In muziek wordt harmonie gedefinieerd als het samenklinken van verschillende tonen. Harmonieën klinken prachtig wanneer meerdere, op elkaar afgestemde klanken op verschillende momenten samenkomen tot één geluid. Dit is ook toepasbaar op de samenleving. De huidige samenleving leeft totaal niet in harmonie. Discriminatie is een voorbeeld van een onzuivere, valse klank die de harmonie verstoort.

Definitie van harmonie

Harmonie in de muziek is onder te verdelen in twee lagen: de bovenste en de onderste laag. De bovenste laag is de laag die het duidelijkst te horen is. De onderste laag bestaat uit de minder prominent aanwezige achtergrondklanken. Het eerdergenoemde voorbeeld discriminatie kan worden beschouwd als valse toon in de bovenste laag. Het individu kan worden beschouwd als achtergrondklank: niet duidelijk aanwezig maar wel invloed hebbend op het grotere geheel. Als de mens ervoor zorgt dat elk individu zijn eigen geluid en stem laat horen, terwijl we rekening met elkaar houden en dus op elkaar afgestemd zijn, zullen we tot harmonie komen in de samenleving.

De meeste mensen streven naar harmonie, maar harmonie is een subjectief begrip. Voor de een betekent harmonie een samenleving die leeft in vrede, voor de ander betekent harmonie een samenleving die elkaar ondersteunt wanneer dit nodig is. Als iedereen exact hetzelfde wil bereiken op dezelfde manier, dan zouden we in harmonie leven. De pogingen die tot nu toe zijn ondernomen om harmonie in de samenleving te bereiken waren tevergeefs. Je kan namelijk geen harmonie bereiken als we niet allemaal dezelfde definitie van dat begrip hanteren.

Harmonie in de geschiedenis

De mensheid probeert al van oudsher harmonie in de samenleving te bereiken. De Romeinse keizer Caesar en Adolf Hitler trachtten dit te bereiken door de hele wereld te veroveren, terwijl tegenstanders van oorlogen een poging deden om dit te bereiken door middel van vrede. Het verleden heeft ons geleerd dat oorlog en mensvernietiging niet de manieren zijn om deze harmonie te behalen. Door een maatschappij één visie te laten nastreven en individuen te dwingen de eigen identiteit los te laten, ontstaat er een eentonig achtergrondgeluid in plaats van vele klanken. Dit geluid blokkeert de mogelijkheid om tot harmonie te komen.

Naast het creëren van een en dezelfde toon, is het doen verdwijnen van valse klanken ook een manier om te proberen harmonie te creëren. Martin Luther

King is hierin bijvoorbeeld goed geslaagd. Zijn boodschap over gelijkheid en protest tegen de apartheid hebben de valse klank apartheid laten wegvagen door gelijke burgerrechten. Hierdoor klinkt het geluid van de samenleving een stuk mooier. Hoewel hij grote stappen heeft gezet richting harmonie, zijn er in de maatschappij nog veel te veel valse tonen die de harmonie verstoren. Het is dus nodig om de valse tonen te corrigeren en de huidige zuivere tonen zo te laten, als de samenleving tot een grotere harmonie wil komen.

Extremen als norm

Het onderliggende probleem is dat we leven in een wereld die kampt met onenigheid, conflicten en het eeuwigdurende gekibbel en gehakketak van wereldleiders. Hun conflicten en onenigheid leiden elke dag weer tot het verliezen van vele mensenlevens. Neem bijvoorbeeld de oorlogsgebieden, maar ook de mensen die overlijden aan hongersnood, terwijl ook het aantal mensen dat overlijdt ten gevolge van obesitas steeds groter wordt. Ook bij de klimaatcrisis zien we dat het de wereldleiders niet lukt om op een lijn te komen. Deze kwesties zijn niet zomaar op te lossen, maar een oplossing is wel essentieel voor een harmonieuze samenleving.

Mensen zijn sociale wezens. In tegenstelling tot andere diersoorten worden wij geboren met een groot sociaal leervermogen. We leren in interactie met andere mensen. Zonder contact met mensen socialiseert men niet. Kinderen die zijn opgegroeid zonder menselijk contact te midden van bijvoorbeeld wolven of honden verliezen langzaam het spraakvermogen en gaan zich gedragen als de dieren tussen wie zij leven. Hieruit blijkt dat wij mensen elkaar nodig hebben, opdat we mens kunnen zijn. Door ons grote sociale leervermogen zijn we echter slecht in origineel zijn. Nagenoeg alles wat we doen hebben we afgekeken van iemand anders. Dit betekent dat we rolmodellen om ons heen nodig hebben om goede mensen te kunnen worden, zijn en blijven.

Wanneer kinderen naar het nieuws kijken, zien ze uitgehongerde, gestreste, onveilige en onderdrukte mensen, ruziënde politieke leiders, oorlogen en andere door de mens veroorzaakte verschrikkingen. Ook laten we kinderen elke dag virtueel mensen doodschieten in computerspellen. Inmiddels zijn deze

narigheden aan de orde van de dag, waardoor er sprake is van habituatie en we hieraan gewend zijn geraakt. De bevolking verliest de persoonlijke betrokkenheid bij deze gebeurtenissen en accepteert hierdoor de situatie. Verschrikkingen worden gerelativeerd en gewoon, waardoor er een vertekend beeld ontstaat van rechtvaardigheid. Vreselijke extremen zijn de norm geworden.

