Het alleen slapen ben ik niet meer gewend. Drie dagen achter elkaar word ik al geplaagd door nachtmerries. Ze gaan over mannen die geobsedeerd door hun gewicht aan dieetverslaving lijden. Het lukt me maar niet om de mannen te verleiden. Ik haal alles uit de kast, paradeer in mijn sexyste lingerie, gooi mijn lichaam in de strijd, zet mijn sensueelste beentje voor, neem de vreemdste posities in, probeer alle standjes die ik ken. De mannen negeren me. Ik moet het steevast afleggen tegen het allesoverheersende streefgewicht. Het breekt me op. Het sloopt me. Ik ben kapot. De dromen eindigen altijd met een zinloos gevecht, waarbij ik al die mannen stuk voor stuk in elkaar loop te hengsten.
Vermoeid, afgepeigerd en lichtelijk in trance van de afgelopen nacht loop ik de trap af.
Water koken, een zakje groene thee in de pot hangen, beschuitjes smeren, hagelslag erop... alles doe ik in de droommodus. Giet wat uit de pot in een glas. De licht bruingelige vloeistof ziet er onsmakelijk uit, een zeikerig kleurtje. Bij het zien van de straal moet ik denken aan mijn ex-vriend. Die heeft zich de laatste tijd ook als een enorme zeikstraal gedragen. Hij heeft het zelfs geflikt om me op TV voor paal te zetten. Op nationale televisie werd mij een moordaanslag in de schoenen geschoven. Althans een poging daartoe. Volgens mijn vriend, heb ik hem proberen te vergiftigen met erwtensoep. Hij volgde weken het mihoendieet. Dat was bij mij bekend, vervolgens voerde ik hem bewust die erwtensoep. Daar waren zijn maag en darmen niet tegen opgewassen, hij overleefde amper een acute diarree. Mijn ex was door die domme Dr. Visser in het gelijk gesteld.
Als volleerd verliezer heb ik hem gefeliciteerd met zijn overwinning. Ik zwengelde zijn hand zo wild op en neer dat ik er zelf bijna een gebroken arm aan overhield. Mijn hart brak wel, mijn trots ook. De bewuste aflevering van de rijdende rechter is de doodsteek voor onze relatie geweest.
Geen enkele man, al is hij nog zo goed op gewicht, is dit waard.
Ik beleg mijn beschuitje nog eens met een extra driedubbeldikke laag hagelslag. Smikkel mijn ontbijtje op en ga vol goede moed mijn eigen persoonlijke psychologische strijd weer aan.
Balen chips eet ik op. Kilo's chocola. Stapels pannenkoeken met ladingen stroop, calorierijke energiedrankjes, de vetste stukken vlees die er maar te krijgen zijn en de grootste zak patat met mayonaise. Eindelijk voel ik me zwaar genoeg, eindelijk heb ik genoeg gewicht om in de strijd te gooien. Ik stap op de weegschaal. Hij kraakt, begeeft het. Het is gelukt! Mijn streefgewicht heb ik bereikt. Wat zal ik vannacht lekker kunnen slapen.
Comments
- 17 aug
0- 16 aug
1- 16 aug
1- 15 aug
1- 15 aug
1