Met een verdrietige blik keek ze naar buiten. Wat een snertweer, dacht ze.
Gek woord eigenlijk, snertweer, als of ze alleen met koud en nat weer erwtensoep zou eten.
Vroeger, toen ze jong was, lustte ze het hele jaar door wel erwtensoep, en boerenkool ook trouwens!
Maar ja de kinderen vonden dat gek: erwtensoep midden in de zomer…
Ze had het eens geprobeerd. Toen ze vergeten was boodschappen te doen.
Koopzondagen zijn immers iets van de moderne tijd, die had je toen nog niet.
Haar oudste dochter had haar kom rechtstreeks in de vuilnisbak gekieperd, en at een stapel boterhammen met pindakaas.
Tja, herinneringen...
Wat heb je eraan, ze wordt er alleen maar verdrietig van.
Vroeger, dat wil zeggen, tot een jaar op vijf geleden werd ze nog wel eens opgehaald voor een dagje bij de kinderen.
Nu ze in haar rolstoel zit doen ze dat niet meer.
Nu zit ze op haar kamer, stil voor zich uit te staren, haar gedachten de loop latend.
In haar hand een tennisbal. Die heeft haar kleindochter laten liggen toen ze vorige maand op bezoek was met de hond.
Ze hadden een leuke middag gehad, maar ja, dat was vorige maand. Kleindochter had verteld over de verbouwing in haar nieuw gekochte huis, ze zijn volop bezig.
De uitnodiging om een keer te komen kijken had ze gehoord, maar daar zou het toch niet van komen.
Vol trots had haar kleindochter een foto getoond van een op maat gemaakt badkamerrek, waar naast de handdoeken ook tandenborstels en allerlei prullaria in konden staan.
Ze had het bewonderd, er lof over uitgesproken, maar intussen gedacht: let maar op: in de winter wordt zo’n ding zo statisch als wat, dan vliegen de vonken eraf.
Vuurwerk heb je dan, glimlachte ze bij zichzelf.
Ze hield er altijd van naar siervuurwerk te kijken, vooral als de kinderen het afstaken.
Ach ja, je moet jezelf een beetje bezig houden in zo’n verzorgingshuis.
Zoals iedere dag ruimt ze haar schoudertas op.
Vroeger zat die vol met van alles en nog wat, je zou het maar zo nodig kunnen hebben onderweg. Het verbleekte adressenboekje zit nog altijd in het voorste vak.
De meeste adressen kloppen niet meer, of de eigenaren zijn overleden, maar het brengt haar herinneringen.
Herinneringen die ze koestert, ze is zich ervan bewust dat ze herinneringen aan het kwijtraken is. Alzheimer had de dokter gezegd, ze had er wel eens van gehoord, maar dat was het dan ook.
Het was toch geen drama dat ze het steelpannetje met eieren te lang op het gas had laten staan, dat gebeurt iedereen toch wel eens?
Vanaf dat moment had ze geen eieren meer in een pannetje mogen koken en moest ze een elektrische eierkoker gebruiken.
Zo’n modern apparaat, waar ze nog steeds niet van begrijpt hoe het werkt.
Haar dochter legt het steeds uit, iedere keer iets geïrriteerder, “weet je het nou nog niet?” riep ze de laatste keer uit.
Ze neemt zich voor hem niet meer te gebruiken, hoeft ze haar dochter er ook niet naar te vragen.
Ze komt toch al zo weinig, dan kan het maar beter gezellig zijn.
Op het tafeltje bij de tv ligt een klein dagboekje, daar schrijft regelmatig iemand wat in heeft ze gelezen, ze las dat er stond dat het goed ging met mama, dat ze helder was, of juist verdrietig, of opstandig.
Geen idee over wie dat boekje gaat, zij krijgt niet zo vaak bezoek.
Er staan aantekeningen in van bijna elke dag!
Kreeg ze maar iedere dag bezoek, gezellig!
Dan wordt er op de deur geklopt en klinken er vrolijke kinderstemmen: “Hallo Omi, daar zijn we weer!!”
Er breekt een glimlach door op haar gezicht.
Eindelijk bezoek!
Kunnen ze ook iets over haar in dat boekje schrijven!
Comments
- 31 juli
0- 30 juli
0- 29 juli
0- 28 juli
0- 28 juli
0