Ik word wakker, maar ik doe mijn ogen niet open. Ik luister naar de stilte en het kloppen van mijn hart. Ik weet dat ik veel klusjes te doen heb vandaag. Ondanks dat ik een vrije zaterdag heb, zal ik tot de avond bezig zijn. Maak de flat schoon, doe de was, maar drink eerst een sterke koffie en ga wandelen met de hond - reken ik in gedachten uit.
Waarom werken mijn hersenen nog steeds op topsnelheid? De kleine radertjes in mijn hoofd lijken nooit snel te gaan draaien. Er is altijd iets te doen, te regelen. In gedachten kastijd ik mezelf omdat ik het voortdurend druk heb en besluit dat ik vandaag wat later uit bed zal komen dan gewoonlijk.
Mijn linkerschouder pulseert met een doffe pijn, zoals het altijd doet als ik er te lang op lig. Meestal is dit voor mij een teken dat het tijd is om op te staan. Maar niet vandaag, ik geef het niet op! Ik draai me om op mijn buik. Ik buig mijn linkerknie en trek hem hoog op. Ik pak het kussen - een klein kussen waar ik niet zonder kan slapen - en omhels het stevig. Met mijn rechterhand veeg ik mijn haar weg van mijn gezicht en duw het dan diep in het kussen, dat naar lotion ruikt. Ik hou ervan om in deze positie in slaap te vallen, en dan - tot mijn verbazing - word ik altijd wakker op een zere kant.
Ik zucht diep en geniet van het gelukzalige gevoel dat langzaam mijn hele lichaam overneemt. En als ik bijna in slaap val moet ik denken aan een gesprek tussen twee oude mannen dat ik ongeveer een jaar geleden meemaakte. Ik weet niet waarom precies nu, precies vandaag, maar elk woord dat die twee zeggen komt terug in mijn gedachten alsof ik weer naast hen sta.
Ik kan niet tegen de herfst, de late herfst, die ons er elke dag onophoudelijk aan herinnert dat de koude, onaangename winter spoedig komt. Zo was ik die dag toevallig getuige van woorden die tussen mensen werden gesproken. Woorden die ik nog steeds niet kan vergeten. De wind waaide met de snelheid van het licht. Koud, nat van de onaangename motregen die uit de grijze lucht valt. Ik liep langzaam naar de tramhalte op voeten die pijn deden van de kou. Toen een nieuwe windvlaag diep onder mijn dikke winterjas en tussen de glazen van mijn kastanjebruine zonnebril blies en mijn ogen deed tranen, bedekte ik mijn gezicht steviger met mijn kraag en terwijl ik het verdomde weer in mijn hoofd vervloekte, ging ik galant vooruit. Nog twee meter, nog één meter - ik troostte mij in gedachten en legde het laatste stuk van de weg af dat mij scheidde van de tramhalte. Ik hoopte dat ik me na een dag hard werken in een hoekje van de glazen halte zou wurmen, beschut tegen wind en regen, en vóór de aankomst van de tram zou ontspannen door een boek te lezen dat in mijn marineblauwe tas rustte.
Op een armoedig bankje zat een oude vrouw met een grappige paarse baret, wier gloriejaren al lang achter haar lagen. Haar turkooizen jas - ongerijmd met het hoofddeksel, de zwarte schoenen en de walnoten handtas - was erg sjofel. Het moet meer dan één herfst en winter hebben gekend, getuige de versleten manchetten en de kale plekken op de ellebogen. In haar handen, in gele handschoenen gedrukt, hield zij een stoffen zakdoek stevig vast. Wat een storm van kleuren - dacht ik, terwijl ik de lectuur in mijn met kou besmeurde handen vasthield. De oude man die naast de "kleurrijke grootmoeder" zat, zoals ik de vrouw in gedachten noemde, leek mij een zeer vriendelijke oude man die van de wereld en de mensen hield. De bruine jas was veel te groot en was al lang niet meer gewassen. De maatbroek van dezelfde kleur suggereerde dat de heer eenzaam was - vuil, gekreukt. Handen bezaaid met levervlekken rustten rustig op zijn magere knieën. Met kromme duimen draaide hij molens. Hij knikte zijn grijze hoofd zonder enige bedekking en luisterde naar de woorden die de oude vrouw sprak.
Ik stond op het punt me in een boek te begraven toen de woorden van een vrouw mijn aandacht trokken:
- Ik hield heel veel van mijn man, meneer. Heel veel.
Niet meer praten over hoe "in onze tijd" de wereld mooi was, het leven makkelijker en de mensen aardiger. In plaats van het gebruikelijke geklets van mensen van die leeftijd, was ik getuige van een gesprek over - ik vermoedde - verloren liefde. Ik vergat snel de lectuur, die ik onmiddellijk in mijn tas teruggooide, stak mijn handen diep in de zakken van mijn grijze jas en, wat zal ik zeggen, begon af te luisteren.
