Het was een jaar waar ik liever niet meer te veel over na wil denken. Een jaar van bezorgdheid en randschade (notabene door eigen vuur) wat bij mij een grote mate van irritatie, frustratie en stress veroorzaakte, gebroken vertrouwen, verlies en veel verdriet. Een jaar waarin ik wist wat er komen ging en dat met mijn volle vermogen probeerde te accepteren. Het jaar waarin ik mijn allereerste grote liefde verloor op een voor hem, mensonwaardige manier. Ben ik maanden hard bezig ben geweest om de beelden en hartverscheurende situaties, die op mijn netvlies stonden gebrand, te verwerken. Het jaar waarin het maar weer eens duidelijk werd wie er voor je waren en wie niet. Is het mij ook maar al te duidelijk geworden, dat het niet de steek in je rug was die je kon verwonden, maar het gebeurde op het moment dat je, je omdraaide en zag wie het mes vasthield.
Mijn rotsvaste vertrouwen in – die geschaad en afgebroken werd. Wat een verschrikkelijk gevoel was dat, want wanneer je dat kwijt bent, wat blijft er dan nog over? Ik had zo’n behoefte om mijn gevoelens te uiten door ze op te schrijven, een manier die mij altijd het beste afging. Maar het word-documentje bleef leeg en ik had het op dat moment niet beter kunnen omschrijven. Wanneer je zo lang verdrietig bent geweest, huil je niet meer, je zit daar alleen maar te zitten en voelt je leeg en verdoofd. Na maanden van mijn kop boven water houden in een stormachtige zee van emoties, druk en stress om te voorkomen dat ik zou verzuipen, had ik mijn houvast en veilige baken teruggevonden. De prille rust in mijn hoofd waardoor ik weer achter mijn toetsenbord kon kruipen en daarmee de mogelijkheid kreeg om mezelf te uiten. Ik stond mezelf weer toe om te voelen, kroop mijn gehavende hart uit zijn overlevingsstand en kwam weer voorzichtig tot leven.
Ik las laatst, ‘wat je meegemaakt hebt was traumatisch en dat trauma heeft je sterker gemaakt.’
Nee, ik was het, het trauma heeft mij getraumatiseerd. Ik werd gedwongen om met afschuwelijke en intens verdrietige situaties om te gaan die ik voor mijn vader, mijn gezin en mezelf nooit had kunnen bedenken. Het is mijn eigen kracht geweest, mijn eigen doorzettingsvermogen om daar doorheen te komen. Om de weg naar – en het verlies van – te verwerken. Ik was het zelf, die mij sterker heeft gemaakt. Wat zeker het eerste half jaar na zijn overlijden mij geleerd heeft, is dat het gevoel van verlies en rouw bestaat, omdat het liefde was wat je afgenomen is. En dat wanneer je voelt, je heelt. Het uiterst hinderlijke en opgedrongen ‘eigen vuur,’ die achteraf gezien totaal overbodig zijn gebleken, werden losgelaten en uit mijn leven verbannen. En ik? Ik kon helen….eindelijk.
