Met rafels van je jurkje nog om je heen, meer naakt dan bedekt... zat je op je knieën. Je zag in een hoek van de kamer een matras met een deken. De man zei: “Tijd voor een nadere kennismaking, sta op!”. Je besefte nauwelijks wat de man tegen je had gezegd of hij had je al bij je haren gegrepen en trok je daaraan omhoog. Je schreeuwde het uit van de pijn, maar de man trok daar niets van aan. Vervolgens zei de man: “Ik, ik ben je meester, zo zal je mij noemen, doe je het niet dan straf ik je ervoor”. Nu had je best wel eens over BDSM gelezen, sterker nog: je was er zeer in geïnteresseerd, maar dat kon die man niet weten of wel soms? Het antwoord op die vraag kwam bijna direct er achteraan toen de man zei: “Jij bent bestemd voor mij. Denk niet dat dit onmogelijk is, ik weet gewoon alles van je en dus ook van dat geheime verlangen van je wat je nu ervaart”. Zowel letterlijk als figuurlijk voelde je jezelf helemaal naakt; “Wat ga je met mij doen?” vroeg je. Het eerste wat de man zei was: “U!” gevolgd door: “Ik weet dat je weet hoe je mij nu dient aan te spreken, dus fouten bestraf ik zonder pardon”. Even dacht je er over om “Ja meester” te antwoorden, maar dat deed je toch niet. Voor jou was deze man geen meester, dus hem zo noemen wilde je niet. In plaats daarvan knikte je alleen heel vaag iets met je hoofd als teken dat je hem wel begrepen had. Iets in je zei dat je maar beter iets kon meewerken, want deze man meende wel wat hij zei.
“Ik ga kijken of je de slavin bent, die je denkt te zijn. Daarnaast ga ik je die verlangens van je doen ervaren” zei de man, waarop jij reageerde: “Dat waren geen verlangens! Het waren ...” je kon niet zeggen wat ze wel waren en maakte je zin af met “...dingen die ik wel dacht maar niet wilde ervaren”. “We gaan het zien” zei de man. Gevolgd door; “ik weet dat je er naar verlangt om ontvoert te worden en helemaal te moeten doen wat ze van je verlangen, ontvoert te worden en dan helemaal gebruikt te worden, een totaal vreemde man die aan je zit, zich opgeilt aan je lijf en je steeds weer gebruikt, dat wil je. Moet ik nog verder gaan?”. Je boog haar hoofd en schudde nee. Ja, het waren allemaal dingen waar je over had gefantaseerd en die je ook echt wilde, maar toen had je niet verwacht dat je het ook echt zou meemaken. Dit was toch vele malen erger dan je jezelf toen kon voorstellen. Even was de man stil en toen zei hij: “Goed, nu we het er over eens zijn dat het jouw verlangens, jouw fantasieën zijn, gaan we verder. Vanaf nu behandel ik je als een slavin en jij gedraagt je als een. Doe je het niet, dan neem ik maatregelen.” Vervolgens haalde de man een zweep te voorschijn die hij tot nu toe ergens verborgen achter zijn rug had gedragen. Een lange leren zweep die je herkende als een bullwhip. Je huiverde bij de gedachte dat je daarmee geslagen zou worden. De man ging op enige afstand van haar staan en zei: “Ik zou je straffen voor je gedrag, dus dat zal je ondergaan, je kunt schreeuwen wat je wilt; echt niemand die je zal horen, behalve ik”. Vervolgens ging de zweep omhoog en sloeg de man over he kont. Je kon net op tijd je gedachten op een rijtje en beslissen dat je alles eraan zou doen om niet te schreeuwen; hij mocht je dan kunnen slaan, maar genot zou hij er niet van hebben!”. Maar toen de eerste slag over je kont ging en je met op elkaar geklemde kaken het inwendig uitschreeuwde van de pijn wist je al dat je geen schijn van kans zou maken om niet te gaan gillen. Weer haalde de man uit en weer sloeg de lange zweep tegen je kont aan, maar je wist je mond nog te houden. Weer volgde een slag en weer een. Je had het inwendig niet meer, na een paar slagen leek je hele lijf al in brand te staan. Je kon nergens heen en dook weg richting het matras de man liet toe dat je nog enigszins zacht op het matras terecht kwam. Daarna ging de man door en sloeg steeds weer over je kont. Je voelde jezelf wegzakken, je wist niet meer wat gebeurde. Je wist ook niet of je nu gilde of dat je de pijn nog wel voelde. Ergens vaag wist je dat je geslagen werd, maar meer drong niet meer tot je door. Pas toen de man ophield met slaan kwam je weer iets bij je positieven. Je kont brandde van pijn en ook voelde je een paar striemen over de achterkant van je rug en boven benen lopen. Je kroop gebroken in elkaar op het matras waar je zacht huilend bleef liggen...
