NU
Door angst en stress val ik al een tijdje van week tot week af en kan ik niet slapen. Ik ben uitgeput. Ik word paranoïde. Dennis kocht kalmerende middelen en slaappillen omdat hij denkt dat ik mentale problemen heb. Hij zegt me dat de drugs nodig zijn omdat ik een gevaar voor Jack ben geworden; dat ik hem zonder de drugs op een dag pijn zal doen. Ik geloof hem niet. Ik zou mijn kind nooit kwaad doen. Ik ben niet geestelijk ziek! Hij zegt dat ik abnormaal ben, dat ik dat altijd al ben geweest, en ik heb mijn ziekte gewoon goed verborgen. Hij heeft er spijt van dat hij bij mij is omdat ik zijn leven heb geruïneerd en hij nu geen andere keuze heeft dan voor mij te zorgen - dit zegt hij iedere keer als hij mij kalmerende middelen geeft die ik in zijn bijzijn moet slikken. De slapende laat hij altijd op het nachtkastje staan met een glas water voordat ik naar bed moet. Ik neem de slapende niet. Ze zorgen ervoor dat ik mentale helderheid verlies. Ik voel me alsof ik wegzink in een zwart gat dat langzaam alle energie uit me zuigt, mijn ziel doodt. Dus heb ik een manier gevonden - telkens als Dennis de slaapkamer verlaat, doe ik alsof ik een pil slik, haal hem dan uit mijn mond en verstop hem in mijn kussen. Ik heb er een gaatje in gemaakt, maar tot nu toe heeft Dennis het niet gevonden. De volgende dag, zodra mijn man het huis verlaat, neem ik de pil uit mijn kussen en verstop hem in Jack's kamer onder de vloer. Elke dag tel ik ze allemaal om zeker te zijn dat mijn geheime plekjes niet ontdekt zijn. Ik heb al 25 kleine witte schijfjes. Over een tijdje zal ik ze naar een andere locatie moeten verplaatsen. Voor het geval dat. Ik gooi er geen weg, misschien komen ze ooit nog van pas. Direct nadat ik de pillen heb verstopt, ga ik door het appartement op zoek naar de camera's. Ik controleer grondig elke hoek, elke muur, het meubilair. Misschien is het gevoel dat ik word bekeken slechts een verzinsel, maar ik moet voorzichtig zijn. Voor het geval dat.
Je weet nooit waar Dennis nog meer mee komt.
Hij zegt dat alles wat hij voor me doet, uit zorg en liefde voor mij. Ik weet echter dat deze bezorgheid vals is. Ik ben zijn slachtoffer. Ik vermoed dat Lotte het daar over had. Ik zou haar er graag naar vragen, maar terwijl het contact met de rest van de familie zeer beperkt is, is dat met haar verboden. We zien elkaar niet meer. Dennis heeft haar nummer uit mijn telefoon verwijderd. Ik kan het ook niet van zijn contactlijst halen omdat hij het wachtwoord op zijn telefoon heeft veranderd en ik er niet bij kan. Ik heb het verschillende keren geprobeerd terwijl hij in bad zat. Ik blijf maar denken aan manieren om met Lotte in contact te komen. Ik kan een nep social media account opzetten en haar vinden, maar ik ben bang dat Dennis erachter komt. De angst is te groot voor mij om het risico te durven nemen. Ik moet geduldig zijn. Ik weet zeker dat ik een oplossing vind, of dat ik eindelijk op een of andere manier contact durf te zoeken met zijn zus.
Vandaag is een van de betere dagen. Ik heb al mijn klusjes goed gedaan zodat ik een boek kan lezen. Het appartement is perfect schoongemaakt, Dennis kon nergens een kattenhaar vinden. Hij genoot van zijn eten en pikte er niets uit. Sterker nog, hij complimenteerde me hoe lekker het was. Jack was vandaag ongewoon kalm, lachte de hele avond en kletste op zijn eigen manier, wat voor Dennis het bewijs was dat ik toch een goede moeder kan zijn.
Dus zodra hij in slaap was gevallen, ging ik rustig naast Dennis op de bank zitten en deed alsof ik samen met hem naar een volkomen oninteressante film keek, toen hij me onverwacht een boek gaf.
- Neem even de tijd om te lezen voor je naar bed gaat. – Zegt hij. Ik aarzelde even.
