Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Alice aan de andere kant van de spiegel is...

"Mijn gedachten komen vaak los van de leiband om in de nachten te spoken. Ik vrees hun gefluister meer dan de gevoelens die vrijkomen door de duisternis en de dikke stilte. Terwijl de hele wereld en mijn huis vredig slapen, begint in mij de ziel elke nacht een vermoeiende achtervolging. Eindeloos, uitputtend, elke nacht meer en meer pijnlijk."

Geschreven door Kasia Poltorak
Gepubliceerd op: 1 juli 2021
4
25
6
Alice
Alice
Afbeelding door Milada Vigerova via Unsplash
Hallo, wie je ook bent!

Ik moet toegeven dat jouw brief, achteloos geplakt tussen de deurpost en de deur van mijn appartement, mij zeer verbaasde. Niet omdat ik nooit een brief had ontvangen. De reden was de waarheid die erin zat, mij zo goed uitkwam. Het is verbazingwekkend omdat je me beter kent dan wie dan ook.

Mijn gedachten komen vaak los van de leiband om in de nachten te spoken. Ik vrees hun gefluister meer dan de gevoelens die vrijkomen door de duisternis en de dikke stilte. Terwijl de hele wereld en mijn huis vredig slapen, begint in mij de ziel elke nacht een vermoeiende achtervolging. Eindeloos, uitputtend, elke nacht meer en meer pijnlijk.

Het is heel moeilijk om aan mezelf toe te geven dat de eenzaamheid waartoe ik mezelf veroordeeld heb, alleen mijn fout is en niet die van iemand anders. Ik was het, koppig, gekwetst, gehavend door dit vervloekte wraakzuchtige en oneerlijke lot, die de beslissing nam en ik kan er vandaag niet tegen in beroep gaan. Ik wil iets anders, en tegelijkertijd ben ik bang dat het veranderen van mijn besluit, mijn houding tegenover mensen en de wereld meer pijn dan jaren geleden met zich mee zal brengen en teleurstellingen die ik nooit meer zal kunnen verwerken.
Ik mis iets wat ik niet heb. Iemand die ik niet ken, maar zo hard nodig heb. Ik heb nooit eerlijk aan iemand toegegeven dat ik niet zo vindingrijk ben als ik eruit zie. Ik ben niet opschepperig of vastbesloten. Sterk ook niet echt, want mijn kracht is een masker dat elke morgen zorgvuldig wordt opgezet, wanneer de nacht plaats maakt voor de dag en je opnieuw stevig op je benen moet staan, je rug moet rechten en met opgeheven hoofd een nieuwe strijd moet aangaan. De interne strijd en de strijd met het leven. Doe alsof je alles kunt, dat je alles zult overleven; dat pijn en teleurstelling niet zo'n pijn doen, en dat alleen zijn veel voordelen heeft. Aan de andere kant, het is niet zo erg als het lijkt. Onafhankelijkheid, de afwezigheid van geweld en zelfs leugens van de man op wie je je hoogste hoop hebt gevestigd, is altijd positief en plezierig. Helaas, slechts voor enige tijd. Vroeg of laat komt er eenzaamheid en een grote behoefte aan iemand om op terug te vallen.
Het greep mij ook aan. Op een stille nacht, toen ik mezelf nog steeds voorhield dat ik alles zou overleven, dat ik elk probleem in mijn eentje zou oplossen, stormde ze mijn slapende huis binnen, sloeg de deur dicht en stormde mijn slaapkamer binnen.

- Hier ben ik! – Begroette ze me vrolijk alsof ik haar beste vriendin was. Zij liet de zware koffers op de grond vallen, steunde op haar zij en met wrok in haar hoofd wierp zij mij een vraag toe: - Ga je geen gedag zeggen?

Ik zat op het bed met mijn ogen wijd open. Ik was sprakeloos van verbazing. Dus het was gebeurd...
Ze heeft me jaren gevolgd, stap voor stap, arm in arm. Soms ging ze maar voor een korte vakantie weg, maar ze kwam altijd terug. Zij verscheen juist op het ogenblik dat ik begon te hopen dat haar verblijf in mijn leven slechts tijdelijk was, dat zij het had opgegeven en, omdat zij mijn gezelschap oninteressant vond, voorgoed was vertrokken en in een ander, schijnbaar gelukkig huis was gaan wonen.

Je hebt gelijk, beste vreemdeling, de weg van de eenzamen bewandelen is het gemakkelijkst, want je hoeft niemand te vertrouwen. Dit pad vereist niet dat wij een ander mens leren, dat wij plaats voor hem maken in een wereld met niemand anders. Er is alleen ons - eenzaam, hobbelig pad, duisternis en deprimerende stilte.
Alice aan de andere kant van de spiegel is een verdrietige, verloren vrouw.
Jouw brief laat me geen keus, ik moet toegeven dat ik nooit meer alleen in slaap wil vallen, bang voor stilte en duisternis. Ik wil ook niet ergens in de toekomst het onbekende tegemoet gaan, wanneer de tijd van een oude vrouw, een vrouw wier hele leven al lang achter haar ligt, mij inhaalt, voordat ik een stille belofte hoor dat ik Hem spoedig zal ontmoeten en weer oprecht zal kunnen glimlachen om het geluk dat ik weer heb ontmoet.

Maar voordat ik kan zeggen dat ik het mis heb, moet ik mezelf openstellen voor een andere man. De man die ik zal ontmoeten, die bereid zal zijn van me te houden precies zoals ik ben, heeft ook een hart vol gevoelens. Misschien worstelt ook hij, ooit pijnlijk gekwetst, vandaag met geloof in mensen en liefde? Voordat ik zelf de muren afbouw, die mij jaren geleden stevig omringden, moet ik mijn ziel voorbereiden op de aanvaarding van een ander mens. Maak een plaats in de kast van gevoelens, stof de plank in mijn hart af met de inscriptie: "Hij" en me te ontdoen van vastberadenheid die niets goeds in mijn leven bracht.

Ik wil nooit meer alleen sinaasappels kopen.
4
Geschreven door Kasia Poltorak
Gepubliceerd op: 1 juli 2021
4
25
6

Comments

  • 3 juli
  • 0
Mooi geschreven!
  • 3 juli
0
  • 2 juli
  • 1
Wat mooi weer geschreven....CHAPEAU!!
  • 2 juli
1
  • 1 juli
  • 1
Weer een diepgaand verhaal
1
  • 1 juli
  • 0
Hartelijk dank voor jouw reactie, Chantal!
  • 1 juli
0
  • 1 juli
  • 1
Wauw, wat heb je dit weer mooi geschreven Kasia.
1
  • 1 juli
  • 0
Thanks, Noa :)
  • 1 juli
0

Recente en relevant artikelen