Ik heb mijzelf verwond
Bij het verven van de rozen
Al dat bloed aan mijn handen
Door het breken van de bloemen
Mijn botten graven in de aarde
En botsen met de blauwe bloesem
Die de bomen daar ooit begroeven
Onder daken van dartelend blad
Waar nomaden in het niks verdwijnen
En mieren ze een eind op weg helpen
Door hun proviand naar de overkant te dragen
De verhuizers van mijn vrede
De slakken genieten van mijn voorraad
De knagers knarsen met hun kaken
De vogels kennen maar één nummer
Vandaar dat die eekhoorns zo slecht slapen
Elke dag laat ik ze weer achter
Daar in mijn domein
Achter een deur die slecht kan sluiten
Ligt telkens weer mijn tuin
Comments
- 24 juni
0- 24 juni
0