Zachtjes kom ik de slaapkamer binnen. Het is donker, en in de schemering is nog net het silhouet van een verfrommeld hoopje ellende te zien. Papieren zakdoeken vormen het decor van dit virale slagveld. Lege kopjes thee, een half opgegeten kiwi en een uitgetrokken hemd liggen verslagen rondom het bed. De zacht oplichtende Nintendo Switch schijnt een weinig hoopgevend licht over de hele situatie.
"Ik heb nog een kop thee voor je gemaakt", zeg ik zachtjes. Dit wordt begroet met een vermoeid gekuch van onder de dekens vandaan. Het Nintendo-licht dooft en met heel veel pijn en moeite komt zijn grote lijf half omhoog. Wat zo'n microscopisch klein virus met zo een groot lijf kan doen; van vrolijke, energieke man naar een zielig hoopje met hoestbuien in nog geen 48 uur. Ik zet de thee op het nachtkastje en kom even naast hem zitten. "Hoe voel je je nu?", vraag ik lief. "Verschrikkelijk." Dat is duidelijk.
"Ik weet niet wat ik heb, maar het is heftig. Ik voel me hondsberoerd", weet hij uit te brengen tussen de hoestbuien door. Elke hoestbui zorgt ervoor dat hij dubbel klapt van de inspanning die hij moet leveren. Ik besluit dat het zo niet langer kan; het wordt tijd om de oorzaak van deze ellende te achterhalen. De adviezen van Hugo de Jonge en co blijven door mijn hoofd spoken. Ik vertel hem dat het misschien tijd is om een zelftest te doen, waarop er een meewarige 'ja misschien wel' geantwoord wordt.
De test is negatief. Gelukkig, want ik word vrij snel verzocht of ik alsjeblieft paracetamol en ibuprofen wil halen, want strips die we hadden zijn al op. Oh, en hoestdrank. "Wat voor soort hoest heb je last van?", vraag ik, want ik vind het lastig te bepalen als ik zijn gehoest hoor. Dat weet hij niet. "Heb je last van een kriebelhoest, een droge hoest, een vastzittende hoest, een hoest met veel slijm?" Het antwoord: "Alles". Dat moet een heftige ervaring zijn, denk ik bij mezelf.
Ik kom terug van de winkel met de halve medische afdeling onder mijn arm en vraag of hij nog wat te eten wil. Hij denkt dat een broodje er wel in gaat. Als ik beneden bezig ben met zijn lunch klaarmaken, krijg ik nog een appje: 'Zorg je wel dat er boter op het brood zit? Ik denk dat ik het anders met deze keel echt niet weg krijg. X'
Ik begin een vaag vermoeden te krijgen van het ziektebeeld. Ik loop naar boven, haal de thermometer erbij en steek hem in zijn oor. "Even kijken hoe hoog je koorts is". Ik klik de thermometer aan, en hij begint te meten. "Ik heb sowieso wel koorts", kreunt hij. We wachten even, en dan klinkt de piep. Ik haal de thermometer uit zijn oor en bekijk de schade. Daar staat het, duidelijk op het scherm:
Uw man heeft last van de mannengriep.
Comments
- 2 feb
0- 28 okt
0- 24 okt
1