Dit is gewoon een persoonlijke artikel over perfectionisme, mijn perfectionisme. Hoe ik dit in mijn leven ervoer en tegenwoordig ervaar. Waar de oorzaak van mijn perfectionisme ligt en hoe ik er nu mee omga. Perfectionisme heeft veel voordelen maar ook genoeg nadelen. Die nadelen gaan hoe dan ook een keer tegen je werken. En daar kan ik helaas over mee praten.
Van jongs af aan heb ik geleerd dat alles in het huishouden perfect moest zijn. Alles moest schoon zijn. Elke dag stofzuigen, afstoffen, geen vuile vaat op het aanrecht (dat moest gelijk afgewassen worden en nee, wij hadden in de jaren '90 geen vaatwasser), alle vuile wasgoed direct in de wasmand want anders werd vrouw des huizes kwaad. Die vrouw des huizes was mijn moeder.
Tijdens één van mijn therapie-sessies, kwam een nare herinnering uit mijn vroege kinderjaren naar boven. Ons gezin bestond in deze periode uit mijn zusje, ik en onze moeder. Wij waren met ons drieën maar mijn zusje was toch wel het 'lievelingetje'. Alles wat zij deed, werd omhoog geprezen. Zij was, volgens vrouw des huizes, in alles beter dan ik. Zij was perfect in haar ogen. Ik niet. Ik had eigenlijk altijd al wel het gevoel dat er wel iets was, waardoor ik anders werd behandeld dan mijn zusje. Maar dat is weer een ander verhaal waar ik heel misschien een keer over wil schrijven. Enfin, ik wou net zo perfect zijn, als mijn zusje én het liefst eigenlijk veel beter zijn dan wie dan ook. Ik wou ook leuk en aardig gevonden worden. Ik wou ook dat er iemand was die van mij hield zoals ik was. Dus ik deed er alles aan om leuk en aardig gevonden te worden in de hoop dat er ook van mij werd gehouden. Best erg hé?! Hier begon mijn perfectionisme. Dit was de oorzaak. Ik zorgde er namelijk voor dat mijn moeder niet veel last van mij had. Ik hielp mee in het huishouden. Althans dat werd mij altijd gevraagd want vrouw des huizes kon het niet altijd zelf wegens haar ziekte, Artritis. Ik zorgde ervoor dat wat ik moest doen, er perfect uit zag. De vuile vaat, schoon en glimmend. Het aanrecht schoon en droog. Alle schone vaat netjes opgeruimd in de kasten. En je raad het al, alles sorteerde ik op soort, op kleur en alle oortjes van mokken en kopjes stonden rechts. Wanneer ik klaar was met de vaat, kreeg ik altijd complimenten van haar en dat deed mij goed want dat waren de enige keren dat ik wel een compliment kreeg. Dus ik zorgde ervoor dat alles wat ik moest doen in het huishouden, er perfect uit zag. Eindelijk iemand die van mij hield. Althans dat dacht ik. Dit had ik altijd gedaan tot aan mijn 15de leeftijd. Nu ik er zo over nadenk, heeft zij er eigenlijk flink misbruik van gemaakt. Want uiteindelijk deed vrouw des huizes nog vrij weinig in het huishouden.
Perfectionisme is mijn valkuil. Ik kon mijn nooit goed concentreren op school. Mijn hoofd zat altijd vol en was van binnen behoorlijk onrustig. Ik verliet vroegtijdig het Voortgezet Onderwijs en ben gaan werken. En mijn perfectionisme kon ik uiten in het ordenen en schoonhouden van de winkel. Het was ook een protocol om alles op kleur en soort te leggen/hangen maar ik was daar toch wel een tikkeltje extreem in. Wanneer er klanten waren geweest, stond ik al op een afstandje te kijken of ze het wel op de juiste manier terug hingen én ook op soort! Collega's met wie ik werkte, konden er wel om lachen en zeiden zelfs dat ze wouden dat zij zo netjes waren als ik. In ieder geval, ik zorgde er altijd voor dat de winkel er picobello uit zag. Klanten kwamen er graag, want het was altijd zo netjes vergeleken met een ander dichtsbijzijnde filiaal en wij kregen hierdoor meer klanten met als gevolg een hogere omzet. Ja, dat is natuurlijk wat je wil als ondernemer. Ik mocht interne opleidingen doen (opleidingen werden betaald door de werkgever) en werkte mij binnen een paar jaar omhoog tot filiaalbeheerder. Dit had allemaal te danken aan mijn perfectionisme.
