Ik word stijf en suf wakker op de bank. Langzaam komen de herinneringen aan de vorige dag terug. Ben ik weer alleen in huis? Ik wil opspringen en gaan kijken maar een nacht op de bank speelt mijn lijf parten en ik moet het rustig aan doen.
Rustig ga ik recht zitten en beweeg mijn nek. Die is stijf en ik heb hoofdpijn. Ik werp een blik op de spiegels op zoek naar een teken van mijn familie maar de spiegels blijven leeg.
Ik loop naar de keuken en daar staat de koffie weer klaar net als gisteren ochtend en ik hoef maar op de knop te drukken en de koffie loopt weer door. Ik frons alleen maar.
Terwijl de koffie doorloopt ga ik naar boven. Eerst langs de kamers van mijn ouders en dan die van mijn zus maar de kamers liggen er nog net zo onberoerd bij als gisteren. De kamers zijn leeg en de bedden onbeslapen.
Ik douche en trek schone kleren aan en check even de wasmand. De mand is leeg en zelfs de handdoeken die ik gisteren heb gebruikt zijn verdwenen. Ik loop naar de linnenkast en tot mijn verbazing ligt alles erbij zoals het er gisterenochtend ook bij lag.
Raar maar ik denk er verder niet bij na. Ik ga naar beneden en voor het ontbijt haal ik brood uit de vriezer. Er ligt nog een heel grof volkoren en een heel wit en ik neem van beide twee sneden en leg ze op een bord om te ontdooien.
Als het brood ontdooit is maak ik mijn boterhammen en neem een kop koffie. Ik zet mijn laptop in de woonkamer op de tafel en probeer op alle mogelijke manieren contact te leggen met familie en vrienden.
Ik open skype en verzend e-mailtjes. Ik zet weer alles klaar voor de lessen maar eerlijk gezegd verwacht ik al niemand meer. Ik check mijn telefoon geen enkel berichtje of gemiste oproep.
Als ik mijn boterhammen op heb en ook nog een tweede kop koffie pak ik mijn telefoon en bel en app alle nummers die ik gisteren ook heb geprobeerd. Maar tevergeefs niemand reageert of neemt op.
Tja wat nu? Ik pak een keukenstoel en zet die in de woonkamer voor de spiegels. Ik instaleer me daar met mij switch en speel mijn favoriete spel en kijk zo nu en dan op om de spiegels in de gaten te houden.
Na een uur wordt ik er gefrustreerd van en zeg tegen de spiegels: “Kom op ik heb jullie gisteren gezien, laat jullie zien en help me. Ik zit hier vast. Ik kan niet tot in het dorp komen en de telefoon wordt op een of andere manier geblokkeerd.”
Ik zucht en schud mijn hoofd en denk. “Hoe kan dit? Waarom fietste ik gisteren rondjes en kwam telkens het huis weer tegen?” De spiegels laat ik maar voor wat ze zijn voor nu. Er is buiten mezelf en de woonkamer niets in te zien.
Ik loop naar de garage tot mijn verbazing staat de bont beschilderd fiets van mijn zus weer gewoon naast die van mij tegen de muur. Ik had hem namelijk gisteren na mijn fietstocht buiten tegen de muur van de garage gezet en vergeten weer binnen te zetten.
Nu wordt ik een beetje pissig. “Wie doet dit? Kom op, het is leuk geweest met jullie wat is dit voor een prank? Dit is geen leuk grapje meer hoor.” Maar niemand reageert en ik besluit de fiets weer te pakken en nu een de andere kant op te fietsen door de weilanden. Het zal een grotere inspanning zijn maar dan krijg ik meteen ook wat beweging.
Ik fiets door de weilanden en weer is er geen mens te bekennen. Een enkele koe staat in de wei en verder is er echt niets te zien. Ik kijk op mijn horloge, ik fiets al ruim een half uur. Ik had al lang bij de boerderij van Hans en Wilma moeten zijn.
Terwijl ik daarover pieker doemt in de verte ons huis weer op en ik vloek binnensmonds. 10 minuten later sta ik weer bij het pad dat langs onze vijver naar de voordeur leid.
Ik gooi mijn fiets tegen het hek en storm naar binnen. Ik sta in de woonkamer te schreeuwen tegen de spiegels. “Laat jullie zien. Ik heb jullie al gezien. Kom tevoorschijn. Kom op, ik wordt hier helemaal gek van.”
Zo raas ik nog een tijdje door en er gebeurd niets en uiteindelijk wordt ik er zo moe van dat ik stop. Moedeloos val ik op de bank en probeer na te denken.
Maar een zinnige verklaring voor de situatie kan ik niet verzinnen. Waarom zie ik ze in weerspiegingen in de spiegels en de vijver? Waar zijn ze? Of beter nog waar ben ik?
Ik open mijn laptop en begin een uitgebreid verslag te maken van alles dat ik me kan herinneren vanaf het moment dat ik gisterochtend wakker werd. Daarvoor is namelijk alles normaal in mijn herinnering.
Ik schrijf en stop alleen om een blikje cola uit de ijskast te halen. In de ijskast staan weer netjes 6 blikjes cola naast elkaar en dat terwijl ik gisteren er een uit de ijskast heb gepakt en heb op gedronken. Toen waren er nog maar 5 over.
Wie vult de boel bij als ik slaap of weg ben? Ik maak mijn verslag verder af en het blikje cola blijft door mijn hoofd spelen. Ik loop naar de keuken en kijk in de prullenbak daar zou eigenlijk de afval van gisteren in moeten liggen maar de prullenbak is leeg.
