En weer dromen we onze daden.
Repeteren we de voorbije uren.
Het kopen van citroenen, het verzetten van de tijd.
Waar helder de poolster neerkijkt, op de slapende wereld, verstrijkt de nacht en zijn wij elders.
In het niemandsland van de duisternis.
In de mist van het vergeten.
De dagen vertragen en nu de tijd verstilt, geven zelfs de fanaten zich over.
Die in januari nog gedachteloos raasden op de storm van alledag.
Onderbewust over zichzelf struikelden.
Zie ons nu de schijn van het doorgedraaide leven zien.
Het oranje van het eerste gloren herkennen.
zie ons, geschrokken van onze eigen schaduw.
Welk oog blijft rusten, op een onverklaarbaar licht?
Welk oog ziet glinsteringen, in een vaag bekend gezicht?
Welk oog, vangt wat het nog niet eerder zag,
Welk oog kijkt, maar dwaalt af, naar een lang verloren glimlach
Welk oog, ziet in de kamers van vroeger, een weggevaagd verleden?
Welk oog, valt op bekende taferelen, zonder heldere reden.
Welk oog ziet, zonder te kijken,
hoe we op elkaar lijken.
En hoe we verschillen, hoe we tegen de stroom in zwemmen en weer verstillen.
Langs de fietspaden bloeit romantiek dramatisch,
kortstondig, maar glorieus.
Het helder blauw, en diepe rood
Gaat aan de meesten van ons voorbij
Lijken zij, slechtziend, of zelfs blind
Voor het jaargetij?
Zomaar ontglipt ons weer de tijd,
Terwijl we opgaan in de illusies van de menselijkheid
En valt het oog eens sporadisch, op waar we meestal niet bij stilstaan,
dan zijn de klaprozen, de korenbloemen, al vergaan.
En het water glinstert tijdloos.
De stad doezelt, kantoren halen adem.
Scholen slapen als rozen.
De levens op lage pitjes.
De medemens treffen we alleen nog in hun vlucht.
en ver achter ons, zucht, de wereld, opgelucht.
massaal zijn we met vervroegd pensioen.
Ik heb met ons te doen.
Comments
- 12 juni
1- 21 mei
1- 16 mei
1