Mijn mama, prachtig en zorgzaam, een hele sterke vrouw
krachtig en zelfverzekerd…ja, zo was zij, stabiel als een gebouw.
Nu gebroken en verloren, haar kwetsbare ziel is aan het vergaan
zwarte gaten in haar geheugen, vergeten wordt ons bestaan.
Ik voel haat naar haar ziekte, met heel mijn hart en ziel
haat naar u, meneer Alzheimer, die haar zo wreed overviel.
Iedere keer weer afscheid nemen, steeds een beetje meer
totdat haar ziel echt is verdwenen…God, wat doet dat zeer.
Stop er eens mee, meneer, wat heeft het toch voor nut?
vergeet nu maar al die zielen, die u grijpt met grof geschut.
Ooit wordt u overwonnen, bent ú het, die langzaam zal vergaan.
al zal in dit geval niemand huilen, om het gemis van uw bestaan.
Comments
- 5 juli
- Hide replies (1)
1- 6 juli
0- 1 juli
- Hide replies (1)
1- 2 juli
0- 1 juli
- Hide replies (1)
1- 2 juli
0