Toen je weer bijkwam was de man niet meer in de kamer. Je begon je gedachten te ordenen. Je zat voorlopig in een zelf gecreëerde situatie waarbij iedereen zijn of haar rol speelde. Het was nu voor jou duidelijk dat deze man zijn rol heel goed kende en serieus nam. Het idee dat dit hetgeen was, waar je zelf naar verlangt zou hebben kon je je nu bijna niet meer voorstellen. Op zich had je het verlangen om ontvoerd te worden en te ondergaan wat je nu onderging wel gehad. Ergens voelde je dat je, zolang je jezelf hierin bevond je er ook stiekem van genoot. De hele situatie was op een of andere manier zo echt en spannend alles voelde zo heftig en intens en je had altijd nog het stopwoord die jij en de man helemaal in het begin hadden afgesproken. De man kon je pijn doen, vernederen en gebruiken, hij kon je bezitten; je lichaam opeisen en aan hem toevertrouwen, je verstand en geest vertrouwde hem al vanaf het begin, en zolang jij in het uiterste geval de controle kon nemen door middel van het stopwoord kon er niks misgaan. Je wreef een keer met een hand over je pijnlijke kont. Een paar van de striemen kon je duidelijk voelen zitten; de man had met die zweep je echt pijn gedaan, hoewel... Eigenlijk had het je veel minder pijn gedaan dan dat je had verwacht dat het zou doen. Even had het echt pijn gedaan, maar daarna was dat gevoel terwijl de man je nog steeds sloeg over gegaan en had je eigenlijks niets meer gevoeld. Je dacht terug aan het moment waarop de man je kleren van je lijf begon te scheuren en het moment waarop hij je vastbond. Dat waren dingen waarvan je ook echt gedroomd had om ze mee te maken. Toen je ze droomde hadden die dingen je opgewonden, maar toen ze ze meemaakte, toen... Toen hadden ze je ook opgewonden, hoe vreemd het ook was. Je schrok op bij de gedachte dat je geil was geworden van het denken daar aan. Snel stond je op, althans dat wilde je, maar toen je echt omhoog kwam voelde je gelijk die pijn aan je kont weer die je toch rustiger aan deed doen. Je liep de kamer rond en begon te kijken of er ergens een manier om te ontsnappen was. Er was een raam met een gesloten rolluik erachter. Ergens in een hoekje van het rolluik vond je een klein gaatje, waardoor je kon zien dat het buiten licht was en toen je er echt goed voor ging staan kon je ook iets naar buiten kijken. Je bevond je vermoedelijk op de eerste etage van een huis gezien de hoogte waarop je je bevond. Je zag een grote tuin, waarvan je de zijkant niet kon zien, maar aan het eind van de tuin stonden bomen die de tuin afschermden. Andere huizen of andere tekenen van leven in de buurt kon je niet zien. Je vroeg je af of iemand je thuis al zou missen. Maar je was alleen thuis geweest toen dit alles begon en zou dat zeker een week nog zijn geweest vanwege de lockdown. Tegen je vriendinnen had je gezegd dat ze niet hoefden te bellen, want je zou niet opnemen en als ze iets echt bijzonders hadden ze dat maar op je voicemail moesten inspreken en dan zou je wel terugbellen. Nu je de kamer eens goed had bekeken kwam je tot de conclusie dat je moest wachten en tot die tijd jezelf moest neerleggen bij de situatie waarin je je bevond.
Vervolg op verzoek.
Roy LeGrand
