Ik teken en illustreer elke dag wel iets uit mijn dagelijkse leven, gedachten, fantasieën of over mijn gevoelens. De bovenstaande illustratie is eigenlijk tot stand gekomen omdat ik een zeer lange tijd mijzelf kwijt was geraakt. Ik was mijzelf niet helemaal kwijt maar ik had mijzelf weggestopt in een kooi. Ik voelde mij gekooid. Ik kon nooit mijzelf zijn. Ik voelde mij onbegrepen, niet belangrijk genoeg. Mijn gevoelens telde niet mee. Ik cijferde mij zelf weg. Ik was immers toch niet goed genoeg. Ik moest mij gedragen als een meisje, als een meisjes puber, als een bijna volwassene vrouw, als een vrouw, als een partner, als een werknemer en als een moeder met verantwoordelijkheden en zoals het hoort. Je hoort er goed uit te zien want dan ben je aantrekkelijk. Je hoort make-up te dragen want dat doen alle meisjes, pubermeisjes en vrouwen. Je hoort te kunnen koken want je moet je kinderen én man fatsoenlijk eten te geven. Je hoort thuis te zijn voor de kinderen want dat hoort gewoon zo. Je hoort met barbiepoppen te spelen want dat hoort. Je hoort geen boomhutten te maken want dan doen alleen jongens.
Daar begon het, zoals het hoort..... Ik ben een gevoelsmens. Tegenwoordig wordt je bestempeld als HSP'er. Die stempel heb ik ook gekregen en ik loop er niet mee te koop. Maar het is dus bevestigd dat ik een gevoelsmens ben en niet gek. Daar had ik immers geen bevestiging voor nodig maar toch. Ik leef op mijn gevoel en ga tegenwoordig alleen nog op mijn gevoel af. Maar als iemand zegt dat het zo hoort omdat je een vrouw bent óf een man, dan krijg ik daar een naar gevoel van. Het verstikt. Het gevoel dat je in een hokje of een kooitje wordt geplaatst. Je kan geen kant op. Gevangen, ongehoord, onbegrepen en ongevoelig. Je mag jezelf niet zijn.
Een voorbeeld van een veel gehoorde overtuiging: een meisje/vrouw moet teder zijn want dat hoort maar mogen ook niet te veel emoties tonen want dan ben je instabiel. Een jongen/man moet stoer zijn want dat hoort. 'Echte stoere' mannen huilen namelijk niet en strijden door het leven. Huil je als man wel, dan ben je een mietje en word je als vrouwelijk gezien.
Allemaal overtuigingen die wij van onze ouders/verzorgers mee hebben gekregen. Onze ouders/verzorgers hebben weer diezelfde overtuigingen mee gekregen van hun ouders/verzorgers. Het gaat van generatie op generatie, generatie op generatie en generatie op generatie. Het is een vicieuze cirkel.
En die cirkel kan alleen jij doorbreken. Jij kan de cirkel doorbreken door je overtuigingen te veranderen naar wat jij wil. Jij bepaalt zelf wie jij wil zijn. Jij bepaalt zelf welke opleiding jij wil doen. Jij bepaalt zelf waar jij het prettigst bij voelt. Zolang jij maar jij bent. Jezelf zijn. Jij bent een volwaardig persoon ongeacht je geslacht (man/vrouw/gender-neutraal). Je geslacht doet er even niet toe. Een volwaardig persoon met al je emoties en gevoelens.
De afgelopen jaren laten feministische vrouwen over de hele wereld zich steeds vaker horen én dat is oké. Meer dan oké! Alleen je hoort zo ontzettend weinig van mannen. Er zijn genoeg mannen (hetero of homo) die net zo gevoelig zijn als vrouwen maar omdat het niet mans genoeg is, het moeten verbergen.... Waarom? Oké, ik snap dat het in sommige culturen een no-go is om bijvoorbeeld uit de kast te komen en ik heb dan ook echt alle begrip en respect voor die mannen die op de vlucht gaan voor hun eigen veiligheid
Maar de meeste mannen hier in Nederland........ Waarom zou je moeten of willen verbergen dat je het zat bent om hard te zijn? Waarom zou je je kwetsbare kant willen of moeten verbergen? Waarom al die opgekropte emoties binnen houden? Waarom houd jij jezelf als man in jouw eigen kooi gevangen? Al die verbogen gevoelens en emoties leiden vaak tot verslavingen in allerlei vormen om je te verdoven van datgene wat je eigenlijk echt wil zijn. Je bent een man, een volwaardig persoon dus ook jij mag gezien en gehoord worden. Jouw gevoel en emotie mogen er ook zijn.
Ik heb ook zo'n man gehad. Een man die nooit zijn emotie toonde. Nooit huilde. Nooit verdriet liet zien. Alles opkroppen wat uitte tot vreetbuien, frustraties, irritaties en agressie. Koel, kil, emotieloos en communicatieloos. Hij deed er alles aan om maar niet te voelen wat er werkelijk was. Hij verdoofde zichzelf in verslavingen en obsessief sportgedrag. Er werd niet gepraat, niets gevoelt en liet geen emotie zien met alle gevolgen van dien. Hij was compleet verdoofd. Geen gevoel meer, geen emotie. Alsof hij dood was. Alsof hij alleen moest doen wat er nog gedaan moest worden wat van hem werd verwacht. Wacht.... Verwachtingen? Zet gewoon al die verwachtingen opzij. Leg tien minuten je telefoon weg en uit. Laat je je niet storen. Ga op een plek zitten waar niemand je kan zien. Waar je niemand hoort. Een werkkamer, slaapkamer of een kelder, wat jij wil. Gewoon even helemaal stil zijn met je ogen dicht. Alleen zijn met jezelf. Het enige wat je hoort is jezelf, je adem, het gesuis van je bloed door je aderen, het kloppen van je hart. Voel wat er met je gebeurt. Hoor jezelf en kom terug naar jezelf. Het belangrijkste van deze opdracht is gewoon weer kunnen voelen. Maak er een gewoonte van, om dagelijks minimaal tien minuten alleen te zijn met jezelf. Al je gevoelens morgen er zijn. Laat het komen en weer gaan. De eerste keren zullen natuurlijk wat onwennig aanvoelen maar als je eenmaal weer voelt, kom je er ook achter wie jij bent en wie jij wil zijn. Vanuit dat punt kun je weer verder maar hopelijk wel met gevoel.
Jij bent de sleutel van de kooi. Alleen jij kan de vicieuze cirkel doorbreken. Alleen jij kan daar verandering in brengen.
Liefs!
