Momenteel bevind ik me in een overvolle treincoupé. Voor me zit een groep jonge studenten dat luidruchtig de dronken avonturen van de avond van tevoren onderling deelt. Ze schreeuwen en lachen en zijn over het algemeen gewoon ongelofelijk luid. Ik ben vandaag zeer lichtgeraakt. Ieder woord, iedere beweging, iedere lach. Álles stoort me. Ik kan het écht niet hebben. Ik word er enorm onrustig van. Het liefst zou ik alles kort en klein slaan. Gewoon even flink om me heen meppen. Het meisje schuin tegenover me zou ik het liefst per direct de trein uit willen schoppen, zonder pardon. Ik kijk om me heen en ik vraag me af of andere reizigers even geïrriteerd zijn als ik. Volgens mij niet. Iedereen doet zijn eigen ding en lijkt niet eens te letten op deze groep studenten. Waarom kan ik hier dan zo slecht tegen? Ben ik wellicht overspannen? Mijn medereiziger zit in de stoelenrij rechts van me. Hij trekt zich vrij weinig van me aan. Misschien ook maar beter, want ik ben vandaag tóch niet te genieten. Ik heb je niets leuks te zeggen hoor.

Ik wil helemaal niet boos zijn. Niemand in deze coupé heeft mij iets misdaan, maar toch voelt het alsof ik ruzie heb met iedereen. Alsof het allen tegen één is. Alsof iedere omstander mijn vijand is. Mijn medereiziger zegt altijd dat ik ‘op oorlogspad’ ben. Dat ik iets of iemand zoek om boos op te worden. Hij heeft gelijk. Dat doe ik inderdaad wel vaker, maar waarom eigenlijk? Probeer ik de woede en frustratie die ik tegenover mezelf voel te reflecteren op de mensen om me heen? Heeft iemand een verklaring voor me?

De trein stopt bij de volgende halte. De groep studenten stapt uit. Ik voel me opgelucht. Ik wil rust.

Veel liefs,

H.