Maar voordat je zover bent om daadwerkelijk naar de kippenboer te stappen om je kippetjes te kopen, gaat er natuurlijk wel wat aan vooraf. Want er moet een kippenren komen, je moet je verdiepen in hun eten: wat mogen ze wel en wat mogen ze niet. Waar moet je verder op letten en wat moet je dan nog weten.
Ik had dat alles gedaan. Ik dacht dat ik er klaar voor was.
Op een mooie woensdagochtend met mijn buurman naar de markt om kippen te halen. Hij wou er vier en een haan, ik wou er twee zonder haan. Ik had een mooie kooi gemaakt om de dames te vervoeren en wist dat ze stress zouden ervaren van hun verhuizing.
De namen voor de dames had ik ook al: Greta en Hanna.
Bij thuis komst de kippen in de ren gezet en gekeken hoe de dames hun nieuwe verblijf vonden. Het leek goed te gaan en ze hadden honger en dorst. Ik zag al snel dat er een verschil zat in de grootte van de kam en ik besloot dat de kip met de kleine kam Greta zou heten en de kip met de grote kam Hanna.
Na een paar uur zag ik dat Hanna stukken dominanter was dan Greta. Ik snel naar binnen naar mijn laptop om nog eens te lezen over de kippenorde en hoe de rangschikking met twee kippen moest plaatsvinden. Het zou zich vanzelf wijzen en zowel mijn buurman die al vaker kippen had gehouden en mijn ouders die beiden met kippen waren opgegroeid zeiden dat ik ze moest laten.
Na een goede nachtrust van iedereen leek de boel rustig in het hok. Hanna was met haar grote poten de hele ren aan het omkeren en Greta zat rustig in een hoekje wat te pikken. Maar mijn gevoel zei dat ik de ren toch nog wat groter moest maken. Hanna was zo bezig dat het zand alle kanten opvloog.
Wat inspiratie op Pinterest deed wonderen. Kippentunnels! Een mooie manier om de kippen verder in je tuin te laten scharrelen en ze wat meer ruimte te geven. Mijn ouders vonden het niet nodig want kippen zaten soms met zijn tienen op een vierkante meter. Deze kippen hadden toch een riant leven met zijn twee.
De kippentunnel was snel gemaakt en Hanna vond het prachtig. Ze ging verder met het harken van de grond met haar dikke poot en Greta maakte van die tevreden kippengeluidjes vanuit de hoek. Dat dacht ik. Want ik zag ook hoe Hanna haar af en toe in beweging wou krijgen. Hoe ze Greta naar binnen joeg in het nachthok. Hoe ze dan voor het nest bleef zitten. Het leek wel alsof ze Greta wou zeggen: ‘Leg jij es effe een ei tut’. Want dat deed Hanna wel, vanaf dag 1.
Mijn moeder zei hetzelfde voordat ik mijn hele verhaal over Greta en Hanna had verteld.
Maar de volgende dag leek Hanna nog dominanter te worden en mocht Greta helemaal niet meer uit het hok komen. Een uur zat ik bij hen en zorgde ervoor dat Greta weer uit het hok kwam door Hanna met een stokje onder controle te houden. Dat lukte maar ik kon natuurlijk niet de hele tijd bij de dames in de buurt blijven. Bovendien zeiden mensen dat de rangorde nog steeds niet was bepaald waarschijnlijk. Ook Google bracht dat antwoord.
Ik gaf Hanna een bijnaam. Bitch. En mijn liefde voor Greta groeide met het uur. Ik ging zoveel mogelijk bij ze kijken en beschermde Greta waar ik maar kon door Hanna van haar weg te houden. Ook mijn zoon hielp een handje en we maakten grapjes over hanengedrag en dat het niet lang zou duren voordat hij zou beginnen met kraaien.
De kippenwereld is wreed.
