Soms voel ik me euforisch. Zo euforisch dat het bijna beangstigend voor me is. Ik loop op straat met een glimlach. Alles is zo mooi en leuk. De gebouwen zijn prachtig. De mensen zijn prachtig. Het weer is prachtig. Ik kijk om me heen en ik vraag me af of mensen denken dat ik gek ben, of beter gezegd: dat ze dit niet alleen denken, maar er ook écht van overtuigd zijn. Kijk me aan en zeg me wat je denkt. Ik wil je gedachten kunnen lezen. Ik wil alles van je horen. Je kijkt naar een vrouw die op straat loopt en om zich heen kijkt met een veel te optimistische blik en een zelfverzekerde glimlach. Je voelt je wellicht geïntimideerd. Laat ik deze verwachtingen van jou ontkrachten. Mijn euforie is slechts een illusie. Het is iets waarvan ik ter plekke denk dat ik er volledig van overtuigd ben, maar ik word al snel uit deze droom geholpen. Zodra het euforische gevoel aanvangt, tel ik de seconden af totdat deze gemoedstoestand omslaat in iets ergers. Totdat ik op straat met open armen word begroet door mijn goede vriend, de neerwaartse spiraal. En daar ga ik. Ik ga all in. Het heeft me in zijn macht.

Dit is het moment waarop de onrealistische en disproportionele analyses plaatsvinden. Dit is dan ook precies hetgeen waar jij me continu voor waarschuwt, waar je mij van weg probeert te houden en waar jij een poging doet om mijn ongekende cognitieve vermogens een zetje te geven. Jij bent hier dan ook heel optimistisch over. Ik ben dat helaas wat minder. Het moment waarop ik twee maanden bijna voltijds bij jou intrek, voelen we ons slecht. Jij voelt je slecht omdat ik jou in de weg loop, en ik voel me slecht omdat ik jou in de weg loop. Kortom, jij vindt ons contact allemaal te veel en te intens. Jij wil heel graag je ruimte, jij wil heel graag alleen zijn en gewoon lekker je eigen ding doen. Ik voel me ongelofelijk eenzaam zodra ik weer in mijn eentje thuis op mijn kamer zit en weinig aanspraak van je heb. Zelfs met wekelijks tien verschillende vriendinnen om me heen, lig ik ’s avonds in mijn eentje in bed te huilen, ik word iedere nacht minstens drie keer wakker door nachtmerries en dan grijp ik al hyperventilerend mijn knuffel. Jij bent er niet. Jij ligt gewoon in je eigen bed. Jij ligt uit te rusten. Jij ligt lekker te dromen. Jij bent optimistisch. Jij denkt dat alles goed met mij gaat. Integendeel, mijn liefste. Ik voel me echt compleet waardeloos.

Ik weet niet wanneer ik je mag of kan contacteren. Als ik je berichten stuur of als ik je bel, dan voelt het continu als een enorme belasting. Ik ben je vriendin en ik zou me dan ook welkom moeten voelen om jou onvoorwaardelijk te mogen contacteren, maar zo voelt het helaas niet. Wanneer je weet dat ik me verdrietig en emotioneel voel, dan neem je afstand. Dan lees je je berichten niet. Dan ga je gewoon lekker online zijn op social media zonder ook maar even naar mij om te kijken. Stel je voor: je zou je vriendin aandacht moeten geven. Wat een vreselijke en vieze gedachte is dat toch? Veeg het snel van je af, voordat het een permanente vlek op je walgelijke ziel wordt. Waarom hou ik eigenlijk van je? Zou ik niet beter gewoon echt van je kunnen walgen? Eigenlijk ben je gewoon echt een klootzak die me niet genoeg aandacht geeft. En keer op keer zoek ik de schuld bij mezelf. Ik grijp naar een fles wijn en sigaretten. Om de vijf minuten kijk ik op mijn telefoon, hopende dat je eindelijk eens, gemiddeld om de twee uur, met twee woorden op mij reageert. Ja, zo leuk is onze relatie. Waarom maak ik het niet gewoon uit? Waarom download ik niet gewoon een datingapp en ga ik lekker casual met een of andere international naar bed? Ik wil gewoon een avond casual seks, zonder verliefd te worden. Dat zou me toch zó ongelofelijk veel gezeik besparen.

We hebben gebeld. Jij rondt het gesprek uiteraard weer vrij snel af. Ik voel me kut. Jij voelt je gelukkig. Jij zegt dat het supergoed gaat tussen ons en dat er niets aan de hand is. Ben je nou gewoon zo achterlijk dat je dit écht niet ziet of wil je het gewoon niet zien? Ik schenk het volgende glas wijn in. Fijne avond, mijn liefste. Denk vooral niet aan me.

Veel liefs,

H.