De weg naar harmonie

Onderdelen van een harmonieuze samenleving zijn meelevendheid en vredelievendheid. Om dit te bereiken kunnen wij als samenleving een aantal dingen doen. Ten eerste kunnen we proberen om de valse noten van de samenleving te zuiveren door middel van goede voorbeelden. Vroegere voorbeelden die hier goed in geslaagd zijn, zijn bijvoorbeeld de beroemde Nelson Mandela, Aletta Jacobs en de al eerder benoemde Martin Luther King. Zij streefden allen op hun eigen manier naar een rechtvaardige samenleving. Ook vandaag de dag hebben we goede rolmodellen die de mensheid stimuleren om een beter mens te zijn, zoals Greta Thunberg en Malala. Deze rolmodellen hebben echter niet genoeg invloed om nu tot harmonie te komen doordat we ook verkeerde rolmodellen hebben, zoals de voorbeelden uit het nieuws, maar ook de eerdergenoemde oorlogsspellen.

Daarnaast moet de politiek veranderen. Harmonie betekent dat je het met elkaar eens bent, en als dat niet lukt, in ieder geval fatsoenlijk met elkaar omgaat. Als we nu naar de politiek en media kijken lijkt het alsof we streven naar het tegenovergestelde. Iedereen mag zijn mening uitspreken, maar dit betekent nog niet dat hiernaar geluisterd wordt. Degene met de meeste macht en inspraak wint. In een harmonie is het belangrijk dat we elkaars meningen respecteren en waar nodig de middenweg kiezen. Afgelopen jaar hebben we kunnen zien dat de politiek in Nederland steeds pragmatischer wordt. Dat vind ik een positieve ontwikkeling. Geen enkele partij wil nog ideologische debatten voeren en het huidige kabinet, dat uit de VVD, het CDA, de ChristenUnie en D66 bestaat, speelt het ondanks de verschillen in achtergrond klaar om effectief te regeren. Laten we dit vasthouden!

Ook de mentaliteit in het onderwijs is nog niet optimaal. Dit is de perfecte plek om harmonie te stimuleren. De jeugd is immers de toekomst en als we de jeugd een goede basis bijbrengen, zal de jeugd van nu dat in de toekomst uitvoeren. Het doel is om deze generatie een rookvrije generatie te laten zijn, een generatie die geen agressie tolereert op het voetbalveld en geen pestgedrag vertoont. Door goede normen en waarden bij te brengen en

verkeerd gedrag duidelijk te straffen, zetten we stappen in de goede richting. Acceptatie en tolerantie moet de doorsnee zijn en dit kunnen we bij de jongere generatie toepassen.

Er wordt gezegd dat religie een factor kan zijn voor harmonie in de samenleving. Binnen een religie wordt hetzelfde nagestreefd, waardoor je zonder ruzie kan leven en er dus harmonie is. Het is alleen niet realistisch om de hele wereld één religie na te laten streven. Er zijn altijd mensen met een andere mening. Zolang we met goed fatsoen met elkaar omgaan, is de wereld in harmonie. Dus in plaats van religie toevoegen aan de hele wereld, moeten we onze mensenrechten respecteren. Iedereen heeft het recht om zijn mening te uiten. Als we onze mening uiten door met elkaar te praten, in plaats van door bijvoorbeeld elkaar kapot te bombarderen, zijn we al een grote stap verder naar harmonie.

Tegenstanders van harmonie

Tegenstanders zeggen dat het streven naar harmonie juist onenigheid veroorzaakt. Het voorbeeld dat hierbij gegeven wordt zijn de huidige wereldleiders, die het constant oneens zijn. Donald Trump heeft een ander beeld van harmonie dan de president van China, Xi Jinping. Dit zou betekenen dat als de VS en China tegelijkertijd proberen te streven naar harmonie, er meer verschillende visies zijn die nog meer onenigheid veroorzaken.

Dit is echter niet wat er gebeurt. Het is zo dat de verschillende opvattingen van harmonie ervoor zorgen dat het onmogelijk is om perfecte harmonie te bereiken, maar de kern van harmonie is bij het grootste deel van de bevolking hetzelfde. Over het algemeen wil de mens vrede. De overkoepelende doelen van de mens zullen ervoor zorgen dat we, hoewel de verschillen leiden tot onenigheid, zullen komen tot in ieder geval een grotere harmonie.

In een notendop kan de samenleving dus harmonie bereiken door de juiste rolmodellen, een pragmatische politiek, waarachtig onderwijs en fatsoen tussen de mensen in het algemeen. In de praktijk zal blijken dat de perfecte harmonie nooit behaald zal worden. Er zijn namelijk altijd mensen die het niet eens zijn met anderen en dit op een verkeerde manier uiten. Maar laten dit de uitzonderingen worden. De mens moet blijven streven naar harmonie en harder zingen dan de valse tonen, waardoor we tot een zo groot mogelijke harmonie zullen komen in de samenleving. Een harmonie die prachtig klinkt, omdat meerdere, op elkaar afgestemde tonen op verschillende momenten samenkomen tot één geluid.