De volgende ochtend werd ik wakker en had ik er genoeg van om Greta te moeten beschermen en had een idee. Als ik ze nu eens afzonderde van elkaar door de kippentunnel af te sluiten van de ren. Toen ik het hok open deed kwam Hanna meteen naar buiten en begon aan haar harken. Op het moment dat ze in de kippentunnel begon sloot ik de boel af en kon ik beginnen om Greta naar buiten te krijgen. Al een opgave op zich want de arme meid was te bang om naar buiten te gaan maar met wat geduld van mij en wat lieve woordjes lukte het. Ze kwam, zag de barrière en begon zich te bewegen.
Gelukkig. Misschien dat Hanna zo begon in te zien dat er ruimte genoeg was voor twee.
‘s Middags merkte ik dat Hanna onrustig was en teveel voor de barrière stond waardoor Greta al weer uit voorzorg naar binnen was gevlucht. Optimistisch als ik ben besloot ik de barrière maar op te heffen want Hanna had toch gezien dat ze ook vredig naast elkaar konden scharrelen. Ik hield Hanna even tegen toen ze het hok weer in wou gaan waar Greta was maar besefte dat dit niet te doen was en ik ze hun rangorde maar moest laten bepalen. Dat dit zo lang moest duren dacht ik nog. Het was toch al lang duidelijk. Greta was zeker onderdanig naar Hanna toe dus wat was er nog te bepalen.
Weer een dag voorbij en ik maakte me zorgen. Nog eens advies gevraagd, gelezen op sites van dierenartsen, kippenspecialisten en forums van mede kippenliefhebbers.
Rond een uur of 11 besloot ik maar weer eens te gaan kijken bij de dames. Ik schrok me rot. Werkelijk kapot. Greta zat ineengedoken aan het eind van de tunnel, Hanna liep er vol trots om heen en ik zag een grote gapende wond in de linkerflank van Greta.
Ik ben niet goed met bloed. Ik reageerde in overdrive. Hanna wegjagen. Het hok in. Gelukt. Deurtje dicht. Naar de buurman rennen voor hulp. Compleet overstuur daar aankomen en roepen dat ik een kip ga vermoorden.
Ik was kwaad en het beeld van de gapende wond van Greta kreeg ik niet van mijn netvlies. Het was of mijn instinct het totaal van me over nam.
De buurman bleef echter rustig en zei dat Hanna wel bij hem kon komen. Ik zei dat het beter zou zijn om Hanna op de barbecue te leggen maar hij zei rustig dat hij geen kip at.
Terug aangekomen bij mijn ren zag ik dat Greta gelukkig gewoon aan het scharrelen was maar de buurman schrok ook van haar wond. Hij nam Hanna uit het hok en we liepen terug naar zijn ren. Hanna de bitch vond het prima een keek brutaal de wereld in. In de ren begon ze meteen haar rang te bepalen en de haan moest aan het werk. Bijzonder om te zien hoe het in de kippenwereld gaat. Maar ik had geen tijd meer, ik wou terug naar Greta om te zien wat ik moest doen en hoe het met haar ging en om op te zoeken op Internet wat ze nodig had.
Ze zat rustig op de grond. Keek wel raar. Ik stormde weer naar binnen en begon te lezen. Blauw spray, alu spray en kippenzalf. Dat is alles wat ik vond. Ik had al eens gelezen dat jezelf de dierenarts voor een kip moet zijn. Mijn kippetje van 10 Euro 50, hoe lief ik haar ook vond, kon ik toch moeilijk meenemen naar de dierenarts. Weer in die kooi. Weer stress. En de dierenarts laten komen, dat zou hilarisch zijn. Nee, ik moest dit zelf oplossen.
Ik moest nog een uur wachten voordat de winkel open zou zijn. Het beeld van de wond prikte nog steeds op mijn netvlies en ik voelde me misselijk. Ik las verder op internet en gebruikte nu andere zoektermen. In plaats van ‘rangorde kippen’ was het nu ‘kip pikt kip tot bloedens toe’. Ik las dat dit regelmatig gebeurde. Dat dit erbij hoorde. Het gaf geen voldoening. Ik ging naar Pinterest en vond als snel een heel eerlijk verhaal. Van een man die door dezelfde emoties was gegaan als ik nu ging. De onmacht, het gevoel hebben dit eerder gesignaleerd te moeten hebben, het achteraf zien hoe het voorkomen had kunnen worden, het inzien dat dat helemaal niet ging. Het bood me troost. En een heel klein beetje rust.
