Voor exclusieve aandacht. Harmonie. Regelmaat. vrede. Nog wat extra liefde.
Het oorspronkelijke plan, en hier dan mijn eigen uitvoering.
In de vorm van woorden. Van een observatie. Ik sla ze gade, beschrijf ze vanaf de zijlijn, bevind me op de achtergrond, verplaats me in hun werelden.
Ik schrijf ze op. Voor nu, voor later. Voor hen, voor u, voor mijzelf.
Een verloren tijdstip. Een klopje op mijn deur. Het is bijna altijd Anne die me in het tuinhuisje komt opzoeken, zij ontvlucht de ruzie om een gom, ergens tussen hockeylessen en de stipte etenstijd.
Het is Anne, voor wie de schaduwfiguur van de familie niet geheel uit zicht verdwijnt, in de uren waarin zij overbodig is.
Voorzichtig vraagt ze of het wel past, en met een opgeluchte glimlach strijkt ze neer bij het katertje waarvoor ze oorspronkelijk langskwam, beweegt ze een speelgoedmuis voor zijn pas-ontwaakte slaperige kattenogen.
Met katertje Lo komen spelen is inmiddels uitgebreid tot het mee gluren naar de nog wat onbekende persoon, die van de eén op de andere dag haar leven is ingewandeld.
Meegluren met de onbekende bezigheden van alledag.
Ik doorzie ze.
Ik zie dat zij maar al te graag wil ontdekken wat er zich voor leven afspeelt achter de gordijnen van de nieuwe figuur.
Het is een jonge nieuwsgierigheid gepaard met de verlangens van een zesjarige.
Het willen zien hoe de mensen zijn, hoe wereld in elkaar zit, met het stiekem hopen op wat zoetigheid.
De jonge jaren met het klein geluk dat enkel nog schuilt in de suiker en jonge katjes.
In voor het eerst een paarse horizon boven een groene zee schilderen zonder schort aan, zoals dat eigenlijk thuis niet mag.
Tijdens mijn onderbroken schildersessie kijkt ze met een schuin oog naar mijn gekleurde bergen, probeert ze te kopiëren met haar nog wat onwennige penseelstreken.
Haar karakter in het papier af te lezen.
Een karakter dat al deels geschreven staat, en deels nu gevormd wordt.
Zij leren eerste woorden lezen in Vos en haas, en ik leer hen ontcijferen in jonge kindertijd.
Afscheidsvragen
Zo plotseling als ik op hun paden verscheen, gebeurde het ook dat ik weer verdween.
Al voor de negende keer is de rol van de hoofdrolspeelster ingewisseld, en ik vraag me af:
wat doet dit met hen? pikken zij van elk een graantje mee?
In hoeverre zal dit littekens achterlaten op hun hechtingssysteem?
Raken ze er aan gewend dat ze constant worden verlaten en weer opnieuw moeten wennen?
Zou mijn invloed nog nagalmen tot in de latere jaren van hun leven?
Zouden ze mijn stem soms nog in gedachten horen, de melodieën van mijn zing of voorlees stem, zijn de herinneringen warm?
Of ben ik maar een wervelwind geweest, onmisbaar tot zolang het duurt, en dan uit de jonge hoofden gewist. Eruit gewaaid. Ingeruild. In de mist van het vergeten.
Wat heb ik ze meegegeven behalve het fotoboek en de bellenblaas?
