Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Ontsnapt (deel 3)

Het leven met een narcist, geschreven vanuit het perspectief van een overlever. In het vorige deel las je hoe ze langzaam gemanipuleerd werd. Hoe ze steeds meer aan zichzelf begon te twijfelen en langzaam meer in zijn macht kwam.

Geschreven door Writer Lady
Gepubliceerd op: 31 mei 2021
3
14
5
twee gezichten
twee gezichten
Ik raakte in verwachting van ons zoontje, ook dat was een behoorlijke heftige periode. Mijn vader was in mei plotseling overleden en omdat ik alles moest regelen kon ik niet aan mijn eigen verdriet toekomen. Als er zulke dingen gebeuren dan ga je op de automatische piloot en regel je wat er geregeld moet worden. Daarna gaat alles pas inzinken en dat kwam bij mij gepaard met het nieuws dat ik in verwachting bleek te zijn. Duncan en ik waren nog niet eens zo super lang samen en nu al zwanger. Ik begreep het niet, ik had toch braaf de pil geslikt want ik zat eerlijk gezegd niet te wachten op nog een kindje erbij, in ieder geval niet nu al. Maar nu was de timing ook echt helemaal fout want ik moest nog het verlies van mijn vader verwerken. Ook daar kon ik geen steun in vinden bij Duncan. Hij vond het leuk dat ik in verwachting was maar als ik het niet wilde houden dan was het ook goed, dat was mijn keus.

Omdat ik aan de antidepressiva zat en na het verlies van papa wist ik totaal niet meer hoe ik met mijn gevoelens en gedachtes om moest gaan. Ik ben naar de huisarts gegaan en heb een verwijsbrief aangevraagd voor een abortuskliniek. Omdat ik zelf een afspraak moest maken kon ik er nog even over nadenken voordat ik definitief een keuze daarin ging maken. Het was ontzettend dubbel voor mij, aan de ene kant kon ik dit er echt niet bij hebben, maar aan de andere kant zag ik het als een leven voor een leven. Het leven van mijn vader was aan zijn einde gekomen en daarvoor ontstond er een nieuw leven, het leven wat groeide in mij. Ik besloot om het toch te houden en ervoor te gaan, ik was geestelijk sterk genoeg en ook dit zou wel op zijn pootjes terecht komen. Ik vertelde het Duncan en die was helemaal in zijn sas, die was blij met mijn beslissing. Maar in de tussentijd hadden we nog steeds ruzies die ontstonden om kleine dingen. In die tijd kwam internet steeds meer in. En als hij mij belde en ik niet opnam dan stuurde hij een mail. Zulke mails kwamen vooral als hij mij gekwetst had of pijn had gedaan en ik mijn telefoon niet opnam als hij belde. In plaats van de voicemail inspreken zoals hij eerder altijd deed, stuurde hij tig mails achter elkaar. Het was hetzelfde liedje, dan schreef hij: waarom neem je de telefoon niet op? De volgende mail was ik had niet zo moeten doen tegen je het spijt me en in de volgende mail stond er weer wat ben je voor een k-wijf dat je mij negeert en je stikt er maar in. Alleen nu betrok hij mijn zwangerschap er steeds bij, het ene moment schreef hij: we gaan ervoor en krijgen samen een mooi kindje. En het volgende moment was het donder op met je klote kind wie zegt dat het echt van mij is en laat het maar lekker weghalen dan ben ik af van jou en je gezeik.
Ik stond in de woonkamer en hij gaf me uit het niets een gooi, ik belandde op de bank. Vervolgens gaf hij me een klap en daarna volgde een trap in mijn buik.
De eerste keer dat Duncan mij sloeg staat zo in mijn hersenen gegrift, dat vergeet ik echt nooit meer. Het was ongeveer 3 weken nadat ik was bevallen van onze zoon. We woonden daarvoor niet samen, maar toen de baby ineens aankondigde onderweg te zijn, besloot Duncan te blijven en ging niet meer weg. Vanaf die dag woonden we dus wel samen en kwamen zijn spullen steeds meer mijn kant op. Toen onze zoon 1 week oud was, kreeg Duncan ineens een vriend erbij. Elke avond ging hij naar de kroeg en bleef hij doorzuipen tot sluiting, zogenaamd omdat het super gezellig was. En ik kreeg de smoes dat hij er gewoon even tussenuit moest. Ondertussen zat ik in mijn eentje thuis al zorgende voor 2 kinderen. Overdag werkte ik gewoon vanuit huis maar daardoor zat ik wel veel uren achter de computer omdat ik toch inkomen moest hebben om alles te kunnen betalen. Duncan werkte niet want dat was volgens hem toch onzin of ze vonden hem zogenaamd te goed om ergens aan te nemen. Overdag ging hij naar zijn ouders die vlakbij woonden om koffie te drinken en ik was alleen met de zorg voor de 2 ukjes. En tegen de avond ging hij ook de hort op, die periode was echt heel zwaar voor mij. Onze zoon wilde niet veel slapen dus was eigenlijk twee handenvol tussen de bedrijven door. Ik werd hier zo moe van dat Duncan dan maar gewoon ging waar hij wilde, wanneer hij wilde. En ik was natuurlijk nog herstellende van mijn bevalling, maar dat interesseerde hem niks.

