Hoe kom ik daar? De plek die ik zo vaak voor me zie, waar het licht van een rozerode zon als dolken door het riet klieven, en schaduwen een stil spel spelen zodat het oog nooit kan vervelen.
Waar zwermen spreeuwen in stilte schreeuwen wanneer ze zich niet door het half blauwe doek laten bedwingen. Waar de weidevogels zachtjes zingen, niet voor slapen gaan te bidden, maar voor die nieuwgeboren nacht. En als de zon onder is, rouwt de rest om de dag.
De kou is onverwacht, maar verstikt tenminste de regen, tot sneeuw zo zacht, een winterjas, voor een land verlegen om haar laatste lach. Ik bevries maar ik beef niet, ik kniel maar ik leef niet, ik viel maar ik bleef niet verliefd.
Omdat haar koperen wangen en verroeste ogen mij deden verlangen naar iets wat mij ontriefd. Ik schreef je duizend betogen, maar het betekende niets, misschien is het jeugd, die plek die ik ooit verliet. Misschien is het liefde, misschien is het zien, misschien is het dromen, misschien is het niets. Ik ben ooit begonnen, aan een reis naar het verloren leven, maar vond daar een plek en bleef daar bijna een jaar of zeven. Waarvan drie zonder lucht en geen een zonder zucht, maar wat maakt het ook uit dat het niet altijd lukt.
Want ik ben weer op pad, en kom zoveel mooie dingen tegen, elke glimlach die ik uitlok, maakt mij net wat minder leeg. Hoe kom ik daar? De plek die ik najaag? Is het door te wachten op een wolkbreuk, door te knielen in de sneeuw en alles afsta wat ik toch nooit nalaat?
Wat een leeg gebaar, om met lege handen eigenlijk niks af te staan, wat een leeg gebaar om ergens vanuit te gaan. Wat een stil kabaal, waar ik telkens aan bezwijk, een spreuk die haar betekenis afstaat aan de taal en daardoor nergens meer op lijkt.
Ik ben geboren aan de dijk, op de hoek van nergens en niets, daar onstond in op een dag ergens en iets, ik kom niet van deze aarde en toch blijf ik Fries. Hoe kom ik daar?
Aan de stille overkant, waar prille schepen liggen, onbemand. Waar de horizon blijft huilen, die verlegen verte, kent niet haar eigen verdriet, tot de verdwaalde vreemdeling haar troost. Die ondergaande zon die de lucht tot blozen brengt, al die dichters en die dwalers die haar in het leven wilden bevangen, ondanks dat ze elke nacht voor sterven koos.
Waar alles zingt en toch niks zegt, waar telkens weer mijn kennis van het schone wordt weerlegt. Die lege stilte, die onbevangen verte, het feit dat ik nog verdwalen mag, dat is waar ik voor vecht.
