Zonswondergang
Hier hadden we elkaar uitgezwaaid
Onze haren voor onze ogen gewaaid.
Sindsdien is alsof ik op dagdromen vaar
verdwaald, haal ik zoute visioenen door elkaar.
Zie ik kinderen bij zandkastelen knielen
terwijl laatste stemmen in de branding wegvielen.
De zilvermeeuwen in vlucht
De zomer vergeet, de zee zucht.
De lucht verkleurt en zij verzinnen,
koningen en koninginnen.
Figuranten van het geestesoog.
Hun fantasie rijkt ver,
voeten nu nog droog.
En op de achtergrond alleen nog het suizen,
In golven blijven wonderen huizen.
De zee zal zacht nieuwe uren influisteren
zolang we zwijgen, zolang wij luisteren.
Dwaalgasten
Misschien zijn we dwaalgasten
in een stilstaand land.
Verdwaald in de witruimtes,
maar onzichtbaar verwant.
Iets dat ondergesneeuwd lijkt,
maar slechts verbloemd is
door zichzelf ingehaalde tijd.
Weet dat je tot ver in mijn dromen reikt.
Want waar wij stranden,
zingen woorden altijd door.
Wie weet waar wij belanden
In de lege straten van een gedachten koor.
Daar waar de stemmen stiller zijn,
en waar woorden wachten.
Waar het einde altijd open blijft.
Daar weet ik je hopelijk te vinden,
in het zeldzame licht van de tussentijd.
Waar eerste sneeuwklokjes zijn en
en het liedje zichzelf schrijft.
Ondertussen verzin ik vogels op lege takken zonder bladeren
Zou in de verte al de lente naderen?
laat mij maar door ons zoete dwaalspoor bladeren.
Wat is er gebeurd?
De nacht is ingekleurd
Door twee rustelozen
Het voelt als fluweel
Geurt naar rozen.
verdwaald,
Ik blijf
Verzacht
onder invloed van de nacht,
nazweven
hervat wazig een stilleven
zoek mijn donkerste donker
en mijn lichtste licht
hervind
Blootsvoets,
mijn lichte toets
Je maakt me lichtvoetig
Het leven
smaakt zoetig
Verwilderd,
klunzig
op de fiets gestapt
Mezelf op glunderen betrapt
De tijd blijft me inhalen
En ik maar afdwalen...
Comments
- 20 mei
0