Ik noem mijzelf een creatiefje. Een beetje schoorvoetend, want eigenlijk vind ik mezelf niet zo heel creatief. Ik kan leuk nadoen en bestaande plannen en ideeën bewerken tot iets anders (vaak vind ik zelf dat het er dan ook beter van wordt, behalve als het niet lukt natuurlijk), maar een echte creatieve geest maakt iets uit niets, vind ik. Of beter, die heeft geen voorbeelden of door anderen bedachte dingen nodig om iets te maken.
Dat vind ik dus.
Ik kan vrij aardig tekenen op amateurniveau, maar de tekeningen die ik maak vind ik dus zelf oersaai. Technisch best te doen, maar het straalt niks uit. Ik kan vol bewondering kijken naar tekeningen, beelden, schilderijen van mensen die hun innerlijke wereld weten te vangen op een doek of een stuk papier. Mij lukt dat niet. Ik reproduceer wat ik eerder deed, of reproduceer iets dat ik zie. Dat is meer ambacht dan kunst en niet echt creatief
Ik kan ook vrij aardig zingen, op iets meer dan amateurniveau, maar dat is ook bepaald niet creatief. De noten staan er al, die heb ik niet bedacht. De woorden staan er al, daar heb ik ook al niets mee te maken gehad. Ik vind dat het vooral reproductie is, zingen op mijn niveau. Waar ik vol bewondering naar kan luisteren is bijvoorbeeld vrije jazzzang. Dat is pas iets uit niets maken en pure expressie. Dat geldt ook voor mensen die in staat zijn zelf liedjes te schrijven. Om jaloers op te worden! Ooit deed ik een muziekstudie waarvoor je zelf ook simpele korte stukjes moest maken. Ik kan het niet. En hoe mooier de stukjes van mijn collega-studenten werden, hoe minder plezier ik in dat vak kreeg. Ik heb het dan ook niet afgemaakt.
Datzelfde geldt eigenlijk ook voor schrijven. Ik dicht met ziel en zaligheid iets in elkaar dat nog het meest wegheeft van een sinterklaasrijm en fictie schrijven, iets dat ik echt heel graag zou willen, eindigt onder de delete-knop omdat ik denk dat ik nooit het niveau 'zelfgemaakt door Denise (7 jaar)' zal ontstijgen. Mijn gedachten op papier zetten lukt me dan weer wel, maar ook dat is eigenlijk niet creatief.
Natuurlijk weet ik ook wel dat mijn ideeen over creativiteit wat , eh.... streng zijn. De grap is dat mijn jongste puber ook zo'n kronkel heeft. Zij vindt alles wat je leert door middel van trucjes, ezelsbruggetjes bijvoorbeeld, valsspelen. Je moet alles echt helemaal zelf ontdekken en leren, vindt ze. Ik probeer haar al 13 jaar iets anders te leren, maar ja. de vicieuze cirkel mag duidelijk zijn hier. Daar kom je dus niet uit. Mijn puber is uitzonderlijk snugger. En eigenwijs. Ze zou zomaar op mij kunnen lijken.
Maar zij is dus wel creatief. Zij kan dingen maken, ze doet aan pottenbakken en aan lekkere dingen bakken en dat kan ze erg goed. Iets uit niets, zeker met pottenbakken is dat het geval.
Ondanks deze klaagzang over mijn eigen gebrek aan creativiteit, noem ik mezelf toch een creatiefje. Schoorvoetend en met een flinke scheut van het imposter-syndome (om maar een goede Nederlandse term te gebruiken), maar toch. Want tja.... ik doe nou eenmaal graag de dingen die algemeen geaccepteerd zijn als 'creatief'. Ik zing, ik acteer, ik draag voor, ik teken, ik dans (nou ja, vroeger dan, en vrij fanatiek), ik schrijf, en zo zijn er nog wel wat dingen te bedenken die in mijn leven hoog op de 'dat doe ik graag'-lijst staan.
Waarom schrijf ik dit eigenlijk allemaal op?
Ik denk.... omdat ik niet anders kan. Ik moet iets maken, ik moet iets kwijt.
Creatiefjes hebben dat.
Comments
- 3 feb
0- 24 jan
- Hide replies (1)
1- 24 jan
0- 19 jan
1