Ze liepen gearmd, op weg naar de ijssalon. Ieder verzonken in een gedachte. Een gedachte die voortkwam uit een onderwerp wat vanmorgen opeens op tafel lag en waar ze het nooit over hadden gehad.
Hij - Als ik dood ga, dan wil ik niet thuis liggen maar in het mortuarium. Ik wil niet dat mensen mij nog zien. De begrafenis moet sober zijn en waar ik een hekel aan heb is dat “gezellige” gedoe na afloop. Mensen die elkaar enthousiast begroeten nadat ze elkaar lange tijd niet hebben gezien. Lachen, praten, dat hoeft niet van mij. Ik wil begraven worden, zodat jij, mijn kinderen en eventueel andere mensen naar mijn graf kunnen gaan om mij te herdenken. Cremeren zou ik absoluut niet willen.
Zij – Als ik dood ga hoop ik te sterven in je armen. Cremeer me, want ik stik in een kist onder de grond. Ik wil in de kamer liggen tussen de spullen die mij dierbaar zijn. Laat me alsjeblieft niet in een crematorium liggen. Iedereen die nog even bij me wil zitten is welkom, praat tegen me alsof ik er nog ben. Ik wil niet in een gesloten kist, veel te benauwd. Leg me onder een mooie roze deken. Bedek me met roze, rode en oranje bloemen en praat over me, ook over mijn onhebbelijkheden. Vier na afloop van de crematie mijn leven, hét leven. Lach, praat en vergeet me niet.
Hij – Als jij sterft kan ik er niet tegen dat je hier thuis ligt opgebaard. Na de crematie zou de plek waar jij bent gestorven, waar jij hebt gelegen mij altijd herinneren aan dit moment. Blije mensen terwijl jij bent gestorven zou ik niet kunnen verdragen. Ik kan moeilijk begrijpen waarom je niet in een kist wilt liggen, ik kan je toch niet onder een roze deken neerleggen, zo respectloos. Het past gewoon niet bij een overlijden.
Zij – Als jij sterft wil ik je zo lang mogelijk bij me houden. In het huis waar we samen nu zo gelukkig zijn. De plek waar jij bent gestorven is voor altijd mijn plek, daar zal ik je dichterbij voelen dan aan een koud en kil graf. Op deze plek kan ik een lekkere stoel neerzetten met een tafeltje en kaarsen. Ik omarm je op de momenten dat er blijdschap is in ons huis, op onze gouden plek.
Hij keek liefdevol neer op zijn maatje, zijn levensgezel, zijn geliefde. Hij legde zijn hand in haar nek met krullerig haar. Zij keek op naar hem en streelde zijn arm. Hij was haar steun en toeverlaat, haar rots in de branding. Ze wilde sterven in zijn armen als de tijd daar was. Hij de rust zelve, zij druk en spontaan. Voor nu was bij elkaar zijn voldoende, bij elkaar konden ze zichzelf zijn. Aan de liefde voor elkaar hadden ze nooit getwijfeld.
Het zou goedkomen, net als altijd en bij de ijssalon bestelden ze ieder hun eigen ijsje met een eigen smaakje, net als altijd……
