Die dag
Een klein jaar geleden heeft mijn ex de relatie verbroken. Ik werd wakker in ons bed en hoorde haar besluit. Ik draaide om, verstopte mijn hoofd onder het kussen en ging in struisvogelstand. Ik ontkende het. De pijn, de klap, was immens. Toch kon ik er weinig meer aan doen. Als iemand een besluit neemt en je ziet in iemands ogen dat het onomkeerbaar is, dan kan je huilen, schreeuwen, op de vloer stampen, smeken en nog veel meer, maar een liefdesrelatie (en trouwens ook vriendschap) moet van beide kanten komen. Honderd procent moeten allebei de individuen die band willen voortzetten.Besluit één van de twee dat het over is, dan
heb je dat te accepteren. Het is moeilijk, zwaar én het begin van een proces dat break up heet.
Break
Break betekent in het Engels ‘breken’, ‘stukgaan’ of ‘pauze’. Mijn eerste reactie op het nieuws was vragen of het niet beter was eerst een pauze in te lassen. Mijn ex schudde haar hoofd. Nee, ze wilde stoppen met heel de relatie. Het was de bedoeling dat ik een eigen woning ging zoeken. Het was de bedoeling dat de relatie ophield te bestaan. Ik voelde mij gebroken. Ik voelde mij stukgaan. Het eerste deel van het proces was in gang gezet. Nog nooit heb ik zo veel gehuild. Ik had het constant koud. Ik miste mijn ex. Ik ging slapen, werd wakker en de nieuwe realiteit drong tegelijkertijd met het daglicht tot mij door. Je ziel kan breken, je lichaam kan breken, je hart kan breken. Maar alles wat gebroken wordt kan ook weer gemaakt worden. Met lijm, met tijd, met geduld, met goede vrienden. Met zelfliefde. Met in bad gaan, naar de sauna gaan. Met praten, praten, praten, afgewisseld met huilen, huilen, huilen én boos zijn. De prijs die je voor de liefde betaalt, kan dit gebroken gevoel zijn. Je neemt een emotioneel risico door een relatie aan te gaan en je hart open te stellen. Dat risico neem je omdat diegene die je liefhebt het waard is. Mijn ex was het risico waard. Want voordat zij het uitmaakte, gaf zij mij zo veel liefde en aandacht. De prijs die ik hiervoor betaalde was in aan AfterPay-constructie.
De pijn van het gebroken hart, dat was de prijs die ik achteraf voor haar liefde betaalde. Een break-up is een proces die uit verschillende fases bestaat.
De eerste fase is de ontkenningsfase. In deze fase dacht ik ‘het komt wel goed’, ‘ze gaat mij vanzelf missen’ en ‘we hadden toch wel veel ruzie, logisch dat ze even rust aan haar hoofd nodig heeft’. Toen mijn ex het uitmaakte zei ik ‘graag of niet’ en ik begon vrienden te bellen en mijn spullen te pakken. Ik was vrij resoluut. De reden hiervoor was dat ik geen seconde langer in ‘ons’ huis wilde zijn. Ik wilde niet dat mijn ex het verdriet zag, ik wilde niet dat zij mij zo gebroken zag. Ik wilde weg van de persoon die mijn hart in duizend stukjes brak. De pleister trok ik er daarom hard af, fysiek gezien. Ik kon binnen twee uur bij vrienden terecht. Zij maakte een logeerkamer klaar. Ik had een plekje, voor de komende tijd. De tweede fase is de fase waarin je heel boos wordt. Deze fase heb ik ook gehad. Afwisselend wilde ik wel en niet praten met mijn ex. De ene keer vervloekte ik haar, de andere keer huilde ik als een baby omdat ik haar zo miste. Ik was boos omdat ze mij zoveel beloofd had. En omdat ik leef volgens het principe ‘belofte maakt schuld’ en zij dit wist en toch deze beslissing had gemaakt (en ook nog eens alleen en mij daarmee voor een voldongen feit zette), maakte mij razend.
De derde fase
In de derde fase van het verwerkingsproces kom je weer langzaam thuis bij jezelf.
