Net als ik, is hij op een dag hoofdrolspeler geworden in hun jonge levens.
Zonder auditie, op goed geluk.
Zo plotseling als hij is binnengestapt, is hij nu onmisbaar.
Zich niet bewust van zijn onmisbaarheid.
Hij slaapt door zijn hoofdrol heen.
Kent zijn script van buiten. Eet, speelt, slaapt. Dezelfde bezigheden als zij, maar dan zonder regelmaat, zonder toezicht, z'n eigen uitvoering.
Hij neemt zijn eigen route. Waant zich tussen struiken en bosjes.
Soms aanwezig bij het ontbijt, dan weer spoorloos elders.
Hij mijmert stil door hun dagen.
Soms een oog op een kier, dan begluurt hij ze. Soms beweegt zijn oor, dan vangt hij hun melodie. Hij vaart op hun tonen, op stemgeluid, volgt en herkent onze gebaren.
Zijn naam leerden ze eerder schrijven dan hun eigen.
Hij verschijnt op bijna elke tekening. Komt terug in hun dagelijkse dialogen.
Groeit met ze mee aan hun zijde, haalt ze in.
Waar zij zo'n vijf jaar over doen,dat doet hij in één.
In een jaar is hij van baby naar peuter gegaan, naar jongvolwassen.
Waar zij een richting op worden gestuurd, door oplettende ogen. Volgt hij zijn instincten.
Waar zij worden geremd, getemd, is hij geheel zelfstandig.
En toch functioneert hij uitstekend, zit hij deftig, kent manieren, neemt poses aan, zeurt niet, wacht op zijn beurt.
Weet hij hoe hij moet jagen, wanneer hij moet oversteken, hoe hij zich wast, en op zichzelf past. Hij weet de weg.
Hij heeft ze driedubbel ingehaald.
Neemt plaats aan de rand, in de schaduw. In de luwte van hun stormen.
Aanschouwt hen van daar, ontwaakt, en doezelt weer, sluit even zijn ogen. Alsof hij wel beter weet.
Comments
- 21 juni
0