Het was koud en donker buiten. Ik besloot een vest onder mijn leren jas aan te trekken. Dit was tenslotte hetzelfde wat ik aan had toen ik haar voor het eerst zag. Het was haar bevallen. Zo wist ik zeker dat ik geen minpunten zou krijgen voor mijn kledingstijl. Het was acht uur ’s avonds. Haar trein arriveerde over een kwartier op het centraal station. Ik kon de metro nemen, maar ik besloot de zenuwen van me af te lopen.
Ze studeerde in Leiden en woonde bij haar moeder onder de schaduw van Rotterdam. Ik vond het stoer dat ze naar Amsterdam durfde te komen op een donkere winterdag, om een jongen te ontmoeten die ze helemaal niet kende. Op negentienjarige leeftijd had ik dat nooit gedurfd. Ik kon mij niet voorstellen dat iemand anders dat wel zou durven, laat staan dat de ouders het goed zouden keuren. Misschien was ze wel krankzinnig of compleet ontspoord, dacht ik.
De straten waren druk. Het was nog voor “de grote C” het leven had ingeperkt. Op de Dam stond de grote kerstboom opgetogen. In de Bijenkorf hingen al een paar weken de befaamde decoraties. Het was koud, maar niet onaangenaam. Het was de perfecte avond voor een eerste date.
Ik was een paar minuten te vroeg op het spoor waar ze zou aankomen. Ik besloot muziek te luisteren. Toen de trein aankwam en de deuren open gingen, stroomde er een stortvloed van mensen uit. Het moest één van de laatste treinen van de spitsuren geweest zijn. Ik deed een oortje uit en liet mijn blik afwisselen tussen mijn telefoonscherm en de menigte. Opeens dook ze op. Ik herkende haar aan de blonde pony, wat één van de redenen was dat ik haar aantrekkelijk vond. Haar ogen waren blauw. Dit was niet verassend, maar ik had er nooit over na gedacht wat voor kleur ze zouden zijn. Onder de lange trenchcoat die ze droeg hing er een spijkerbroek met kleine rode hartjes om haar heupen. Bij allebei de knieën zaten grote gaten met rafelranden. Op haar hoofd zat een koptelefoon. Hij was te groot voor haar hoofd en liet haar lijken op een ruimtevaarder. Om haar schouder hing een linnen tas, waar duidelijk schriften en boeken in zaten. Ze kwam waarschijnlijk net van een college in Leiden.
Ze zette haar koptelefoon af en zwaaide met haar linkerhand op borsthoogte mijn kant op.
“Hooooi”, zei ze met een hoog stemmetje. We gaven elkaar een knuffel zoals je dat doet op een eerste date. Niet te gretig, niet te afstandelijk, maar precies de juiste middenweg.
“Moet ik je tas voor je dragen?”
“Nee.Het lukt wel.”
We konden wel een drankje gebruiken. Vanaf het station liepen we richting de Spuistraat. Ze stak een sigaret op van het merk Lucky Strike. Ik besloot hetzelfde te doen.
“Gatver, rook jij Camel? Ik rook Luckies, Camel heeft zo’n vieze nasmaak.”
“Elke sigaret heeft een vieze nasmaak, ongeacht het merk.”
Ze lachte. Misschien uit stommiteit, misschien omdat ze het oprecht grappig vond. Hoe dan ook, ik was verkocht.
Comments
- 12 juni
0