Van die helden moest ze het niet hebben
Nee zij zag graag de mouwen korter
En woorden van pijnlijke oorsprong
Moesten op hun kapotgeslagen handen staan
Zij staarde graag door blauwe ogen
Naar een lucht zo zwart als haar
En sprak alleen met de nacht
Die tot de ochtend altijd zweeg
Een oud huis op een heuvel
Groene en grijze gewaden die ze droeg
Met zware kettingen om haar nek
En ketens om haar lippen
De dagen werden steeds langer
En de lucht langzaam lichter
En zo zag ze steeds vaker
Mensen met lange mouwen
Alleen haar littekens nog te zien
Als een baken van onvermogen
Een ster die moet bidden voor de nacht
Omdat ze niet weet hoe ze schijnt
Doe alsjeblieft toch het licht uit
Voor je weer naar bed komt
Anders wordt het wel heel lastig
Om je weg weer terug te vinden naar haar
Comments
- 2 juli
0