Bloedband
“Mogen we even kijken door dat venster,” hoorde ik mijn vrienden door elkaar roepen.
Ik was misschien onbewust dankbaar dat ik niet de eerste moest zijn die door het gat zou moeten kijken. Al wilde ik meer weten, ergens was ik toch ook wel bang. Wie zou kunnen geloven dat dit hier en nu gebeurde?
Frank, voor geen klein geruchtje vervaard, zou het eerst proberen, maar toen hij de rand wilde aanraken, trok hij met een kreet zijn hand terug met een paar woorden die hij niet van mij had geleerd.
“Ai, man, dat deed pijn. Ik denk dat ik er niet door mag, hoe doe jij dat dan?” vroeg Frank terwijl hij op zijn hand blies tegen de brandende pijn die hij plots had gevoeld.
Ik wist, zonder dat ik heel ver moest denken, wat er aan de hand was. “Ik heb me aan dat naaldje gestoken, het was ook mijn bloed dat het licht hier veroorzaakte. Jullie hebben daar geen band mee. Dat is volgens mij de reden.”
Het was gevaarlijk wat we aan het doen waren, maar we waren met z’n vieren als we door het venster zouden kunnen. Ik zou het zeker niet alleen durven. Mijn hersenen werkten op kruissnelheid.
“Gino, heb jij je zakmes bij?” Ik wist dat hij zo blij was geweest met z’n Zwitsers zakmes dat hij verleden jaar had gekregen van zijn vader en hoopte dat hij het bij had.
Zonder er veel woorden aan vuil te maken, haalde Gino het roodgekleurde mes met witte kruis boven en gaf het aan mij.
“Kijk, mannen…,” begon ik en ik kreeg al een diepe frons terug van Christa en met reden. “Eh, sorry, Christa,” verontschuldigde ik me. “Vrienden, je hebt toch allemaal al gehoord van bloedbroeders of bloedzusters. We maken allemaal een klein sneetje in onze duim, vermengen ons bloed en misschien werkt het dan wel.
Het verraste me dat niemand zich terugtrok of beweerde dat zo’n dingen niet voor hen waren. Ik duwde bij elk van hen de punt van het mesje in de top van hun duim. Een druppel bloed van ieder van hen vermengde zich met het bloed op mijn duim.
Frank bedankte nu om eerst te gaan of het nog eens te proberen. Gino die altijd in z’n schaduw liep, vond dit een gedroomde gelegenheid om nu eens haantje de voorste te zijn en zou het dan wel proberen.
Toen hij naar de streep licht reikte, deed z’n broer hem plots schrikken door luid “Boe” te roepen, wat door niemand werd geapprecieerd, uitgezonderd hemzelf. Gino probeerde het dus nog een tweede keer en met open mond zagen we dat hij zonder zichzelf pijn te doen het venster wat kon vergroten, erdoor leunde en aan de andere kant wegviel.
Frank gaf een schreeuw. Het duidde wel op de gespannen zenuwen van iedereen op de zolder. We hoorden een gedempte stem door het kleine venster.
“Alles goed hoor, ik zie jullie niet, maar ik hoor jullie wel. Het enige wat ik zie is een zwarte streep hier.”
We hadden allen onze adem ingehouden na de schreeuw van Frank. Toen we hoorden dat Gino oké was, gaven we een opgeluchte gezamenlijke zucht. Frank klauterde nu, zonder verdere schroom, het venster door en ik liet Christa nog voor mij binnengaan terwijl ik na haar als laatste door het venster kroop.
Ik had ook gezien hoe het meisje de lijn weer liet verdwijnen.
“Ik ga de lijn niet sluiten, straks moeten we misschien heel vlug weer naar onze wereld.” Ik hoorde mezelf praten over een andere wereld. Hoe was het mogelijk dat een mens zo vlug het onmogelijke als waarheid aannam. Had je mij een aantal dagen over een wereld verteld die via een lichtstreep ter bereiken was, ik had je voor gek verklaard.
Iedereen was akkoord met mijn beslissing. Ze waren net zoals ik benieuwd naar deze nieuwe wereld maar wilden toch wel de zekerheid hebben dat ze naar de hun bekende terug zouden kunnen, moest dat nodig zijn.
“Laten we hier eens rondkijken,” stelde ik voor.
©Rudi J.P. Lejaeghere
06/07/21
Comments
- 16 aug
0- 31 juli
0- 25 juli
0- 23 juli
- Hide replies (1)
1- 23 juli
0- 22 juli
- Hide replies (1)
1- 22 juli
0