Dit is voor mij de ruimte tussen ‘Break’ en ‘Up’. In deze fase begreep ik alle liedjes (in de eerste en tweede fase trouwens ook). Ik huilde om elk klein ontroerend dingetje. Het was alsof mijn ziel één grote zenuw was die bloot werd gesteld aan de wereld. Toch, in deze derde fase, nam mijn zelfvertrouwen weer toe.
Ik ging weer ‘mijn’ dingen doen. Ik ging online taalles geven, ik liet mijn haar groeien, ik ging op date. En bovendien had ik binnen een maand een nieuwe woning in een nieuwe stad gevonden. Het was één grote ommekeer. Ik had het nodig. Het gaf mij kracht en een schone lei. Ik wende langzaam aan mezelf als een ‘ik’ en niet meer een ‘ons’.
Up
Bij het woordje ‘up’ denk ik aan de gelijknamige film, waarbij kleurige ballonnen een heel huis optillen en door de lucht laten zweven. ‘Up’ bekent in het Nederlands ‘omhoog’ of ‘opwaarts’. En dat is precies wat in de vierde en vijfde fase van het break up proces. Het besef is helemaal, duizend procent, doorgedrongen. Ik ga niet meer samen komen met mijn ex en ik begrijp waarom ze de beslissing heeft genomen. Ik denk na over mijn eigen doelen. Wat wil ik? Wat kan ik? Hoe ga ik van mijn leven een feestje maken? Wat gaf mijn ex mij wat ik mezelf ook kan geven?
In deze twee laatste fasen kon ik ook ineens zo blij zijn, omdat ik vrij was en kon doen wat ik wilde. Ik ging een nieuwe liefdesavontuur aan. Ik werd verliefd, al was het van korte duur. Dit keer was ik het die er een punt achter zette. Het was te vroeg en ik wilde nog even genieten van de voordelen van alleen zijn. Bovendien wilde ik sterker worden als zelfstandig individu. Ik had doorzien dat ik te veel op mijn ex leunde. En dingen verwachtte die zij mij niet kon geven. Met mijn nieuwe liefde gebeurde na verloop van tijd hetzelfde. De les die ik had geleerd, bracht ik nu in de praktijk. Ik ging niet langer proberen iemand te veranderen. En ik was niet langer bang om alleen te zijn. Ik had niet langer de liefde van een ander nodig om mezelf iets waard te voelen.
In mijn up-tijd richtte ik mij op mijn vrienden en ik las alles wat los en vast zat. Ik las enorm veel over energie, mentale gezondheid, geluk, liefde en persoonlijke ontwikkeling. Ik leerde over mijn zwaktes en valkuilen. Doordat ik dit allemaal leerde, begon ik te groeien als persoon. Dit was niet gebeurd wanneer mijn ex het niet had uitgemaakt. Ik voelde mij eerst als een kind dat in het diepe werd gegooid. Hup, watertrappelen, het gat door. En dat was precies wat er moest gebeuren in mijn leven. Het overheersende gevoel naar mijn ex nu is dankbaarheid. Ik ben haar (en haar familie) dankbaar voor de liefde, warmte en tijd die zij mij hebben gegeven. Ik ben dankbaar voor de herinneringen. Doordat mijn ex mij zoveel aandacht gaf, zette ik een punt achter mijn nieuwe relatie, omdat ik merkte dat ik van haar niet volledige aandacht kreeg. En ik besloot daarom dat ik liever alleen wilde zijn, dan teleurgesteld te worden. Ik nam het heft in eigen handen.
Leven is liefde
Leven is risico nemen. Leven is liefde. Leven is je hart volgen.
Het gaat met vallen en opstaan. Een hart dat gebroken wordt, lijkt in het begin een oneindig drama. Hoe kom je eruit? Hoe voel je je weer heel en jezelf en waardig?
Als je er eenmaal doorheen heb, dan ben je sterker en krachtiger dan ooit.
Bevind jij je in de ‘break’ of ‘up’? En wat heb jij geleerd van een relatiebreuk?
Comments
- 21 juli
0- 18 juni
0- 30 mei
0