Zo belde ik hem op een avond op toen hij weer weg was en niet op de afgesproken tijd thuis was. Ik was boos en zei hem dat we samen een kind hadden en dat hij moest kappen met elke avond de hort op. Zijn vriend aan de andere kant van de lijn (die bij hem zat) reageerde lachend: "Ach maak je niet zo druk, laat die jongen toch". Dit maakte mij alleen maar kwader want verdorie het was toch niet teveel gevraagd dat je vent ook eens thuis is en voor zijn kind zorgt. Toen Duncan thuis kwam waren de poppen aan het dansen. Ik kreeg een grote bek dat ik zijn leven niet zo moest belemmeren want voor de kinderen zorgen was vrouwenwerk. Ik stond in de woonkamer en hij gaf me uit het niets een gooi, ik belandde op de bank. Vervolgens gaf hij me een klap en daarna volgde een trap in mijn buik. Overweldigd van verdriet wist ik even niet wat er nu net gebeurd was. De tranen liepen over mijn wangen, hij was kwaad en pakte onze zoon en liep weg naar buiten. Al jankend probeerde ik hem tegen te houden, ik ga bij je weg zei hij en hij verdween. Mij alleen achterlatend met al mijn verdriet. Ik ging aan mezelf twijfelen, was het dan inderdaad toch te veeleisend van mij dat ik hem opbelde en wilde dat hij ook eens thuis zou zijn?

Na een paar uur kwam hij terug naar huis, maar niet omdat hij dat zelf wilde zei hij. Hij was naar zijn ouders gegaan en die hadden tegen hem gezegd dat een jongetje van 3 weken oud niet zonder zijn moeder kon. Maar ook omdat ik borstvoeding gaf had onze zoon mij nodig. Ik moest dankbaar zijn dat hij dus überhaupt was terug gekomen, maar dat was puur dankzij zijn geweldige ouders. Dat hij mijn klappen had gegeven daar wilde hij niet over praten. Misschien had ik het wel verdiend was zijn antwoord. Want het enige wat ik deed volgens hem was aan zijn kop liep zeuren dat ik hem soms thuis wilde hebben. Ik moest maar kijken of hij er misschien morgen over wilde praten. Maar zoals het met alles ging, op het moment dat ik iets wilde uitpraten had hij geen zin en was het maar gezeik. Maar we kwamen er bij geen enkel voorval ooit nog op terug. Meestal deed hij na een paar uur of de volgende dag pas weer normaal, maar dan deed hij alsof er niks was gebeurd. Als ik er dan over begon keek hij me soms aan alsof ik gek was, waardoor het leek alsof ik het veel erger maakte dan het allemaal geweest was. Of hij zei dat hij wederom geen zin had in dit gezeik en dan ging hij weer weg. Het putte mij geestelijke vreselijk uit, ik isoleerde mezelf van de mensen om mij heen. Omdat ik langzaamaan begon te denken dat ik inderdaad het probleem was. Maar achteraf gezien was dat juist zijn bedoeling...

(Wil je weten hoe het verder gaat, lees dan snel het volgende deel. Deze is te vinden tussen mijn andere artikelen.)
3
Geschreven door Writer Lady
Gepubliceerd op: 31 mei 2021
3
14
5

Comments

  • 2 juni
  • 0
Zo'n gedrag is egoïstisch in de zoveelste graad en inderdaad narcistisch zoals je vermeld. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Ik zie dat bovenaan 'deel 3' staat maar ik veronderstel dat het deel 2 moet zijn, kan dat? In alle geval vind ik geen deel 2. Weer goed geschreven.
0
  • 2 juni
  • 0
Beste Rudi,
Hier kun je deel 2 vinden: https://artikel.nl/ontsnapt-deel--629
  • 2 juni
0
  • 31 mei
  • 0
Ik ben zeker benieuwd hoe dit verder gaat, goed geschreven!

  • 31 mei
0
  • 31 mei
  • 0
Ik zie heel veel gelijkenissen met de narcist met wie ik samenwoonde. Follow omdat ik meer wil lezen en een kop koffie voor je kwetsbaarheid. Zullen we elkaar volgen?


0
  • 31 mei
  • 0
Dankjewel voor je berichtje, het is inderdaad een patroon wat voorkomt bij veel narcisten. Bedankt voor de koffie ;-) en je hebt er een volger bij.
  • 31 mei
0

Recente en relevant artikelen