betekenisloze woorden, daar ben ik al vrij gauw achter gekomen, alsof het eerder om iets gaat wat totaal buiten onszelf omgaat en waar we geen invloed op kunnen uitoefenen.
Net zoiets als dat je elkaar vraagt " Zou het nog gaan sneeuwen deze winter?" - "Wie weet, het zou me leuk lijken." Ik ben benieuwd wat uiteindelijk de doorslag zal geven om de boom daadwerkelijk weg te doen.
Als er geen sprake meer is van uitstel, kan het namelijk ook voorkomen dat het voorwerp al zo lang ergens in je woning op een bepaalde plek staat, dat je het op een zeker moment al niet meer als obstakel bent gaan beschouwen, maar dat je het een soort van accepteert en integreert als onderdeel van het interieur. Ieder uitzicht went. Zoals ook de slingers van de laatste verjaardag bijvoorbeeld. Die hangen nu bijna twee maanden in de woonkamer en er moet ergens een moment zijn geweest dat ik onbewust heb gedacht: Ze kunnen net zo goed blijven hangen tot er weer eens iemand verjaart.
Ik struikel ook zeer regelmatig over een onverwachte kurk ergens op de grond, dan word ik -hinkelend en op een confronterende en pijnlijke manier- herinnerd aan de hoeveelheid champagne die we drinken. Vervolgens neem ik me dan voor om pas bij de eerstvolgende echte feestelijkheid pas weer bubbels te kopen, omdat deze traditie nu, net als de slingers trouwens, niet meer speciaal is, maar onderdeel is geworden van het dagelijks bestaan, en er bovendien wel eens wat gezonder, regelmatiger en soberder mag worden geleefd. Al die drank is immers nergens goed voor.
Wanneer je in dit huis een schoon kopje zoekt, vind je die zeker niet in het keukenkastje, afgewassen, maar op het bureau van de man of bijvoorbeeld in de douche, met een laagje vergeten oude koffie erin en lippenstift afdrukken aan de rand.
Dit soort verschijnselen horen typisch bij het gevalletje Lapzwans:
Hij verlangt heus naar een opgeruimd en overzichtelijk leven op een dag, maar niet vandaag.
Vandaag koopt hij namelijk toch maar weer een fles champagne en koopt hij alsnog de vuilniszakken die hij gisteren vergeten was, maar zijn portemonnee ligt waarschijnlijk nog thuis, in de jaszak van de jas die hij gisteren droeg. Zo is de Lapzwans toch nog voorspelbaar in z’n eigen onvoorspelbaarheid.
Comments
- 12 feb
0- 3 feb
0