Die onzichtbare lijnen, patronen en structuren staan geschreven in de cellen van onze bloedverwant.
En als je goed kijkt naar je familieleden, zijn er altijd overeenkomsten te vinden. Wij zijn een mengelmoes van al die verschillende elementen.
De eigenschappen en die ons frapperen, de stofjes in het DNA en datgene wat we onbewust overnemen vormen ons karakter. Van eigenzinnigheid tot kromme onregelmatige tenen. Van sproetjes op de neus, tot slordig met geld omgaan. Wij groeien uit tot unieke, onvervangbare individuen gemixt met een vleugje van het DNA van onze voorouders.
Toen afgelopen jaar mijn twee geliefde oma's overleden, rolden de volgende twee gedichten uit mijn pen. Ik droeg ze op de uitvaart voor met een bibberende stem, en besefte dat er ondanks het afscheid nemen een deel van mijn oma's in mij zal blijven voortleven.
Van de éen op de andere dag verdween je zomaar uit ons zicht,
De duisternis van het afscheid nemen,
maar de herinneringen in een zonnig daglicht.
Samen zingen, zwemmen, koken.
Kamperen, logeren, lampion lopen.
In de achtertuin spelletjes spelen, zoete toetjes en grapjes keer op keer.
Ik hoef mijn ogen maar te sluiten, en ik zie ons, gelukkig alweer.
Je was altijd overal voor in, en vaak in een goede bui,
Eigenwijs, vrolijk, soms een tikkeltje lui.
Laconiek, en nonchalant,
zette je het leven naar eigen hand.
Jij kon zo goed je gangetje gaan,
en trok je nergens iets van aan.
Ik bewonderde de blik waarmee je de wereld zag.
Door een glimlach schijnt soms verdriet,
maar door verdriet schijnt ook een glimlach.
En soms zag ik me op jou lijken,
de groene ogen
stilletjes de kat uit de boom kijken.
We verschillen meer dan vijfenvijftig jaar,
en toch waren we leeftijdloos voor elkaar.
Ik herinner me de middagen dat we als vriendinnen,
zaten te babbelen, rijmpjes te verzinnen.
Elkaars klunzen blunders en flaters aanhoren.
De slappe lach en de tijd uit het oog verloren.
De kleuren van onze mooie momenten zullen niet vervagen.
Ze staan helder op mijn netvlies,
ik zal ze voorgoed bij me dragen.
De speeltuin, een schommel, een schelpenpad.
Een stel kraaien op een tak, een tevreden lapjeskat.
Vlinders zoeken, op een vroege zomerdag.
Door deze momenten
schemert steeds onze glimlach.
Gekleurde muren die je door vrolijkheid omringen.
Creaties die zelfs de grijzere dagen toezingen.
Lieve oma,
ik weet dat je ons ook nu,
het liefst niet al te droevig zou zien.
Dat jij liever kleur zag dan duisternis,
dat zonnige herinneringen nooit zullen verdwijnen.
Ik hoop dat door dit verdriet heen,
onze glimlach zal blijven schijnen.
Comments
- 2 juni
1- 30 mei
1- 23 mei
1