Het was een tijd in mijn leven dat ik sterk twijfelde aan ware liefde. Voor mij bestond het gewoon niet. Want hoe kun je in dat gevoel geloven als op een dag je man zonder een woord van uitleg inpakt en je in de steek laat met twee minderjarige kinderen die nog minder begrijpen van de groteske situatie dan jij? Hoe kun je zeggen: "Natuurlijk bestaat er liefde tussen twee mensen", als je alleen door het leven gaat en elke dag vecht als een leeuwin om je kinderen een fatsoenlijk bestaan te geven? Het is niet mogelijk. Daarom geloof ik al heel lang niet meer in dit gevoel. Ik accepteerde niet dat ik de enige was die gefaald had en dat het mogelijk was om gelukkig te zijn met iemand anders. Na het uiteenvallen van mijn huwelijk vormde ik mijn eigen mening over het andere geslacht en niemand, absoluut niemand, kon mij ervan overtuigen mijn mening te herzien.
„Een stelletje idioten, klootzakken. Ze zijn allemaal hetzelfde.”, zei ik telkens als het gesprek in het bedrijf over man-vrouwkwesties ging. Voor mij bestond de liefde niet, en al mijn vrienden en kennissen wisten heel goed dat dit onderwerp het laatste was dat in mijn gezelschap kon worden besproken. Daarom was ik, staande bij de tramhalte, verbaasd dat het gesprek over het gevoel, waar ik zo'n hekel aan had, mij deze keer zo interesseerde. Ik spande mijn gehoor nog meer aan en ging iets dichter bij de twee oude mannen staan om geen enkel woord te missen.
- Hoe ondraaglijk ik voor hem kon zijn, mener. - De gekleurde dame inhaleerde diep en knikte ongelovig met haar hoofd. De man glimlachte stralend. Ik denk dat hij wist waar de oude vrouw het over had.
- En hij, meneer, verhief nooit zijn stem tegen me, maakte nooit ruzie met me. En om me in het gezicht te slaan, bij wijze van spreken, zoals het vroeger was tussen een vrouw en man, absoluut. - Zij bekent trots.
De ogen van de oudere man zijn verbaasd. Hij ziet er mij niet uit als een man die ooit zijn hand heeft opgeheven naar het andere geslacht, maar u ziet dat het gebrek aan tegenspraak van de kant van de verheerlijkte echtgenoot van de gekleurde dame zeer verrassend is.
- En ik heb hem zelfs eens gevraagd: Jos, waarom maak je niet eens ruzie met me, ik ben immers soms zo slecht voor je. Je geeft me niet eens een klap, zoals Ellens man, onze buurman? En weet je wat hij tegen me zei? - zonder op een antwoord te wachten, ging de gekleurde dame verder - Schat, hoe kan ik je tegenspreken? Ik hou tenslotte het meest van jou in de wereld. En dat ik je zou slaan, ik kan het me niet eens voorstellen, mijn ziel.
- Het moet ware liefde zijn geweest. - Geeft de oudere man vol bewondering toe. - En toen stierf hij, weet je, en liet me helemaal alleen achter in deze wereld. We hadden geen kinderen, dus nu heb je niemand om te bezoeken of te bellen. En mijn vrienden die nog leven, klagen de hele tijd over ziektes. En ik zou gaan wandelen, meneer. Misschien zelfs dansen, in plaats van constant te klagen dat mijn botten pijn doen. - Ik zie tranen in de ogen van de oude vrouw. - Ik mis hem zo erg, meneer. Het gezicht van de oude man werd droevig. Hij nam de hand van de vrouw en vroeg onzeker:
- Dan kunnen we misschien samen gaan wandelen? - Ik bevroor in afwachting van haar antwoord.
- Maar, meneer, dat kan ik niet. Al is het maar voor een onschuldige wandeling, ik draag mijn man nog steeds in mijn hart en dat kan gewoon niet. - De dame knikte zo vurig met haar hoofd dat ik even bang was dat haar paarse baret van haar hoofd zou glijden en met de wind mee zou vliegen.
Ik stond als betoverd en kon de woorden die ik hoorde niet geloven. Zo'n oprechte liefde, zo'n geweldig gevoel, dat het hart doet smachten, zelfs een dozijn jaar na het overlijden van een geliefde...
Die dag kwam ik veranderd thuis. Er was hoop in mijn hart dat misschien, misschien op een dag. Hoe meer ik nadacht over de bekentenissen van de kleurrijke oude vrouw, hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat ik het mis had. Liefde moet tenslotte bestaan en het overkomt iedereen wel eens in het leven.
Terwijl ik mijn overpeinzingen beëindig over het gesprek dat ik al een jaar lang niet meer kan vergeten, druk ik mijn gezicht nog meer in het kussen. De ochtend is nog rustig. Alleen de vogels, gewekt door de ochtendzon, kibbelen onder elkaar in een nabijgelegen boom. Ik denk nog eens aan de liefde waar ik ooit niet in geloofde en glimlach zachtjes.
Plotseling voel ik een warme, sterke arm om mijn rug slaan. Een warme wang rust op mijn schouder. Ik voel de vertrouwde adem die zelfs mijn grootste zenuwen kan kalmeren.
- Waar ben je geweest schat, overal in bed heb ik naar je gezocht - hoor ik. Een golf van warmte overspoelt mijn hart en mijn mond wordt breder in een nog grotere glimlach.
Liefde, ik voel liefde.
Comments
- 20 juli
- Hide replies (1)
0- 29 juli
0- 18 juli
- Hide replies (1)
0- 29 juli
0- 18 juli
- Hide replies (1)
0- 29 juli
0- 18 juli
- Hide replies (1)
0- 29 juli
0- 17 juli
- Hide replies (1)
0- 29 juli
0