De sleutel
In onze wereld, liepen we eerst en vooral op de benedenverdieping rond om te kijken of we de kelder konden vinden. Maar vreemd genoeg had het huis van Pistoni geen kelder. Hoe konden we dan aan een sleutel geraken.
Misschien moesten we nog eens ons documentatiemateriaal doorlezen of er nergens gewag werd gemaakt van een soort sleutel. Het was naar een naald in de hooiberg zoeken, maar dat was het enige dat we konden doen op dat moment.
In het huis van Frank namen we elk wat bladzijden van onze documentatie en namen die stilzwijgend door. Helaas vonden we niets dat ons maar enigszins in de richting van de sleutel leidde. Ik wierp mijn bladeren met een woedende zwaai in het rond.
“Dat mag hier toch niet eindigen. Josy is een slachtoffer en ze moet geholpen worden.” Ik was ten einde raad. “Heeft er iemand nog ideeën?”
Gino stak zijn hand op. “Misschien kunnen we het nog eens vragen in de bibliotheek. Wellicht hebben ze daar naslagwerken over alle soorten sleutels. Het kan zijn dat de bibliothecaresse iets meer weet over Pistoni en een sleutel. We kunnen nog altijd bij Bogdani teruggaan ook.”
Het was een goede oplossing en ik verweet mezelf omdat ik daar zelf niet had aan gedacht. We spoedden ons nog voor het middagmaal naar de bibliotheek. We haalden alle boeken uit de rekken die maar met sleutels hadden te maken. We vonden niks, nada, noppes.
Op de vraag van Frank aan de bibliothecaresse moest zij ook ontkennend antwoorden. “Ik denk dat alle sleutels van het huis door de toen werkende notaris zijn verzameld, maar die is ondertussen ook al gestorven. Ik zou niet weten wie ze nu heeft.”
De moed zonk ons in de schoenen. Als we geen aanwijzing vonden dan was het een verloren zaak. Josy zou in het land achter de spiegel blijven. Pistoni zou ongehinderd van uit zijn wereld achter de kelderdeur Josy verder kunnen terroriseren.
Net toen we met hangende schouders en trieste blik de bibliotheek wouden verlaten, riep de bibliothecaresse ons nog iets na.
“Pistoni heeft ooit de sleutel van de stad gekregen als ereburger, maar ja, dat was geen sleutel van zijn huis!”
Het was beter of niets. De sleutel van de stad. Ik kreeg weer moed. “Laten we even nadenken. Een sleutel van een stad is een teken, iets wat betekent dat je overal ermee binnen kan. Zou het een loper zijn en als we die vinden, misschien past hij wel op de kelder in de andere wereld.”
De vrouw van de bibliotheek verteld ons nog dat de sleutel waarschijnlijk terug was gegaan naar de burgemeester en telkens doorgegeven aan de volgende burgemeester.”
Christa Delameilleure was dochter van Frans Delameilleure en die was heel toevallig de huidige gemeentesecretaris en die zou wel weten waar die sleutels bewaard werden, als ze nog bestonden natuurlijk.
Met haar mobieltje belde zij haar vader op en stelde hem de vraag. Toen deze vroeg waarom ze dat moest weten, was zij zo pienter genoeg om te verwijzen naar mij en mijn denkbeeldig vakantiewerk over de Familie Pistoni. Ik had het zogezegd aan haar gevraagd omdat zij via hem misschien een antwoord zou weten.
Ik zag haar gezicht als een wolk die voor de zon scheen, betrekken. Dat betekende dus nog meer problemen.
Toen ze had afgeduwd, vertelde ze waarom. “De sleutel is er nog, maar zit achter slot en grendel, bij wijze van spreken, in het stadhuis van Oostkant. Mijn vader zegt dat de burgemeester alleen eraan kan geraken.”
Ik vond dat heel vreemd. In een tijd zoals vandaag dat een burgemeester de enige zou zijn die aan die sleutel kon. Ik stelde voor dat we even poolshoogte namen na het middagmaal in het stadhuis zelf.
We verzamelden een groot uur later aan het stadhuis en moesten helaas nog een tijdje wachten vooraleer de eerste bediende terugkwam van zijn lunch. We vertelden de zoveelste maal de leugen van ons vakantiewerk en het geluk was deze keer met ons. Hij kon aan de sleutels geraken en wou ons wel een foto laten nemen van de drie sleutels die nog bestonden.
Door de historie van de stad waren er drie verschillende sleutels gemaakt. Welke zou passen op onze deur die we nog niet hadden gevonden, als ze dan al zouden passen? De bediende leidde ons naar een apart kamertje waar in een kast een grote doos zat. Daar lagen de sleutels op een soort groen vel tentoongesteld.
Frank en ik hadden de eigenschap dat we niet veel woorden tegen elkaar moesten zeggen om elkaar te begrijpen. We hadden al zoveel kattenkwaad uitgehaald dat we elkaar goed aanvoelden. Een stomp in z’n zij en een blik naar het toilet dat zich wat verder bevond was genoeg.
“Meneer, ik moet heel dringend naar het toilet,” vroeg een toneelspelende Frank. “Is er hier een WC waar ik…?” Hij keek alsof hij niet had gezien waar het toilet was, al stond dat goed aangeduid. Gelukkig was de bediende een goede Samaritaan en begeleidde Frank naar de gevraagde plaats.
Toen ze beiden terug kwamen was de doos terug toe en beweerden we foto’s te hebben genomen voor ons vakantiewerk. We bedankten de bediende, die zonder kijken de doos weer in de kast stak en ons naar buiten loodste.
“Oef!” Met een diepe zucht keek ik even rond mij en toonde stiekem de drie groot uitgevallen sleutels in mijn binnenzak aan mijn vrienden. “Zolang ze geen sleutel uitreiken aan een of andere burger van de stad zijn we veilig. Nu kijken op welke deur die past en of die ons leidt naar de andere wereld? ”
©Rudi J.P. Lejaeghere
Comments
- 16 aug
- Hide replies (1)
1- 16 aug
0- 5 aug
0- 26 juli
- Hide replies (1)
1- 26 juli
0- 26 juli
0- 26 juli
- Hide replies (1)
2- 26 juli
0