Met van die grote ogen in de koplampen van de aanstormende auto blijven staren. Dat is een beetje mijn talent. Ik werk het allerliefst onder druk, met deadlines die ik dan echt op de seconde haal. Niks methodisch werken, niks plannen, niks rustig aan. STRESS STRESS STRESS en dikke paniek dat het niet gaat lukken .
Dat ben ik.
Maar nu ik er eens over nadenk (ik ben tenslotte mijn eigen schrijverschap aan het ontdekken danwel ontkrachten), ben ik misschien methodischer bezig dan ik zelf denk. Want wat gebeurt er nou echt??
Als ik eenmaal begin met schrijven (op de een of andere manier zijn dit altijd schrijfdingen), jas ik het hele artikel, de hele beleidsnota, de hele paper, de hele adviespost, het hele feedbackverhaal er in 1 keer uit. Van A tot Z, zonder gepruts en zonder knippen, plakken, herzien, overdenken en andere vrij normale acties. Dat zegt iets over mijn hoofd, denk ik. (Onbedoeld woordgrapje) Namelijk: alles is er eigenlijk al. Al die tijd dat ik als een zielig hoopje baalmens uit het raam zit te staren of me zit te verbijten omdat al dat mooie methodische werken me niet lukt, wordt er ergens in mijn kop een stuk geschreven. Door mezelf, denk ik, maar echt bewust gaat het niet. En als ik dan die koplampen van die auto, waar ik in zit te staren, zie voor wat het is (namelijk een leeg vel papier), en ik daar dan toch maar letters op ga zetten, dan blijkt het ineens heel snel te gaan. Maar dan ook echt snel, en liefst zonder onderbrekingen. Een jachtluipaard met uithoudingsvermogen.
In mijn allerfavorietste film, Amadeus, zegt Wolfgang in een scene tegen Emanuel Schikaneder dat de opera Die Zauberflöte al helemaal af is in zijn hoofd. De rest is 'just scribbling, and bibbling, and bibbling, and scribbling'.
Nou wil ik mezelf niet met het grootste muzikale genie ooit vergelijken, maar het principe is wel een beetje hetzelfde. Niet dat ik zinnen, hoofdstukken, lengte en dergelijke al helemaal heb uitgedacht, maar wel een paar ankerpunten waartussen dan kennelijk best eenvoudig een aardig stuk geschreven kan worden. Door mij dan. Ik raad het verder niemand aan.
Mijn collega's van destijds vonden het overigens niet zo grappig, deze manier van werken. Misschien dat ik daarom nu niet meer met ze samenwerk?
Comments
- 19 jan
0- 18 jan
0- 17 jan
- Hide replies (1)
1- 17 jan
0- 14 jan
- Hide replies (1)
1- 14 jan
0