“Laat het penseel in verschillende richtingen dansen.
Zet uw pompoen juist in het licht.
Kijk naar de grens van de schaduw lijn.
Hoe is de vorm?
Meng ultramarijn met sienna tot zwart.
Doe eens een stap naar achter.
Knijp uw ogen eens dicht.
Tot waar komt het licht?
Vergeet niet de achtergrond.
Meng op gevoel, ken de richtingen, ken uw palet. Vergeet de context.
Schilder wat je ziet, in plaats van wat je denkt te weten.
Voeg zo nodig wat groen toe.
Abstraheer waar nodig.”
Op het atelier proberen we onze waarnemingen te reproduceren, banen we ons een weg in een wereld die nog onwennig voor ons is.
Op het atelier drijf ik weg, in een waas van onzekerheid en twijfel.
Blijkbaar is het nodig om drie, vier jaar opnieuw te verdwalen om de weg te leren kennen.
Twintig keer dezelfde fout maken om er nog steeds niet van te leren.
Kijken met een blik die mij nog altijd vreemd is, contra-intuïtief, tegen beter weten in.
Alles wat je denkt te weten laten varen.
Een eindeloze etude. De kunst van het herhalen.
De leraar laat ons derdejaars geheel hun gang gaan.
"Hier heb je wat kannen en vazen en ledematen, zet het in de spotlights en schilder maar na.
En vergeet de contrasten, verhouding, compositie, lichtval, schaduwen en eigenschaduwen niet!"
En daar sta ik weer, zonder toezicht voor mijn gammele ezel te hannesen.
Te knoeien in het wildeweg.
De stem die in me spreekt tijdens de opzet van mijn schilderij is slordig, niet kritisch en toch streng.
Het doek is een zichtbare schets van mijn karakter: grotendeels totaal ondoordacht.
Een glazen bokaal met onjuiste lichtval, afgedwaalde lijnen bij afgedwaalde gedachten. Sporadisch eens een helder moment, een glasheldere focus in de flessenhals.
Wanneer je zelf wankelt, twijfelt, uit balans bent, is het schilderij dat ook.
Misschien zijn we hetgeen wat we produceren wel meer, dan dat we onze zelf-gecreëerde persoonlijkheden zijn.
Schilderdoeken spreken boekdelen. Ze spreken honderduit in beelden zonder woorden.
Sommige momenten vind ik moeiteloos het recept van ongesatureerd groen, en vervolgens probeer ik weer een bruine brei tot egaal violet te toveren zonder succes.(het blijft een bruine brei)
En het is niet eens een kwestie van heel hard je best doen op een zo goed mogelijk schilderij.
Het is een bepaalde focus, het is het kunnen uitschakelen van overbodige gedachten.
Rechter hersenhelften, terwijl we voornamelijk op links zijn geprogrammeerd.
Schilderen wat je ziet, in plaats van wat je denkt te weten.
Wanneer de denkwereld naar de achtergrond drijft, in het ruisen van de stilte, wordt langzaam maar zeker een schilderij geboren.
Comments
- 16 juni
0- 8 juni
0