Artikel.nl




Editorial Approved Badge

The Great Replacement, the dangerous lie

The Big Replacement, een gevaarlijke leugen met verstrekkende gevolgen.

Geschreven door Aarnout Van Der Ploeg
Gepubliceerd op: 2 aug 2021
1
19
1
Afbeelding door Heather M. Edwards via Unsplash
Ik ben iemand die zich enorm in maatschappelijke en politieke kwesties interesseert. Zo kan ik me uren bezig houden met documentaires en nieuwsverhalen over verschillende onderwerpen, over de wonden die wij met z'n allen zullen moeten hechten. Omdat anders deze kloven tot een steeds grotere verdeeldheid zullen leiden. Tot op een dag de kloof niet meer te overbruggen valt.
Deze dagen zijn wij allemaal erg nuchter over grote zaken. Hongersnood, oorlog, genocide, machtsmisbruik, terrorisme en mensenrechtenschennis zijn dagelijks in het nieuws, met het effect dat wij langzaamaan verstompen en verdoffen. Wij hebben een soort schil ontwikkelt, door een mantra te herhalen. "Er gaan elke dag mensen dood", "Zo ver van mijn bed", "Je kunt je niet overal mee bezig houden."

Nederland is een progressief land. We mogen allemaal stemmen, allemaal de koning een lul vinden en dit uitspreken, Mark Rutte bekritiseren, homo's mogen trouwen en een gezin stichten, je mag geloven wat je wilt, je kunt elk boek lezen of schrijven, je mag je cultuur uitdragen en zo je eigen identiteit bepalen. Het probleem hiermee is dat het van de wet mag, maar misschien niet van iedereen. Want iedereen hanteert ook zijn eigen wetten. Een onderdeel van vrijheid die ook zijn kanttekeningen kent. Want die wetten komt voort vanuit  een eigen waarheid. Die misschien heel anders ligt dan die van een ander. Zo vindt de een Zwarte Piet een voorbeeld van geïnstitutionaliseerd racisme, en de ander vindt het gerechtvaardigd om een snelweg te blokkeren om het allemaal te verdedigen. De een zijn waarheid vertelt hem om vluchtelingenbootjes terug te duwen, terwijl de ander juist de brekers in springt om ze aan land te trekken. De een stemt op GroenLinks en de ander stemt op Thierry. Wat ik hiermee wil zeggen is dat de verschillen bijna op ons voorhoofd gestempeld staan. Dat je mening, je 'kant' een onderdeel van je identiteit aan het worden is. Veel meer dan ik me van vroeger voor kan stellen.  Het lijkt bijna of de basis buffer, voetbal of actiefilms bijvoorbeeld, aan het wegrotten is. De dingen die je met elkaar gemeen mocht hebben. Zonder dat het debat over de schaduwkanten van elk aspect van het leven blootgelegd werden. Tuurlijk beken ik het gigantische voordeel van bewustwording en begrip die we hierdoor ondervonden. Maar ook zie ik de afsplitsing, van iedereen die deze kwestie van een andere kant bekijkt, die ik niet begrijp. En misschien hoeft dat ook niet, misschien is mijn eigen visie genoeg. En toch voel ik de honger om deze mensen van mijn perspectief te overtuigen. Omdat ik in mijn narcisme misschien wel denk de wereld mijn kant op te kunnen trekken.

Misschien is het voor mezelf dat ik die honger wil voeden. Misschien is het voor een ander. Maar we leven allemaal in een wereld die we niet begrijpen. Hoe graag we het ook willen, we weten altijd minder dan we zouden moeten. En we willen vaak nog minder weten. Ik kan me inbeelden dat dit uit onze angst voor het onbekende geboren is. Een angst is een ziekte die keer op keer de grondlegging van de ondergang zou blijken. Dit is de angst die we dagelijks op elkaar toepassen. Deze angst maakt onze eigen waarheid en daardoor onze eigen wetten ziek. En aangezien we elke interactie en gebeurtenis door deze filters sluizen worden hierdoor onze bewuste beleving aangetast.

The Big Replacement is een principe waarin de cultuur van volk A wordt aangetast door de instroming van andere volken in de samenleving. Tot het punt waar volk A niet meer de meerderheid is in eigen land. Ook wel de Genocide van de Inheemse Witte Volken genoemd. Nou wil ik eerst even noemen dat de witte volken genocide op de kaart hebben gezet en later zelfs hebben geïndustrialiseerd. Maar goed, een angst is een angst. En blijkbaar een angst die vaker voorkomt dan je fijn vind. Want dit principe komt niet alleen terug bij rechts extremistische bewegingen die nog altijd flink groeien in hedendaags Europa. Maar ook bij de razendsnel opkomende aanhangers van alternatieve feiten. Die je vroeger nog gewoon voor gek mocht verklaren maar dat is voor de gekken nog geen compliment. Dankzij social media en ook zeker vanwege de lockdowns zijn mensen geïnfecteerd met nepnieuws en opgeruid met angst. Zo gelooft de lokale bakker nu dat de aarde niet rond is, denkt de kapper dat Hugo de Jonge kinderen verkracht en denkt uw zoon straks dat de minderheden het witte ras wil uitroeien.

