Bij elk bezoekje was het vaste prik als de ouderwetse monitor werd opgemerkt. Ze moesten er steeds smakelijk om lachen, de kleinkinderen.
‘Opa, ruil dat ding toch in, zo’n prehistorisch monster!’
En Jacob had maar wat gelachen. ‘Nee jongens, deze is perfect voor ons.’
‘Zo’n bakbeest!’
‘Ja, zo’n bakbeest.’
Liefkozend streek Jacob dan langs de grote computermonitor. Inderdaad, het was niet meer het nieuwste model. Niet zo’n gek plat modern ding, dat wilden Jacob en Bep niet. Hoe kan zo’n apparaat nou helemaal werken zonder ordentelijke beeldbuis!
Bovendien had Jacob nog een steekhoudend argument: ‘Als de boeven zo’n ding zien staan komen ze hier vast niet inbreken, dan weten ze dat wij niet van dat dure, moderne spul in huis hebben.’
Een steekhoudend argument waar best begrip voor opgebracht kan worden en het moet gezegd, het snoerde de jeugd doeltreffend de mond. De kleinkinderen haalden dan hun schouders maar eens op. Als opa en oma met alle geweld zo ouderwets wilden blijven, dan moesten ze dat zelf maar weten. En zo was het ook, geen speld tussen te krijgen.
Op een avond zaten Jacob en Bep met zijn tweetjes in de kamer. De kinderen en de kleinkinderen waren deze middag op bezoek geweest en gelukkig ook weer vertrokken. De weldadige rust was wedergekeerd. De krant was uit, de koffie bijna op en het was haast weer tijd voor het dagelijkse borreltje, een vast ritueel waar vooral Jacob smachtend naar uitkeek. Maar vandaag was het anders.
‘Ik heb geen boodschappen gedaan, Jacob.’
‘Hm’, bromde Jacob.
‘Géén borreltje vandaag.’
Jacob schoot met een ruk overeind. ‘Wát zeg je?’
‘Ik had niet genoeg geld in huis. En pinnen ging niet, er was ook niet genoeg geld op de rekening.’
De fronsen en wenkbrauwen van Jacob maakten overuren. ‘Potverdorie!’ Het kwam er met een geschokte zucht en tamelijk verongelijkt uit.
‘Misschien wordt het weer eens tijd’, ging Bep verder, ‘Het is alweer lang geleden.’
‘Dat blijkt wel. Nou, vooruit dan maar.’ Zuchtend kwam Jacob overeind en liep naar de kast. Het was zwaar, het was een heel karwei, maar al gauw stonden computer en monitor op tafel. Het was maar goed dat de kabeltjes voorzien waren van labeltjes, en de apparaten van stickertjes, zo was het aansluiten een fluitje van een cent.
‘Zo!’, bromde Jacob, ‘Dat is weer klaar. Pak jij er de papieren even bij?’
Maar Bep was al bezig. In de kast lag een boekje, dat Slimme Simon voor hen had gemaakt. Simon was een vriendje dat een paar straten verderop woonde en Jacob had hem al een paar keer uit de brand geholpen. Logisch dat Simon dankbaar was en ook wel eens iets terug wilde doen.
‘Maar niet te vaak’, had Simon gewaarschuwd, ‘vooral niet te vaak!’
Een waarschuwing die Jacob en Bep ter harte namen, ze waren per slot van rekening niet gek!
Het opstarten van de computer was geheel in overeenstemming met de leefwijze van Jacob en Bep: vooral heel rustig aan. Maar na een paar minuten stond dan toch het vertrouwde startscherm in beeld.
‘Het is toch altijd weer een feestelijk moment’, sprak Jacob, ‘en daar hoort een lekker sigaartje bij.’
Hij stak een fors exemplaar tussen de lippen, stak er de brand in en blies even later met innig welbehagen een blauwige rookwolk de kamer in.
‘En dan nu aan het werk!’
Bep had ondertussen het boekje geopend en op de juiste bladzijde klaargelegd. Alle te doorlopen stappen stonden haarfijn uitgelegd, compleet met verhelderende afbeeldingen.
‘Welke bank is er aan de beurt?’ Het was een belangrijke vraag van Jacob, want het was niet verstandig om te vaak dezelfde bank te gebruiken. En zéker niet twee keer achter elkaar.
‘Eens kijken’, zei Bep, ‘We hebben ABN-AMRO en ING al gehad, en vorige maand de SNS. Dan is deze keer de Handelsbank aan de beurt.’
Jacob knikte, hij vond het allemaal prima. De juiste codes werden ingevoerd en met een simpele druk op de Entertoets bevestigde Bep de transactie. De geheimzinnige radertjes in de computer en in de duistere regionen van het internet deden hun werk, zoals elke keer. Bep en Jacob zagen het tellertje van hun banktegoed met enkele sprongen oplopen.
‘Stop maar’, zei Jacob, ‘dat is wel genoeg.’
Tevreden sloten ze de computer af, de draden werden losgekoppeld en alles werd netjes teruggezet.
‘Zo’, sprak Jacob, terwijl hij in zijn luie stoel ging zitten en de askegel van zijn sigaar tikte in de asbak. ‘Ze kunnen het best missen.’
Comments
- 6 juli
- Hide replies (1)
0- 13 juli
0- 5 juli
- Hide replies (1)
0- 13 juli
0- 21 juni
- Hide replies (1)
0- 25 juni
0- 21 juni
- Hide replies (1)
0- 25 juni
0- 19 juni
- Hide replies (1)
0- 25 juni
0