Hallo angst,

Daar ben je weer. Gek genoeg voel je als een vertrouwde vriend, niet omdat ik je zo aardig vind, wél omdat ik je ken. Omdat ik weet hoe je aanvoelt. Omdat ik precies weet wat je met me doet. Omdat je keer op keer ongevraagd mijn leven binnendringt. Je hebt meer kapot gemaakt dan iemand ooit zou kunnen doen. Je bent het eerste waar ik in de ochtend mee opsta en het laatste waar ik mijn dag mee afsluit. Ik ben er helemaal klaar mee, angst. Ik wil onze trouwe vriendschap voorgoed verbreken.

Ik loop op een zaterdagmiddag in een drukke winkelstraat en we lopen elkaar tegemoet, angst. Je bent als een kennis die je eigenlijk liever niet tegenkomt, maar toch iedere keer verplicht een praatje mee moet maken. Het is onontkoombaar. Telkens wanneer zich een drukke situatie voordoet, ben jij haantje de voorste. Altijd sta jij vooraan in de rij om mij te begroeten. Met een brede glimlach lach je naar me, angst, maar ik lach niet terug. Onze paden kruisen en dus neem ik een moment om je te analyseren. Mijn voeten zorgen voor een wankel, onevenwichtig gevoel. Bij iedere stap ben ik het contact met mijn voeten en de ondergrond kwijt. Wel voel ik de hevige trillingen in mijn onderbenen. Mijn knieën knikken. Mijn onderbuik steekt. Mijn maag draait om. Mijn hart gaat steeds sneller kloppen. Mijn borst staat in brand. Mijn longen pompen zich vol met steeds meer lucht, terwijl maar een klein gedeelte daarvan mijn lichaam weer verlaat. Mijn handen zijn druipend nat van het zweet. Mijn gezicht trekt als wit weg. Mijn gehoor wordt dof. Mijn zicht vernauwt. Alles om me heen begint te draaien. De mensen en de gebouwen om me heen worden abstracte vormen. Het voelt alsof tijd en geluid niet meer met elkaar overeenkomt. Ik verlies alle controle. Ik heb een paniekaanval. Ik kan ieder moment neervallen. Ik ga dood. Kan iemand dit aan me zien? Gaat iemand me helpen? Lachen mensen me hierom uit?

Mijn lichaam raakt in een fight or flight modus. Het voelt oprecht alsof ik op die zonnige zaterdagmiddag in dat ene winkelstraatje door jou wordt aangevallen. Alsof je me probeert te overmeesteren en ik nu moet kiezen tussen keihard terugvechten of heel snel wegrennen. Zoals we beide weten kies ik altijd voor het laatste, angst. Ik ben namelijk niet zo’n vechter. Daar heb ik te veel zelfmedelijden voor, vrees ik. Ik benut alles in mijn macht om zo snel mogelijk thuis te raken. Wanneer ik veilig binnen ben, sluit ik de deur af. Ik ren naar mijn slaapkamer, trek de gordijnen dicht en verstop me vervolgens onder mijn dekens. Ik begin keihard te huilen. Waar ben je nu om me te troosten, angst? Is dit niet wat echte vrienden voor elkaar doen? Kun je je hand op mijn schouder leggen en tegen me zeggen dat alles uiteindelijk goed komt? Je bent er niet meer. Je bent voor mijn voordeur omgekeerd, teruggegaan naar je post, wachtende totdat ik weer besluit om naar buiten te gaan.

Voor nu ben je dus weg, maar we zullen elkaar snel wederzien, mijn grote vriend.

Veel liefs,

H.