Er wordt niet meer in de media geloofd, want die zou het mondstuk van de deepstate voorstellen. Die steeds maar weer afleid van het echte nieuws. Ben je dan echt zo dom dat je niet kan zien dat je zelf degene bent die aan het afleiden is? Zolang de mens maar denkt dat 5G je kanker geeft dan zullen ze nooit de sociaaleconomische structuren willen afbreken. En als iedereen denkt dat George Floyd een leugen was dan zullen ze zich niet afvragen waarom er steeds zwarte mannen op straat vermoord worden door de politie. Je beschuldigt iemand anders van je eigen gedrag. Het is alsof iemand een VR bril opzet en daarna vergeet naar de realiteit terug te keren. Waar het makkelijker is om te geloven dat er bij de VVD kinderlijkjes in de kliko liggen dan dat er een planeet in de fik staat en we straks maar de helft van ons land overhouden. Niet omdat er ineens wat meer mensen met een hoofddoekje rondlopen, maar omdat het water dan niet meer bij Limburg zal stoppen.

En het is allemaal gebaseerd op angst om macht te verliezen. De witte elite is bang om haar gestolen schatten weer terug te moeten geven. De nepnieuws-napraters zijn bang dat ze hun vrijheid verliezen, terwijl ze niet doorhebben dat ze het zelf keihard in de hand werken. Ik ben bang dat de wereld steeds harder en kouder wordt, en misschien stompen mijn woorden de ander alleen maar verder af. Maar in plaats van het wegrennen of wegkijken is het beter om er recht voor te gaan staan, het recht in de ogen aan te kijken, en dan het gesprek aan te gaan. Helaas lijkt het nu steeds meer alsof we alleen nog maar in elkaars gezicht staan te schreeuwen. En niemand die het hoort omdat niemand er meer naar wil luisteren.

We worden niet vervangen, maar we worden wel anders. Ongeduldig en moe, moe van tien jaar Rutte die Cash boven Country verkoos. Moe van de discussie rondom Zwarte Piet. Omdat je alleen nog maar uit racist of verrader kunt kiezen. Moe van het stilzitten en braaf luisteren naar de meester. Moe van de mondkapjes die niemand nu meer draagt omdat het niet verplicht is. Moe van de mensen die altijd maar iets moeten vinden. Moe van iedereen die denkt dat je alles maar moet zeggen omdat het zou mogen. Moe van alle boeren die protesteren en niet investeren in een toekomst waarbij ze nog veel belangrijker zouden worden. Moe van het nieuws dat steeds niet over mij gaat, omdat ik eigenlijk niet zoveel te klagen heb. Moe van de muziek die deze dagen nergens meer over lijkt te gaan. Moe van de muren die we zelf opwerpen om warm te blijven. Moe van het moeten houden van een ander.

In Amerika stond een leger het capitool te bewaken toen een vreedzaam protest in DC werd gehouden voor Black Lives Matter. Maar er was vrijwel niemand te bekennen toen een leger van boze witte mensen het bestuursorgaan van hun democratie aanviel. Iets wat zelfs niet in de Amerikaanse burgeroorlog gebeurde. Een aanval op de vrijheid door mensen die zo vergiftigd waren door de schijnwaarheid dat zij juist voor de vrijheid vochten. In Nederland zou het wel meevallen. Wij hebben geen Jim Crow verleden, geen KKK en geen milities in ons land. En zelfs in dat land vinden ze ons afschuwelijk omdat je hier je kinderen zwart kan schminken. Ze kunt vertellen dat de zwarte knecht van de witte goedheiligman stoute kinderen in een zak meeneemt. Niet beseffende dat dit eeuwenoude verhalen zijn waarmee onze voorouders ons basis bewustzijn mee bepaalden. Zodat hun visie van de wereld, hun waarheid zo lang mogelijk zou blijven staan.

Ik weet niet hoe de wond valt te hechten. Omdat ik vanaf de andere kant kan kijken. En toch zullen we wel moeten. Omdat anders de geschiedenis zich pijnlijk weer eens zal herhalen. En aangezien we nog steeds zo graag wegkijken, zien we niet dat ons land nog steeds aan afschuwelijke praktijken medeplichtig is. Zo wordt er vrolijk de Oeigoerse genocide gefinancierd omdat China zo'n grote afzetmarkt is. En we lachen ook nog vrolijk toe terwijl Xi Jing Ping niet één, maar twee Democratieën wurgt. We betalen Zuid Europa om de vluchtelingen op te vangen, die ze uiteindelijk maar gewoon de zee weer in duwen. Omdat we niet willen dat die mensen hier een beter leven zouden stichten. Want wat zou er dan in hemelsnaam voor ons overblijven? Als we altijd maar het juiste, nee het menselijke deden. Wat zou er van ons resteren als we de waarheid over ons verleden zouden erkennen en uitspreken? Wie zouden we zijn als we onze tradities zouden laten varen.
1
Geschreven door Aarnout Van Der Ploeg
Gepubliceerd op: 2 aug 2021
1
19
1

Comments

  • 2 aug
  • 0
Heel wat stof om over na te denken. Goed geschreven, maar ik lees dat het ook goed overdacht is.
  • 2 aug
0

Recente en relevant artikelen