Jeetje mina zeg, het werd onlangs weer eens keihard bevestigd dat ik echt niet blijf plakken op papier. Ik heb een hekel aan op de foto gaan, want ik sta er op zijn zachts gezegd bijna nooit leuk op.
Mijn geforceerde lach lijkt op een grimas, ik houd één of allebei mijn ogen dicht of ik kijk net of ik zwaar aan de drugs zit. Vreselijk gewoon. Een pasfoto laten maken kort na de Lockdown werd dus echt een ware uitdaging, want bij de kapper kon ik voorlopig nog niet terecht. Daar zat ik dan bij de fotograaf onder zo'n oogverblindende schijnwerper, toen hij mij onverbiddelijk vast ging leggen op de gevoelige plaat. Daardoor werd er op zeer onflatteuze wijze de nadruk gelegd op de knoert van een grijze uitgroei, een haarkleur die ineens oerlelijk en flets leek, dat bolle hoofd door de extra kilo's, die ook nog eens rood was van het fietsen én de daaropvolgende opvlieger. Nu kun je als fotograaf heus wel je best doen om iemand een klein beetje op z'n voordeligst vast te leggen…of niet, natuurlijk. De mijne koos dus overduidelijk voor niet.
Ik mocht er dan wel licht bij glimlachen, was wel leuker, zei de 'van enthousiasme overlopende' fotograaf. Gehoorzaam als ik ben heb ik, als een boer met kiespijn, getracht mijn liefste en meest ingetogen glimlach op te zetten. Gevolg daarvan was dat het nu net lijkt of ik krampachtig een wind probeerde binnen te houden…én daar ook nog eens behoorlijk sikkeneurig om was. Na zichzelf razendsnel herstelt te hebben, na het zien van die oerlelijke foto, perste de fotograaf er nog wel even uit, 'Nou, deze is wel goed hé.' Ik was zo in shock dat ik er nog mee akkoord ging ook. Nou pfff bedankt hoor, het heeft het er allemaal niet beter op gemaakt.
Met een lichte ondertoon van afgrijzen kon mijn man alleen maar 'Jezus!' zeggen, toen hij de foto zag. Gelukkig gaat deze foto weer voor de komende 10 jaar mijn tasje in en hoef ik 'm hopelijk, net als de afgelopen jaren, er nooit meer uit te halen.
Wat een horrorfoto was dat, zeg en ik moest er nog voor betalen ook.