Het uur was voorbij. Ik kon naar de dierenwinkel om alu-spray te halen voor mijn stakkertje Greta. Maar eenmaal aangekomen bij de dierenwinkel bleek dat ze helemaal geen alu-spray hadden, alleen zalf. Toen ik vroeg hoe ik die zalf dan op die wond moest doen, kreeg ik eigenlijk als antwoord dat dat mijn probleem was. Ik gaf niet op. Dacht na. En besloot naar de drogisterij te rijden en net doen alsof het om mijn zoontje ging die was gevallen. Ik had een ontsmettingsmiddel in spray vorm en een wondpleister in spray vorm. Hier kon ik mee verder. Ik scheurde terug in mijn auto en was blij dat er geen politie rond reed.
Ik verzamelde mijn moed. Ik moest nog een keer in de gapende wond van Greta kijken en tegelijkertijd was ik bang dat ze op haar rug in de ren zou liggen. Niets was minder waar. Ik kwam aanlopen en Greta keek me aan met een blik van ‘ik-voel-dat-jij-mij-gaat-helpen’.
Ik spoot voorzichtig het ontsmettingsmiddel op haar wond en was bang dat ze zou kakelen van de pijn.Maar dat deed ze niet. Ze bleef rustig. Ik wou niet teveel gebruiken dus moest goed richten en Greta bleef rustig zitten. Ik was zo over mijn grenzen aan het gaan. Ik die niet tegen bloed kan en die wond die zo diep leek. Maar het leek te werken. Greta stond op en liep. Dronk wat water en zette zich in een hoekje.
Ik besloot om de wondspray nog niet op te brengen. Eerst het ontsmettingsmiddel zijn werk laten doen. Ging naar binnen en las het verhaal waar ik iets aan had gehad nog eens.
Een uurtje later ging ik even bij de patiënte kijken en ze zat rustig. Keek helder en ik voelde me zo moe. Die hele toestand had me uitgeput. Ik wou Hanna da bitch nog steeds vermoorden.
Aan het einde van de middag stond Greta weer op een plek zodat ik de wondspray kon opbrengen. Maar ook daarvan besefte ik dat ik goed moest richten want ik wou niet teveel gebruiken. Ik wist ook dat ik moeilijk bij de onderkant zou kunnen komen. Het lukte. Zo goed en kwaad als het ging voelde dit goed genoeg. Dit was het wat ik kon doen. Ik had dat gedaan. Nu was het aan Greta om te herstellen.
Ik voelde me nog steeds ellendig. Hoe wreed kan de natuur zijn. Zo’n lief kipje. Zo’n wond.
Maar we zijn inmiddels een paar weken verder en Greta herstelt zich prima. Ze is met de dag vooruit gegaan. Wordt steeds actiever. Ik heb ook geleerd dat een kip met een kleine kam nog een jonge kip is. Waarschijnlijk was ze nog niet eens aan de leg toen ik haar kocht. De wond lijkt goed te genezen alleen kan ik het van de onderkant niet goed zien. Ik wacht nog even om te zien of er nog een kip bij moet. Want ik twijfel of Greta daar wel behoefte aan heeft. En deze keer ga ik gewoon naar mijn eigen gevoel luisteren. Want als ik dat vanaf het begin had gedaan, dan was dit alles niet gebeurd. Ik vond Hanna al een bitch. Ik had haar eerder weg moeten doen.
Hanna pikt nog steeds kippen, de jonge wel te verstaan. Maar niet tot bloedens toe. Heb tegen de buurman gezegd dat ze echt op de barbecue moet. Hij wil nog wachten. Ik laat het los.
De kippenwereld is wreed.
Ik zie geen verschil tussen kip en mens helaas. Heb het alleen van heel dichtbij meegemaakt nu in de kippenwereld.
