Het is maandagavond, 21:28. Ik zit aan de woonkamertafel achter mijn laptop en ik staar al een tijdje voor me uit. Op de achtergrond speelt een rustig, ietwat deprimerend muziekje. Mijn vriend heeft een diepe conversatie met zijn aandelen. Mijn vriendinnen zijn allen druk bezig met hun zomerplannen. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Alle mogelijke dingen die ik momenteel kán doen, daar heb ik helemaal geen zin in. Ik hou van boeken lezen, yoga, wandelen, fietsen, zwemmen, reizen, koken, bakken en nog veel meer zaken. Dat zijn dan ook de activiteiten die mijn dagen stukken leuker maken. Toch heb ik er nu geen zin in. Ik heb helemaal nérgens zin in. Ik kan niet meer dan voor me uit staren met een immens leeg gevoel. Als een zombie zit ik aan de tafel. Het is louter mijn ademhaling dat men het teken geeft dat ik nog in leven ben. Welkom in het leven van een Borderliner.

Iedere dag ervaar ik minstens één moment waarop ik immense leegte voel. Niets is positief. Niets is negatief. Ik kan geen mening vormen over wat ik precies wil. Iemand stelt me een vraag en ik kan er simpelweg gewoon niet op antwoorden. Het voelt alsof ik buiten mijn eigen lichaam sta en mezelf observeer vanuit de stoel in de hoek van de woonkamer. Ik kijk naar een jong, blond meisje dat voor zich uit staart. Ze lijkt niet veel te voelen. Vanbuiten ziet ze er doodnormaal uit. Hoe ze zich vanbinnen voelt, is uiteraard niet te zien. Soms duurt de leegte enkele minuten, soms uren of zelfs dagen. Niemand kan inschatten wanneer het begint of eindigt. Het overvalt me. Het voelt als onverwachts bezoek dat aanbelt om koffie te drinken en niemand weet wanneer hij weer vertrekt. Het bezoek zit hier aan tafel, drinkt rustig zijn koffie op tegenover me. De subtiele hints om gelieve het pand te verlaten werken niet. Dan maar gewoon wachten totdat hij vanzelf weer weggaat. Binnenkort zal hij toch wel weer aanbellen.

Veel liefs,

H.