Lieve H
De hele dag dacht ik op een rationele manier over ons. Op een rationele manier analyseerde ik welke dingen fout zijn gegaan de afgelopen tijd en hoe dat ons in een situatie van ruzie heeft gebracht. De combinatie van samen in een gedeeld huis leven zonder onze eigen vrijheid, het thuiswerken, het weinig sociale activiteiten buiten elkaar en mijn sportblessures die mijn motivatie om ook maar iets te ondernemen de grond in boren rekende ik tot de oorzaak hiervan.
Met mijn rationele instelling liep ik mijn kamer in, overtuigd van het feit dat je met 3 zinnen op een botte wijze je afscheid zou aankondigen. Overtuigd van het feit dat jij in de trein terug alweer op social media op zoek was naar je volgende man. Overtuigd van het feit dat jij vanavond niet alleen zou slapen. Overtuigd van het feit dat je mij en de afgelopen maanden zou demoniseren, afschrijven en nooit meer zou zien.
Dit was mijn angst.
Bij het lezen van je brief zijn voor het eerst in tijden de tranen in mijn ogen geschoten. De rationaliteit is weg en emotie neemt over. Ik heb hier eigenlijk helemaal geen woorden voor dus alles wat ik hier schrijf doet tekort aan de emotie die ik voel op het moment van lezen.
Van het meisje waarmee ik vannacht compleet in de knoop lag komen de woorden die ik al maanden wil horen. De erkenning dat je weet dat ik van je hou, dat je weet dat ik alles voor je wil doen en dat je weet dat ik nooit vreemd zou gaan. Deze woorden die hier voor mijn neus op papier staan zijn de meest comforting woorden die je mij ooit hebt geschreven.
De tranen schieten ook in mijn ogen omdat het voelt alsof ik tekort ben geschoten. Ik voel me schuldig omdat ik vannacht en vanochtend meer geïrriteerd was dan dat ik zorg voor je droeg. Ik voelde me boos en gefrustreerd toen ik het huis vanochtend verliet. Maar nog veel meer voelde ik mij schuldig over de stemming waarin wij verkeerden toen ik wegging. Ik wil er voor je zijn, ook op de onmogelijke momenten.
De afstand die wij nu fysiek hebben was denk ik nodig voor dit inzicht. Dat neemt niet weg dat ik je nu al ontzettend mis. Nu ik hier zit kan ik niet bevatten dat ik niet alle avonden urenlang met je heb geknuffeld, dat ik niet méér leuke activiteiten met je heb ondernomen en dat ik ooit nee heb gezegd op wat je dan ook voorstelde om te doen. Zo ben ik absoluut niet. Ik wil de hele wereld met jou ontdekken en alles met je doen. Ik hou van je H. Jij bent de vrouw van mijn leven.
P.S. Het spijt me dat deze woorden niet in inkt staan. Ik kon niet zo lang wachten met reageren.
