Ik heb respect voor mensen die als vrienden uit elkaar gaan. Mij is dat persoonlijk nooit gelukt maar het leek me altijd zo prettig. Toen ik dus een aantal dagen geleden een ex tegenkwam op een tegenwoordig zeldzaam feestje, dacht ik gewoon even gezellig te gaan praten.
Na een kwartiertje koetjes, kalfjes en te klef geklets vond ik het goed geweest en vertrok ik terug naar de dansvloer. Helaas werd ik daar op een gegeven moment weer vergezeld door een breed lachende jongen die mijn hand pakte en mij rondjes liet draaien. Je raadt het al: het was de Ex.
En die hand, die liet hij niet meer los.
Dat was uiteraard niet mijn bedoeling geweest. Niet alleen omdat ik het vasthouden van handen persoonlijk intiemer vind dan praktisch elk ander fysiek contactmoment - inclusief seks. Ook omdat ik geen enkele interesse heb in het opnieuw aangaan van een romantische relatie met hem.
Ik zal niet doen alsof ik er nooit aan gedacht heb. Een vergelijking ontstaat soms tussen heden en verleden en wanneer het heden geen intimiteit bevat, wordt het oude opgehemeld. Als je dat verfraaide beeld gaat geloven is de mogelijkheid om terug te gaan naar een ex een soort geruststellende gedachte. Misschien dat ik dan ook onbewust te vriendelijk ben geweest tegen de Ex. Misschien wilde ik ergens toch een escape-route gereed hebben mocht ik inderdaad niemand anders meer vinden. Hier valt met een rationeel brein natuurlijk heel veel tegenin te brengen maar misschien had mijn onderbewuste dat toch op die manier bedacht.
Een kwartiertje na het hand-vasthoud-incident zat ik op de WC. Vanuit het hok van de mannen hoorde ik een jongen luidruchtig vertellen over hoe fijn het was om haar weer te spreken. Na wat beamende woorden van zijn vrienden voegde hij daaraan toe dat hij wel zou gaan vragen of ze wat wilde drinken binnenkort. Ik vond het hele gesprek wel iets schattigs hebben. Tot ik echter de WC uitliep en de Ex bij de uitgang zag verschijnen. Oei, zou dat dan over mij zijn gegaan?
De Ex en ik hadden een typische bad break-up zoals je ze in de films ziet. Zijn initiatief, via de telefoon en met veel gehuil, geschreeuw en gevloek. Meer dan een jaar nadat het uit was, ruzieden we nog steeds als we elkaar tegenkwamen. Dat tegenkomen gebeurde overigens niet zo veel, want we ontweken elkaar als de pest. De nasleep duurde langer dan de met drama gevulde relatie ooit geduurd had. Kortom, niet het prototype succesvolle liefde en ik wil er niet naar terug.
Toch werd ik de ochtend na ons gesprek wakker met appjes van een nummer opgeslagen als “ B. niet opnemen”. Het was nu zelfs mij wel duidelijk: ik had de Ex blijkbaar hoop gegeven.
Tja, wat doe je dan? Negeren is ook niet chique. Paar berichtjes terugsturen dan maar. We spraken over hoe ik corona heb en hoe hij zich waarschijnlijk dan ook maar moet laten testen. Toch best grappig, langs de GGD moeten door je ex. Een keer wat anders dan een SOA.
Flauw voor hem is het wel, na 1 gesprek met mij heeft hij vergeefse hoop en een weekje quarantaine. Dat is nou echt de definitie van een femme fatale.
En ja, ik noem het vergeefse hoop want exen ben je voor een reden. Een relatie is ergens stukgelopen en uiteindelijk loop je toch weer tegen dezelfde obstakels aan. Dus wat heeft het voor zin om weer leuk te gaan appen of wat te gaan drinken? Uiteindelijk irriteert hij zich toch weer aan het feit dat ik maar 1 keer per dag reageer en vind ik het vervelend dat hij een hekel heeft aan mijn jongensvrienden. Als we wat zouden gaan drinken zou het vast gezellig zijn maar in het kader van zelfbescherming lijkt me dat geen verstandig plan.
Wel was ik ergens toch blij dat hij appte. Mijn onderbewuste zag in hem dan dus toch het noodplan of de back-up voor de liefde. Ergens biedt het zekerheid dat er nog altijd iemand reserve zit. Ik bedoel hier overigens niet mee dat hij niks meer is dan mijn bankzitter. Ik bedoel hiermee slechts dat zijn interesse mij het gevoel geeft dat er opties zijn, waar ik in de liefde soms nog te onzeker ben om te geloven dat er ooit nieuw aanbod komt. Mijn onzekerheid is echter uiteraard geen reden om met hem iets te gaan drinken, laat staan een relatie te herstarten.
Nu ben ik iemand die mooie boeken constant opnieuw kan lezen en al 5 jaar dezelfde nummers draait maar mijn liefdesleven wil ik niet op repeat. Ik ben pas 20 jaar oud, dat lijkt me een beetje jong om een escape in te zetten om weg te komen van het single-leven.
Vooral aangezien ik meestal geen reden zie om te ontsnappen.
Comments
- 25 sep
0- 15 juli
0- 15 juli
0- 15 juli
0- 15 juli
0