Vanochtend stond ik op met de intentie om met dit mooie weer een stuk te gaan fietsen door de Drentse natuur. Het is immers al wel een tijd geleden dat ik alleen een fiets-tour heb gedaan. Gewoon in mijn eentje ergens naar toe fietsen naar waar ik naartoe wil. Het was de bedoeling om niet al te lang een fiets-tour te gaan doen zodat ik na de tocht voldoende tijd over zou houden om te gaan foodpreppen oftewel gezonde, eiwitrijke maaltijden en to-go-snacks te gaan maken. Ik heb nu een paar dagen tijd in overvloed. De kinderen zijn met familie een paar dagen naar Spanje. Dus ik hoef voorlopig met niemand rekening te houden. Geen tijdsbesef. Gewoon weer doen waar ik zin in heb en wat ik leuk vind.
Het probleem met mij is dat mijn hoofd ALTIJD vol zit. Vol met creatieve ideeën. Ik teken veel, dat is ook een manier om mijn hoofd leeg te maken. Ik vind in en om het huis klussen leuk. Ik heb een hoop takken nog liggen in de tuin waar ik allerlei ideeën heb om er wat leuks van te maken. Decoratie maken voor o.a. in de tuin. De tuin ziet er wat kalig uit nu de buren een nieuwe schutting hebben geplaatst. Daar waar de oude schutting stond, zaten namelijk ook klimplanten tussen wat een mooie groene invulling gaf aan de tuin. De oude schutting was wel aan vervanging toe dus nu er alles nieuw uitziet, wil ik het een en ander aan die kale kant gaan decoreren. In ieder geval de takken en andere decoratiemiddelen heb ik. Ik moet er alleen nog aan beginnen. Hoewel ik nu zoveel tijd over heb, vind ik het toch lastig om eraan te beginnen. Niet dat ik er geen zin in heb maar omdat ik nog zoveel leuks wil gaan doen vandaag. Oké, mijn hoofd zit ALTIJD vol. Hoe ga ik dit allemaal aanpakken en waar haal ik mijn energie vandaan om dit te realiseren?
Toen ik zo straks de was had opgehangen, kwam ik tot conclusie waarom ik zoveel dingen wil doen in zo weinig tijd. Waarom ik altijd een volle hoofd heb met creatieve ideeën. Het is bij mij nooit of of maar het is altijd en en. Ik ben vaak met van alles tegelijk bezig. Met als gevolg dat ik het idee krijg dat ik te weinig tijd heb voor al de leuke dingen die ik nog wil gaan doen. Ik ben er van bewust dat dit niet langer gaat werken op deze manier. Dus ik moet voor mezelf echt dingen gaan in plannen. En dan ook echt met een tijdsplanning. Hoe kinderachtig het ook klinkt, maar in mijn geval zal dit wel gaan werken. Vanaf vandaag zal ik dan ook gelijk zo'n planning maken. De kunst is om de tijd goed te bewaken want als ik ergens eenmaal aan begin, dan ga ik er helemaal voor. Ik kan mezelf echt helemaal verliezen in de dingen die ik doe waardoor ik de tijd echter ga vergeten. En dat is voor de komende paar dagen op zich geen ramp. Maar zodra iedereen weer thuis is en ik ook zo mijn dagelijks verplichtingen heb, dan heb ik mij alvast op voorbereid om volgens een planning te werken.