Wat ik al zei, perfectionisme heeft zijn voordelen maar ook zijn nadelen. Namelijk, toen ik mijn eerste zoon kreeg, ben ik gaan stoppen met werken. Ik wou volledig voor de zorg gaan en geen moment missen van de groei en ontwikkeling van mijn eerste zoon. Toen ik eenmaal mijn eigen appartement kreeg, mijn eigen spulletjes, mijn eigen leven met mijn eerste zoon, draafde mijn perfectionisme door. Ik kon er heel slecht tegen dat de handdoeken niet op mijn manier waren opgevouwen. Ik kon er helemaal niet tegen wanneer glazen en mokken door elkaar stonden in de keukenkastjes. Ik kon er zelfs behoorlijk kwaad om worden! Ik was dus altijd maar bezig om het geordend te houden zoals ik het mijzelf had aangeleerd. Ik kan me heel goed voorstellen dat je als partner zijnde er gek van kon worden, althans de mijne heeft dat nooit laten merken. Ik gaf zelf toen al toe dat ik 'gewoon' perfectionistisch was en lachde het vaak ook weg, terwijl ik mij van binnen kwaad maakte van de 'rotzooi'. En op zulke momenten dat ik kwaad werd, was ik eigenlijk net mijn moeder, vrouw des huizes dus. Niet waar ik trots op ben. Laat staan mee vergeleken wil worden. Nee, ik zal en wil nooit worden zoals zij was.
Tegenwoordig, nadat ik therapie heb gehad, ben ik in het huishouden helemaal niet meer zo perfectionistisch. Integendeel, het is nu het tegenovergestelde. Dat beetje wasgoed, af en toe zand op vloer, lange haren op de witte trap, het maakt mij helemaal niks meer uit dat het er niet meer perfect is. Het kan ook gewoon niet meer met nu nog drie kleine kinderen in huis. Als ik nu nog zou zijn hoe ik voor een paar jaar geleden was, met mijn extreme perfectionisme, dan zou ik nu helemaal geen tijd meer hebben om te kunnen schrijven of te illustreren. Wat een tijdverspilling om alles maar zo perfect te moeten hebben! En dan te bedenken dat je de volgende dag weer het zelfde kan gaan doen. De gedachte alleen al, om moe van te worden. Die zooi ligt er en mag gerust nog een dagje liggen. De glazen en mokken staan door elkaar. Mijn keukenkasten zijn een ongeregeld zooitje bij elkaar. De kledingkasten zien er uit alsof er een tornado door heen is gewaaid. Maar ik heb nu wel meer rust en ruimte in mijn hoofd door dát gedeelte van mijn perfectionisme los te laten.
Ik kan hier nog wel uren over praten of schrijven, maar voor nu laat ik het hier bij. Want voor mijn gevoel ben ik nog niet klaar over dit onderwerp. Dus, ik zal binnenkort een deel 2 schrijven, mist daar behoefte aan is. Zijn jullie nieuwsgierig geworden naar meer over mijn perfectionisme en hoe ik dat tegenwoordig oppak? Laat het mij a.u.b. weten in de comments.
Nog een paar tips voor nu:
1. Geef jezelf waardering.
2. Verander je overtuigingen.
3. Doe minder je best! Fouten maken mag, tenzij je een hele verantwoordelijke functie heb zoals chirurg of een ander medisch beroep.
