Ik heb de afgelopen drie jaar verschillende sporten geprobeerd (o.a. zwemmen, boks training, sportscholen, wandelen) maar wordt iedere keer keihard teruggefloten door mijn lijf. Ik heb sowieso al vrij weinig met sporten, altijd al gehad ook, maar het lijkt tegenwoordig wel of mijn lijf er met een allergische reactie op reageert. Uiteraard ben ik mij er absoluut van bewust dat het goed voor je is, maar dat zet mij niet meer aan tot extra beweging. Erg slecht van mij én voor mij.
Ergo conclusio, ik ben zo onderhand weer een kilootje of 15 te zwaar, kamp daardoor met een verhoogd cholesterol en een bloedsuikergehalte wat iets in de lift zit.
Ik hannes al drie jaar met een hernia, heb op de valreep ook nog een tenniselleboog (uiteraard niet door het slaan van een balletje) en spier en gewrichtsklachten rijzen de pan uit. Lang leve de overgang. Kortom, ik ben een wrak, tijd voor wat extra beweging, zou je zeggen. Hm,hm.
Ik dacht een poosje geleden, het is prachtig weer dus hupsakee, op de fiets jij. Ik heb een elektrische fiets die het zwaarste werk van mij overneemt dus wat kan mij gebeuren.
Zo gezegd zo gedaan en vol goede moed besteeg ik mijn ijzeren ros en vloog er, met de wind in mijn manen, in z’n negen vandoor. Mijn plan was om naar de rivier te fietsen, daar onder het genot van mijn fles spa blauw eventjes te gaan zitten en vervolgens via de dijk terug te fietsen naar ons dorpje. Na twee viaducten te hebben gedubbeld en naar mijn idee al een rot eind te hebben gefietst, kwam ik met de nodige zadelpijn aan bij de rivier. Mijn dorst gelest, wat bootjes gekeken en zelfs nog wat onverwachte karateoefeningen gedaan, omdat ik een encounter had met een wesp. Klote beesten. Maar goed, ik dwaal weer eens af.
Dus, ik weer op mijn fietsje en zou zo de dijk volgen naar huis. Tijdens het fietsen kwam ik op het geweldige idee om ook nog even langs mijn man te gaan die heerlijk met zijn maatje zat te vissen. Ben ik zo, dacht ik nog, zat ik er even naast. De dijk was in mijn geheugen heel anders…korter…en bestond ineens uit twee delen. Ooooh kak, da’s waar ook, ik moest halverwege de dijk af en er weer op. Tegen de tijd dat ik het eerste deel af kwam sjezen, zag ik tot mijn afgrijzen een herkenningspunt waardoor ik mij realiseerde dat ik écht nog een heel eind moest fietsen. Ondertussen was mijn kont gevoelloos en begon ook mijn rug op te spelen, maar als ‘de bikkel die ik ben,’ ging ik puur op karakter door. Ha! Ik moest wel, natuurlijk. Ik werd nu ook wel een beetje boos op mezelf en kon er niet over uit dat ik zo stom was geweest om gewoon een heel stuk dijk over het hoofd te zien. Maar dat mocht ‘de pret’ niet drukken en alsof ik het geweldig naar mijn zin had fietste ik de dijk weer op en begon aan het tweede deel, richting dorp.
Terwijl ik aan het fietsen was leek de dijk alsmaar langer te worden. Zo’n soort horrorfilmeffect, waarbij de hoofdpersoon naar een deur rent, die maar niet te bereiken is.
Er kwam werkelijk geen eind aan. Mijn leuke fietstochtje begon steeds minder leuk te worden.
Het dode gevoel was zich van mijn kont steeds verder aan het uitbreiden en de rugpijn begon uit te stralen naar mijn been. Mopperend en behoorlijk chagrijnig concentreerde ik mij op het grote gebouw, he-le-maal in de verte, waar mijn man zat te vissen. Inmiddels was mijn hele onderstel gevoelloos geworden. Gloeiende, gloeiende, doe ik ook nooit meer. Kom op nog een stukje, je kunt het, hark! Uiteindelijk vond ik, na er twee keer voorbij gereden te zijn, de vissers en kermend stapte ik, een soort van, van mijn fiets. Doordat je bloedtoevoer weer razendsnel op gang komt, ga je pas echt voelen hoe erg de boel ‘slaapt,’ from the waist down. Mijn god, ik had letterlijk en figuurlijk een tinteldoos. Het was duidelijk zichtbaar dat mijn benen raar deden en er werd snel een provisorisch krukje voor me geregeld. Ik heb, al lurkend aan mijn waterfles, flink over mijn avontuur zitten sputteren tegen de vissers die het allemaal wel grappig vonden. Nul medeleven of sympathie.
Mijn oriëntatie vermogen was blijkbaar ook behoorlijk van slag, want toen ik richting mijn huis fietste nam ik nog een omweg ook. Jemig, waarom doe ik dat?! Eindelijk kwam ik, met het kwijl in mijn mondhoeken, helemaal geradbraakt thuis aan. Ik kon mezelf alleen nog maar afvragen wat ik nou werkelijk aan deze vorm van zelfkastijding had gehad. Maar goed, mijn rug heeft zeker twee weken moeten herstellen van mijn fietsavontuur, verdorie. Fijn hoor, even een stukje fietsen.
Ga bewegen, da’s goed voor je, zeiden ze. Jajaja, waarschijnlijk doe ik toch echt iets verkeerd dan.
In het vervolg maar wat kortere stukjes gaan fietsen of misschien toch gaan wandelen…wordt vervolgd!
Comments
- 8 aug
1- 5 aug
- Hide replies (1)
1- 5 aug
0- 5 aug
- Hide replies (1)
1- 5 aug
0