Vroeger vond ik planningen maken helemaal niks. Waarom zou ik een planning moeten maken? Ik ben toch geen autist o.i.d. Ik kan alles gewoon tegelijk en dat deed ik ook. Ik was een heuse multitasker en daar was ik goed in! Allerlei overtuigingen die ik mezelf heb aangeleerd. Ik deed wat ik moest doen en het moest altijd in een keer af én goed. Met alle gevolgen van dien! Een flinke burn-out…. Hoe ik in zo'n burn out terecht ben gekomen, is een héél lang verhaal. Maar ik kan in het kort vertellen dat ik vanaf mijn 14e leeftijd vroeg aan het werk moest om te kunnen overleven. In mijn geval was het overleven, zoveel mogelijk geld verdienen zodat ik uiteindelijk het leven wil leiden die ik wil. Een financieel onafhankelijke vrouw die niets en niemand anders nodig had. Ik heb helaas geen goede thuisbasis gehad. Er was geen ouder aanwezig die een veilige haven was. Ik had een moeder die eigenlijk altijd afwezig was, zowel geestelijk als fysiek. Een molukse biologische vader die homo en een zware drugsverslaafde was. Een zogenaamde 'stiefvader' met 'goede bedoelingen'. Ik stond er alleen voor en daardoor te vroeg volwassen moest worden.
Dat ik te vroeg volwassen was geworden had zijn voor- en nadelen. Het grote voordeel was dat ik op jonge leeftijd heel zelfstandig was. Ik kon wat basisgerechten koken. Maakte de broodtrommels klaar voor mij en mijn zusje. Ik deed wat huishoudelijke taken. Legde kleding klaar en zorgde ervoor dat wij altijd op tijd op school aanwezig waren zodat wij geen vragen kregen van een juf of een meester waarom wij te laat op school kwamen. Dit soort dingen vermeed ik. Wat moest ik ze dan vertellen? Wij zijn te laat omdat onze moeder nog in bed ligt? Ze is te lui of te ziek om ons naar school te brengen? Ik had gewoon geen zin in gezeur en maakte mij ALTIJD zorgen.
Een nadeel van te vroeg volwassen moeten worden is dat ik nooit de gelegenheid heb gekregen om mezelf te ontplooien en te ontwikkelen zoals een kind van mijn leeftijd hoorde te doen. Vooral veel spelen. Spelen met andere kinderen. Eens in de zoveel tijd naar een sportclub gaan om het een en ander uit te proberen. Of een creatieve hobby club om te ontdekken waar mijn talenten lagen. Er werd dan ook niets gestimuleerd. Zelfs het lezen niet. Ik vond lezen én schrijven heel leuk om te doen maar vanuit huis had ik meegekregen dat "wij geen lezers zijn" en over mijn schrijven werd er niet gesproken. Ik hield dat altijd verborgen omdat het vaak ging over mijn dagelijkse ervaringen (thuis/school/op straat) én gedachten. Ik had een dagboek waarin ik alles op schreef en deze kon op slot. Helaas werd mijn dagboek gevonden en alles waar ik in kon schrijven werd van mij afgenomen. Ik kon dus nergens mijn energie in kwijt dan behalve alleen aan buiten spelen. En aan buitenspelen is helemaal niks mis mee hoor. Ik was dagelijks buiten, zelfs met slecht weer. Alleen ik heb een heleboel dingen gemist in mijn jeugd en nu heb ik het idee en gevoel dat ik dit nu allemaal moet inhalen want er is nog zoveel leuks te doen en te ontdekken wat ik nou echt leuk vind. Zo dus ook op gebied van werk.
Het is de tweede keer dat ik in een burnout terecht ben gekomen. De eerste keer was namelijk toen ik na een aantal jaar meer dan 40 uur aan het werk was, een kind kreeg waar ik de volledige zorg op had, veel zorgen had over mijn toekomst dus ben ik weer aan de studie gegaan. Ik studeerde Voeding & Diëtetiek omdat ik altijd met gezond voeding bezig was en daarmee anderen wou helpen om aan een gezonde levensstijl te komen. Na een half jaar kon ik niets meer. Ik was leeg, te moe om nog mijn bed uit te komen. Te moe om na te denken. Te moe om überhaupt te leven. Maar ik moest door. Ik had een gezin om voor te zorgen. Ik wil geen stilzittende moeder zijn. Het was heel moeilijk. Maar uiteindelijk ben ik met die opleiding gestopt. Ik heb mezelf de tijd gegeven om na te denken wat ik nou echt leuk vond. Dat was lastig. Ik liet mij teveel lijden door mijn omgeving maar ook aan mijn eigen aangeleerde overtuigingen.
