De voortplanting is een van de grootste wonderen der natuur dat een levend wezen zich mocht dromen. Het is door de eeuwen heen het middel geweest om genetische eigenschappen door te geven aan de volgende generatie. Karakter en uiterlijke verschijningsvormen samengebundeld in een kluwen van duizenden genen. Het gen als deel van een chromosoom dat uit stukken DNA bestaat, vormt met al zijn broers en zusters een specifiek genoom die het ‘ding’ dat zij bepalen, helpen maken tot wat het is: een plant, een dier…de mens!
DNA, het mirakel van de evolutie! Een mysterie ontrafeld door het genie van de Homo Sapiens Sapiens. Door de eeuwen heen werd de magie van de natuur steeds meer en meer ontluisterd door de wetenschap. Deze vorm van intelligentie bij de mens lag aan de grondslag van de ontdekking dat bij eukaryoten men twee vormen van celdeling onderscheidt.
We hebben de ‘mitose’ waarbij chromosomenparen paarsgewijs uit elkaar gaan en nieuwe cellen vormen voor ‘groei en herstel’. Dit noemen de onderzoekers de niet-geslachtelijke voortplanting. Anderzijds hebben we de kerndeling of de ‘meiose’, de reductiedeling die ‘voortplantingscellen’ produceert. Een ontdekking die heel belangrijk is voor de bio-genetica! Vooral omdat bij de kerndeling in deze cellen de nucleus of de kern de eigenschappen bezit die men aan de volgende generatie doorgeeft.
Op dit moment is er nog geen vuiltje aan de lucht. Tot natuurlijk de nieuwsgierigheid van de mens op de proppen komt. De mens met zijn eigen karakter, zijn onuitputtelijke zucht naar begrijpen en ingrijpen op alles waar hij vat op heeft. Hij heeft ontdekt dat in dit proces ‘the restriction point’, het punt is waar geen terugkeer meer mogelijk is. Het wezen dat uit de nucleus zal groeien, is op het moment van het bereiken van dat punt vastgelegd. Welk kleur haar je hebt, of je ogen blauw of bruin zullen zijn, je een misdadiger of een saaie boekhouder wordt! De cel heeft op dit moment de boodschap gekregen dat hij mag overgaan naar DNA-replicatie, met alle gevolgen van dien.
Het is een historisch gegeven dat de mens al sinds zijn bestaan geïntrigeerd is naar zijn eigen schepping, de manier waarop hij is ontstaan, de wijze waarop leven ontstaat. Hoe is het mogelijk dat uit één zaadcel en één eicel een wezen wordt geschapen dat leeft, denkt en zelf ook dingen uitvindt en realiseert, een schepper op zich is? Men zegt dat het een God gegeven is om te scheppen terwijl de natuur dit iedere dag ontelbare malen doet alsof het niets inhoudt. Alsof het een proces is dat zo normaal is, dat God er niet aan te pas komt. Het wonder van leven, dat de mens heeft uitschreven in een serie van chemische processen, een verloop van stappen waar men de religieuze oorsprong niet meer in terugvindt.
Hoe zou het zijn als we in dat creatieve proces kunnen ingrijpen? Het zou ongewenste bijverschijnselen zoals onvruchtbaarheid, buitenbaarmoederlijke bevruchting, mongolisme of met de algemene term ‘genetische predisposities’ vermijden. Het is immers altijd de droom geweest van sommige wetenschappers om de ‘perfecte mens’ te creëren.
Nu het menselijk genoom geen geheimen meer heeft in het jaar 2113 en de muur van ethische tegenstand tot ingrijpen en modificeren van de dubbele helicoïde structuur van het DNA geslecht wordt, zou het dan niet de hemel op aarde zijn om een mens te scheppen naar de wens van de klant.
Spreekwoordelijk is klant koning en de wens de vader van de gedachte.
Zo maakt op een dag de mens zichzelf en hij ziet tot zijn tevredenheid dat het goed is. Maar zoals het in zijn genen is geschreven, zoekt hij verder. Dit is pas het begin van een grote gedurfde stap voorwaarts in de evolutie. Op dat moment vertelt niemand hem dat zijn zoektocht tevens het begin ‘kan’ zijn van een catastrofe die op zich geen gelijke heeft.
Comments
- 28 juni
- Hide replies (1)
1- 28 juni
0- 28 juni
- Hide replies (1)
2- 28 juni
0- 28 juni
- Hide replies (1)
1- 28 juni
0