Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Grumbel

Hoofdstuk 2. Rotkop.

Geschreven door User Fivehunderdfiftynine
Gepubliceerd op: 16 juli 2021
8
33
7
Eigen foto.
Eigen foto.
Ik ben in elk geval geen rotkop maar mijn naam is Christa en gebruik die in het vervolg maar Grumbel. Wat een hoop woorden komen uit dat kleine mondje van je zeg.

Maar vertel eens, waarom moet ik alles terug leggen? Ik probeer het juist weer netjes te maken want mijn buurvrouw heeft er net een zooitje van gemaakt.

Grumbel tuurt voorzichtig om zich heen en vliegt terug naar de overkapping waar het hout straks weer komt te liggen.

Opgewonden vertelt hij: ‘Dit is mijn thuis en alle stinkende sokken nog aan toe het was veilig zo. Er kon niemand bij komen en kijk nu wat je hebt gedaan. Jij, Jij, rotkop nu kan iedereen zo tot aan mijn deur lopen.’

‘Wat zei ik nu net? Mijn naam is Christa en als je een probleem heb wil ik je best proberen te helpen. Maar je gaat me niet de hele tijd uitschelden.’ De nijdige Grumbel vliegt onder de overkapping heen en weer en gaat op de grote boomstam zitten die daar al jaren staat en eigenlijk gemaakt is om hout op te hakken. Jammer genoeg is hij nooit gebruikt.

Ik had het wel willen zien mijn man badend in het zweet in de zon hout hakken. Ik zak weg in mijn fantasie waarin mijn man glinsterend van het zweet in slow motion hout staat de hakken. Het zou geen slechte reclame film zijn. Jammer genoeg is het tot nu toe een fantasie gebleven.

Ruw wordt ik weer uit mijn dagdroom gehaald door een woeste Grumbel. ‘Mijn huis, kijk nu mijn huis. Iedereen kan er nu zo heen lopen weg beschutting. Verdwenen mijn veiligheid. Dom, dom ,dom mens. Kijk nu wat je hebt gedaan!’

Ik kijk rond onder de overkapping maar ik zie geen huis. ‘Waar is je huis dan?’ Grumbel vliegt op een grijpt met zijn klein handje mijn oor vast. Ik voel hem trekken en hoor zijn binnensmondse gegrommel en gevloek.

Ik voel hem trekken en dus besluit ik hem maar te laten leiden en volg zijn trekken aan mijn oor. Hij trekt me geheel niet zachtaardig omlaag naar de boomstam. Pas als ik niet meer verder kan omdat ik met mijn hoofd tegen de schutting bots laat hij los.

Tot mijn verbazing zie ik nog net een klein deurtje onder in de boomstam. De deur wordt gemarkeerd door een paar kleine steentjes en er groeit aan beide kanten een bosje gras. Het ziet er best huiselijk uit.

Dan zie ik ook het kleine raam boven de deur en herken de stof van een oude theedoek als gordijntje voor het kleine raam. Ik heb altijd gedacht dat mijn man daar een stuk uitgeknipt had. Maar volgens mij was dat toch iemand anders.

Terwijl ik verbaasd de boomstam bekijk komt Grumbel boven op de boomstam staan.
‘Kijk nu. Het was zo veilig bijna niets kon erachter, hooguit de mieren en een enkele kleine muis. Maar die storen me niet.’

En nu ligt alles open, merels en eksters en ook marters en andere dieren kunnen gewoon tot aan mijn voordeur.

‘Ja Grumbel, ik begrijp je probleem. Maar weet je het hout gaat gewoon weer op zijn plek. Alleen nu beter en wat stabieler zodat het niet meer wegrolt.’

Grumbel kijkt me met zijn kleine handjes in zijn zij ongelovig aan. ‘Alles gaat weer terug? Waarom haal je dan eerst alles weg, Sukkel?’

Ik zucht en wil eerst weer wat over zijn gescheld zeggen maar ik heb er de energie niet voor. Ik moet hout stapelen want ik wil niet heel de middag onder de overkapping werken.

‘Weet je ik laat het je zien.’ Zeg ik tegen Grumbel en ik neem het rek uit de garage en zet het zo kort mogelijk tegen de boomstam en tegen de schutting aan.

Zo is de toegangsweg naar Grumbel’s huis weer minimaal toegankelijk. ‘Kijk en nu leg ik het hout weer in de rek.’ Grumbel kijkt toe terwijl ik de eerste laag hout neer leg. Het lijkt zijn goedkeuring te krijgen want hij knikt en vliegt op en land op het hout. Hij bekijkt zijn voordeur zonder iets te zeggen, zelfs zonder te schelden.

Het rek houd de stukken hout goed op hun plek en ik stapel zo een stevige muur van hout. Het rek doet zijn werk en houdt alles op de plaats.
Grumbel gaat telkens net op tijd op zij, bekijkt de boel goed en opeens verdwijnt hij achter de stapel hout.

Ik stop met stapelen. ‘Grumbel, ga daar weg. Ik stapel liever niet als jij erachter zit. Ik wil niet dat je je bezeerd.’
8
Geschreven door User Fivehunderdfiftynine
Gepubliceerd op: 16 juli 2021
8
33
7

Comments

  • 21 juli
  • 1
Leuk
  • 21 juli
1
  • 21 juli
  • 1
Het is wel een mopperaartje :-)
  • 21 juli
1
  • 20 juli
  • 1
Leuk fantasieverhaaltje.
  • 20 juli
1
  • 19 juli
  • 1
Grumbel hoort je niet hij zit inmiddels veilig in zijn huisje. Of iig is hij het aan het inspecteren. Wat een lekker ding is het!!
  • 19 juli
1
  • 17 juli
  • 1
Stiekem heb ik met een hele grote glimlach grumbel's gescheld gelezen.
Volgens mij is het eigenlijk een goedzak.
Op naar deel 3, alsjeblieft, graag?
  • 17 juli
1
Laad meer

Recente en relevant artikelen