Julia
8.
De priester zei iets wat ik niet kon verstaan. Aan de ene kant was ik gevuld met een zwart gat, en aan de andere kant zat mijn hoofd vol met duizend gedachten die in deze situatie totaal niet op hun plaats waren. De ene vraag na de andere stroomde door mijn hoofd, ik probeerde ze te vangen en onmiddellijk het antwoord te vinden. De zon was aangenaam warm, maar ik voelde slechts een kilte die me tot in het merg doorboorde. Na een tijdje gaf ik het op en besteedde geen aandacht meer aan de binnenste race. Ik concentreerde me op het hier-en-nu. Ik stond daar met mijn hoofd naar beneden, starend naar mijn nieuwe schoenen en plotseling vielen de vragen stil. Hun plaats werd ingenomen door een gedachte die me verraste - ik herinnerde me Adams moeder die lang geleden was gestorven.
Adam.
'Hij heeft niet eens een kaart gestuurd.', fluisterde ik tegen de stille Sara, die ik stevig onder mijn arm hield. Mijn vriend begreep meteen over wie ze het had.
'Niet nodig, Julia, hij staat vlak achter ons.', ze glimlachte bleek.
Alleen nu voelde ik me veilig. Het was alsof ik omarmd werd door een sterke arm die me rust gaf. Nu kon ik huilen, mijn emoties luchten. Ik was niet alleen. Ook al durfde ik me niet om te draaien om hem te zoeken, de aanwezigheid waarvan Sara me verzekerde vulde mijn hart met vertrouwen dat ik het zou kunnen, dat ik hier op de een of andere manier doorheen zou komen.
Ik slaakte een kreet toen de eerste handvol aarde op de kist viel en daarna toen het graf helemaal gevuld begon te worden. De tranen vloeiden toen de kransen op de koude grond werden gelegd. Ik stopte niet toen de condoleances werden aangeboden of toen alleen Sara en ik voor het graf stonden.
Adam.
'Hij heeft niet eens een kaart gestuurd.', fluisterde ik tegen de stille Sara, die ik stevig onder mijn arm hield. Mijn vriend begreep meteen over wie ze het had.
'Niet nodig, Julia, hij staat vlak achter ons.', ze glimlachte bleek.
Alleen nu voelde ik me veilig. Het was alsof ik omarmd werd door een sterke arm die me rust gaf. Nu kon ik huilen, mijn emoties luchten. Ik was niet alleen. Ook al durfde ik me niet om te draaien om hem te zoeken, de aanwezigheid waarvan Sara me verzekerde vulde mijn hart met vertrouwen dat ik het zou kunnen, dat ik hier op de een of andere manier doorheen zou komen.
Ik slaakte een kreet toen de eerste handvol aarde op de kist viel en daarna toen het graf helemaal gevuld begon te worden. De tranen vloeiden toen de kransen op de koude grond werden gelegd. Ik stopte niet toen de condoleances werden aangeboden of toen alleen Sara en ik voor het graf stonden.
'Ben je klaar om naar huis te gaan?', fluisterde Sara.
Ze wreef zachtjes over mijn trillende hand. In haar droevige ogen kon ik de wanhoop van haar ziel zien. Zij leed evenveel als ik, en toch was ze even bezorgd om mijn welzijn als om haar eigen.
'Ik wil hier nog een tijdje blijven. Wil je me alleen laten, alsjeblieft?', stelde ik de vraag onzeker. Ik wilde niet dat mijn vriend zich afgewezen voelde, maar ik had een moment alleen nodig. Alleen voor mij en papa.
'Natuurlijk, schat.', ze drukte een pakje tissues in mijn hand, dat inert langs mijn lichaam naar beneden viel. 'We wachten in de auto.', voegde ze eraan toe, en toen liep ze met een langzame pas weg. Ik hoorde haar zacht snikken, onaangenaam weerkaatsend in de lucht zwaar van verdriet.
Ik wist niet hoeveel tijd er verstreken was. Het enige bewijs van het verstrijken van de tijd was de zon die over de horizon scheen. De stralen vielen niet meer op mijn gezicht en nu voelde ik de kou nog meer. Ik wist dat ik terug moest gaan, maar ik kon mijn vader niet achterlaten. Ik wist nog steeds niet hoe ik van hem moest scheiden, hoe ik afscheid moest nemen.