Ik knijp in het lege blikje en zet het vervolgens midden op het aanrecht. Het is mijn controle blikje ik wil weten of dat ook verdwijnt. Mijn hersenen gaan nu op overdrive.
Een blikje verdwijnt uit de prullenbak en mijn fiets staat weer in de garage. Dan valt me opeens op dat ook alle vuile vaat van gisteren weg is. Ik open het keukenkastje en alles staat weer keuring netjes op zijn plek.
Alleen ik zelf, ik werd vanochtend wakker op de bank en niet in bed. Ik krijg mijn gedachten er niet omheen en de spiegelbeelden van mijn ouders en de reflectie van mijn zus in de vijver spoken ook door mijn hoofd.
Ik check de telefoon weer en weer geen enkel teken van leven. Helemaal niets. Dat ik dat ding overal mee naar toe neem heeft zo totaal geen zin meer. Ik leg hem dan ook aan de lader op het kleine tafeltje in de gang.
Ik besluit het hele huis te gaan doorzoeken. Ik begin boven op zolder en ik ga op zoek naar alles wat een aanwijzing zou kunnen zijn van wat er hier aan de hand is.
Als ik mijn hoofd door de zolderraampjes steek is in de wijde omtrek niets anders te zien van velden en landweggetjes. Maar normaal is het dorp vanuit hier ook niet zichtbaar dus dat is allemaal normaal.
Ik verschuif dozen en kijk achter de kast met winterkleren. Niets dat afwijkend is. De oude spiegel van oma met zijn barokke lijst staat onder het grote witte laken dat er altijd overheen hangt. Ik trek het laken er vanaf en heel even lijk ik weer een glimp van een andere weerspiegeling in de spiegel te zien.
Ik kan het niet thuis brengen. En er is niemand te zien. Het gaat ook razend snel voordat ik met mijn ogen heb geknipperd is het weer verdwenen. Ik hang het laken niet terug over de spiegel maar laat het op de grond voor de spiegel liggen.
Dat word mijn test object, zo zal ik zien of iemand op zolder is geweest. Ik trek het zo breed mogelijk over de vloer en netjes recht zodat ik zeker kan zien als iemand erover heeft gelopen. Ik trek de deur van de zolder achter me dicht en doe de deur op slot. De sleutel neem ik mee en hou ik bij me.
De bovenverdieping is aan de beurt. Waar zal ik beginnen, bij de kamer van Mam en Pap. Die ligt het dichtste bij de trap en daarna maak ik een rondje door alle kamers.
Ik zet in elke kamer iets voor of tegen het raam en de deur. Ik probeer met potjes en knikkers, belletjes van Sophie en decoratie materiaal van Mam kleine boobytraps te maken. Ze maken lawaai als iemand deuren of ramen probeert open te maken en als ik het dan niet hoor zie ik het later wel.
Zo ga ik elke ruimte af en ook de badkamer check ik nog goed. Dan is de bovenverdieping gecontroleerd. Mijn bed laat ik vrij want vannacht wil ik wel gewoon in mijn eigen bed slapen en niet op de bank.
Als het tijd is voor het avondeten kijk ik in de ijskast en haal er 2 verse eieren, ham en tomaten uit. De ham en tomaten snij ik in blokjes en de eieren klop ik in een schaaltje voordat ik er een heerlijk omelet van maak.
Met opzet laat ik alles vuile vaat staan waar die staat. Ik maak niet eens de kookplaat schoon. Mam zou furieus zijn als ze het kon zien. Misschien kijkt ze wel mee door de spiegels. Dan is ze nu dus boos. Hardop zeg ik: “Sorry Mam maar het moet.”
Terwijl ik mijn eitje eet op de bank meen ik weer een andere menselijke gestalte te zien in de spiegels. Een vrouw met rood haar en een opvallende groene jurk aan. Ze lijkt heel gehaast maar kijkt me heel even aan en glimlacht naar me.
Ik laat het eitje bijna vallen. Ze zag me, ze reageerde toen ze me zag. Ze glimlachte. Ze had iets geruststellend in haar blik alsof ze wou zeggen alles komt goed. Ergens voelde ik me opgelucht. Ik was gezien maar niet bespied. Ze had geen moeite gedaan om te doen alsof ze me niet zag. Ik vind het wel jammer dat ik nog niemand van mijn eigen gezin heb gezien vandaag.
Als de avond valt heb ik geen zin in weer een dvd en buiten is het zacht dus haal ik de vuurkorf uit het tuinhuis en pak wat hout weg naast het huis. Met een krant krijg ik de korf aan het branden. Mijn aandacht gaat naar het vuur en de weerspiegeling in de vijver van mijn vader die bezorgt toekijkt ontgaat me.
Als het hout op is en de laatste stukjes hout smeulen besluit ik dat het is tijd om naar bed te gaan. Op de telefoon nog steeds geen berichtjes, maar ik neem hem toch maar mee naar bed.
Met aandacht voor al mijn boobytraps loop ik naar de badkamer en poets ik mijn tanden. Ik kleed me om en laat mijn kleren op een hoopje op de vloer van de badkamer achter. Ik kruip lekker in bed en slaap al snel heel vast en wordt deze nacht ook niet meer wakker.
Comments
- 26 aug
0- 7 aug
0- 7 aug
0- 7 aug
0- 7 aug
0