Omdat ik van jongs af aan mezelf had aangeleerd om niet stil te zitten en vooral te gaan richten op carrière en het financieel goed te moeten hebben, ben ik mezelf gedurende jaren totaal kwijt geraakt. Ik dacht dat ik mezelf had hersteld. Maar niets was minder waar. Ik was gebroken, op en leeg, te veel willen in een tijd die ik mezelf niet gunde. Of gewoonweg geen tijd omdat ik te veel aan het werk was en alleen thuis was voor de kinderen. Tijd voor mezelf had ik niet. Geen tijd voor ontspanning. Geen tijd voor de dingen die ik echt leuk vind om te doen. Geen tijd om voor mezelf te zorgen. En het stomme was, dat ik in al die jaren daar echter wel bewust van was. Ik was namelijk altijd diegene die tegen anderen zei dat je goed voor jezelf moet zorgen want anders kan je ook niet voor anderen zorgen. Ik was diegene die altijd zei dat tijd voor jezelf heel belangrijk was, terwijl ik niet eens ECHT tijd voor mezelf nam. Voor de buitenwereld leek het er altijd op dat ik tijd genoeg had maar in werkelijkheid was dat niet zo.
Na een jaar intensieve emdr-sessies en cognitieve gedragstherapie kom ik er nu pas achter dat het niet gek is, dat ik het gevoel heb dat ik nog zoveel dingen wil doen en ontdekken. In al die jaren, van kleins af aan tot mijn 38e levensjaar heb ik mezelf niet die tijd gegund. Ik zat in al die jaren in een overlevingsmechanisme en daar ben ik nu van aan het afkicken. Nu pas, hoor ik mezelf denken. Ja, nu pas. Nu pas kom ik eigenlijk tot mezelf. Nu pas kom ik tot rust. Rust die ik niet eerder had gekend. Of misschien ook wel maar altijd had onderdrukt.
Ik lees veel, ik schrijf weer, ik teken weer (bijna dagelijks). Ik ben in de natuur te vinden om mijn rust te pakken. Ik houd mij bezig met kruiden en hun natuurlijke geneeskracht. Ik sport wanneer ik wil. Ik doe nu waar ik echt zin in heb. Zo denk ik ook regelmatig over wat voor werk ik straks wil gaan doen. Terug naar het laboratorium zie ik totaal niet meer zitten. Ik wil iets doen waar ik voldoening van krijg. Wel iets met mensen, voor mensen. Iets waardevol voor een ander maar ook voor mezelf. Iets wat ik de komende tijd ook ga uitpluizen én gelukkig krijg ik die tijd én die moet ook nemen. Vooral de tijd voor mezelf nemen.
Mijn lichaam geeft aan wat ik op dit moment aan kan maar mijn hoofd zit nog best vol met voornamelijk de leuke dingen die ik nog wil doen. Dus wat ik al zei, vanaf vandaag maak ik een planning met wat ik per dag wil gaan doen én wat ik moet doen. De balans van leuke dingen (hobbies, uitjes, sport etc.) en werk moet weer in balans komen en daar ga ik mij de komende weken vooral op focussen.
De meest bekende tips die ik een ander vaak geef om je hoofd leeg te krijgen:
1. Plan je bezigheden in.
2. Focus op één ding.
3. Zorg voor een opgeruimd huis/werkplek.
4. Plan rustmomenten in. Ja, er mag ook geluierd worden.
5. Beweeg en ga de natuur in!
Nou moet ik dit nog een keer zelf uitvoeren ;)
Herkennen jullie jezelf hierin? Werk jij ook met een planning of iets soortgelijks? Heb jij misschien tips waar ik nog wat aan heb? Ik lees het graag!
Liefs.