'Het spijt me zo erg.', hoorde ik een zacht gefluister. Ik kende die stem heel goed. Alleen nu voelde ik de bekende geur van parfum. Ik was bang om me om te draaien en Adam onder ogen te komen.
Ik keek hem niet eens aan toen hij naast me stond. Ik keek naar de grafsteen en de linten van kransen die dansten in de wind. Wat had ik dan moeten zeggen? Hoe moet ik me gedragen? Tegelijkertijd was ik blij hem te zien en voelde ik me doodsbang. Plotseling draaide mijn lichaam, alsof het moe was naar mij te luisteren, naar hem toe.
'Het spijt me zo erg.', herhaalde hij. Hij keek met droevige ogen recht in mijn huilende ogen. 'Mijn diepste medeleven, Julia.'
'Adam... ', fluisterde ik.
Hij was niets veranderd. Zijn ogen waren even blauw als altijd. Zijn haar was nog steeds warrig, al was het wat uitgedund. Een zwarte jas bedekte zijn gespierde schouders. "Hij lijkt dikker geworden, gespierder" . Ik herinnerde me de woorden van mijn vader.
'Dank je wel, Adam.', bedankte ik hem voor zijn medeleven.
We stonden daar in stilte. Wij staarden elkaar aan alsof wij een bekende kaart bestudeerden die wij al lang niet meer in onze handen hadden gehad. We keken of de vertrouwde gelaatstrekken, de glinstering van de ogen, de vorm van de mond nog waren zoals we ze ons herinnerden. Ik huiverde, voelde een groeiende kou. Mijn lichaam voelde aan alsof het rilde en ik probeerde het niet eens te stoppen.
'Ik moet terug.', zei ik. Ik knarste met mijn tanden.
Adam schudde zich ook uit zijn mijmeringen en merkte nu pas hoe ik beefde omdat hij zijn jasje uittrok en het voorzichtig over mijn schouders wierp. Zonder een woord te zeggen - geschokt door dit gebaar - keek ik weer in de richting van het graf.
'Vaarwel, papa.', fluisterde ik, draaide me toen om en liep over het brede pad tussen de rijen droevige grafstenen door. Adam volgde woordeloos naast me.
Ik vroeg me af of ik iets moest zeggen? Een gesprek beginnen? Met de jas om me heen voelde ik me veel beter, een aangename warmte vervulde me en ik kon weer helder denken.
'Misschien is dit niet het juiste moment, maar...', Adam was de eerste die de sluier van stilte verbrak. 'Het is fijn om je weer te zien.' , hij opende het ijzeren hek, dat onaangenaam kraakte, en liet me voorgaan.
Ik liep het kerkhof uit en stond op het ongelijke trottoir. Links van de ingang, op de al lege parkeerplaats, zag ik de auto van Sara en Glen staan. Ik lette niet op de twee paar ogen die me aanstaarden, ik draaide me weer om naar Adam.
'Ook goed om jou te zien.', zei ik en glimlachte droevig.
'Hoe voel je je? Heb je iets nodig?', vroeg hij het onverwacht.
'Hoe voel ik me?', herhaalde ik zijn vraag en haalde hulpeloos mijn schouders op. 'Ik werd alleen gelaten.', mijn ogen vulden zich weer met tranen. Ik keek weg, plotseling beschaamd over de droefheid die uit mij stroomde met elke porie van mijn huid.
'Je bent niet alleen, Julia.', fluisterde hij.
'Ja, dat ben ik.', antwoordde ik te ruw. Toen nam ik het jasje van mijn schouders en gaf het aan de eigenaar. Hij nam het met tegenzin aan, ik kon het in zijn droevige ogen zien. 'Ik moet nu gaan. Dank je voor de jas.'
Ik draaide me om en liep naar de auto van mijn vrienden. De hakken van mijn zwarte stiletto's kletterden gestaag tegen de trottoirtegels.
Tap
Tap
Tap
'Je bent niet alleen!', riep Adam. 'Ik ben hier, kijk!'
Ik heb me niet omgedraaid. Ik heb niet gekeken. Ik deed wat ik de laatste jaren het beste deed.
Ik rende weer weg.
Comments
- 23 aug
0