Terwijl hij daar zo naar de neergaande zon zit te staren, dwalen zijn herinneringen af naar lang vervlogen tijden. Naar de verbouwingswerken waar hij als zesjarige ijverig aan meegeholpen had, zodat het dak omgetoverd werd tot het zuiders aanvoelend terras waar hij nu op zat. Hoe klein zijn klus ook was, zijn oom had hem steeds het gevoel gegeven dat het de meest belangrijke taak van heel de verbouwing was.
Zo had hij de uiterst belangrijke opdracht gekregen om de werkmannen van koffie te voorzien. Immers, zonder een heerlijke kop sterke koffie op tijd en stond zou de verbouwing maar half zo snel vooruit gaan. Daarvoor moest hij wel helemaal het veld doorwandelen naar het achterliggend huis van zijn grootmoeder, want elektriciteit was er tijdelijk ook niet. Die tocht was ook nog niet zonder gevaren hoor, want met de fantasie die enkel een 6jarige kan hebben versloeg hij op elke tocht minsten één draak of werd er een prinses gered.
Op de terugweg die hij altijd met zijn oma liep, mocht hij steeds de koffielepeltjes dragen. Koffielepeltjes die trouwens ook magische krachten bleken te hebben en te verdwijnen voor aangekomen te zijn bij de naar koffie snakkende werkmannen. Of lag het aan zijn onhandigheid en talent om alles te verliezen. Het duurde dus ook niet lang eer de werkmannen al lachend met de bijnaam van 'prins van de verloren koffielepeltjes' kwamen. Zijn oom echter prijsde hem keer op keer de hemel in voor het brengen van de oh-zo noodzakelijke koffie.
(wordt vervolgd)
Anja
Comments
- 12 okt
1- 14 sep
1- 13 sep
1