Ik kan het boek niet te snel pakken. Als ik dat doe, zou hij het verkeerd kunnen opvatten en me beschuldigen dat ik meer geef om een stom boek dan om tijd met hem door te brengen. Als ik het te langzaam doe, zou hij kunnen zeggen dat ik zijn vriendelijkheid niet waardeer. Ik ben goed op de hoogte van zijn spelletjes. Ik let op op elke stap die ik zet, elke ademhaling, elke knippering van mijn ogen. Alles, letterlijk alles kan zijn woede opwekken, gevolgd door straf. Dat hangt af van zijn stemming op een bepaalde dag. Of hij gooit het boek weg, of het wordt erger - hij slaat zo hard op mijn wang dat er een rode plek op mijn gezicht achterblijft, of voor straf mag ik de volgende dag niet met Jack gaan wandelen en moet ik nog twee of drie kalmeringstabletten slikken.
Deze keer kon ik het boek in precies het juiste tempo ter hand nemen. Ik zei beleefd dank u, glimlachte vriendelijk van dankbaarheid, en nu zit ik lekker te lezen. Ik voel zo'n grote vreugde! Het is alsof ik het mooiste geschenk heb gekregen, alsof de zon plotseling is gaan schijnen na vele bewolkte dagen. De wereld wordt voor een moment mooier. Ik ben ondergedompeld in de wereld van letters en ik proef elke letter als plotseling de deurbel gaat. Ik bevries en kijk Dennis angstig aan.
- Wie is het? - Hij vraagt het koud.
- Ik weet het niet - antwoord ik naar waarheid. Ik heb niemand uitgenodigd, dat zou ik nooit in mijn leven doen!
Dennis staat zwaar op van de bank, gaat naar de gang en neemt de intercom op. Ik word steeds banger. Wie zou het in zijn hoofd halen om ons onaangekondigd te bezoeken?
Hallo? - Zegt hij serieus, en ik vraag me nog sneller af wie er aan de deur staat. - Oh, wat aardig van je om langs te komen. Kom binnen, kom naar boven! - Ik vang onmiddellijk zijn geveinsde vreugde en beleefdheid op. Ik sta niet op van de bank, ik wacht tot hij de woonkamer binnenkomt. Ik weet dat hij dat zal doen.
- Ik zal je op een dag doden! – Sist hij en stapt voor me uit voordat hij de voordeur opent. – Dat is je gestoorde broer. Met welk recht heb je hem hier uitgenodigd zonder mijn toestemming? - Hij pakt me stevig bij de haren op mijn achterhoofd en duwt mijn hoofd dichter naar zijn mond - Eén woord verkeerd en je zult er spijt van krijgen. Ik zweer het verdomme!
Waarna hij me loslaat, me op de bank duwt en naar de gang loopt. Ik weet dat hij zijn masker al heeft veranderd - nu is zijn gezicht blij en lacht hij. Hij begroet Martijn vriendelijk, spreekt zijn genoegen uit over zijn bezoek, en nodigt dan mijn broer binnen uit. Ik sta pas op van de bank als Martijn in de woonkamer verschijnt. Ik kan niet naar hem toe rennen; dat zou grote problemen kunnen betekenen - meer straf dan normaal. Ik mag mijn broer ook niet te stevig en liefdevol omhelzen. Dennis vindt dat niet leuk. Dus ik begroet hem vriendelijk, maar met een air van koelte. Martijn gaat naast Dennis op de bank in de woonkamer zitten, en ik ga naar de keuken om thee te zetten. Volgens de instructies van mijn man. ‘Fucking hell!’, vloek ik in mijn geest. 'Wat haalt hij in zijn hoofd om hier onaangekondigd te komen! Waarom moet hij verdomme altijd zo eigenwijs zijn?’
Ik weet nu al dat het boek dat ik aan het lezen was, ik nooit tot het einde zal uitlezen. Zodra Martijn weggaat, zal het in de vuilnisbak belanden.
- Wat brengt je naar ons? - vraagt Dennis vriendelijk, nadat ik uit de keuken ben teruggekeerd, drie dampende mokken op het tafeltje heb gezet en naast hem ben gaan zitten.
- Niets in het bijzonder - antwoordt mijn broer. - We hebben elkaar lang niet gezien, en ik was in de buurt en dacht, ik ga even bij je langs om te vragen hoe het met je gaat. Hoe gaat het met kleine Jack? – Vraagt hij belangstellend.
- Dat is aardig van je. Het is aardig van je om te komen. Jack doet het goed, groeit als kool. - Ik kan de geveinsde vreugde in Dennis' stem horen. Ik denk dat het alleen aan mij ligt, want Martijn glimlacht breed alsof hij niets in de gaten heeft.
- God, Malinka, wat ben je afgevallen - zegt hij plotseling, terwijl hij me aandachtig aankijkt. - Ben je ziek? Is er iets mis met je?
- Malinka slaapt de laatste tijd niet goed - zei Dennis namens mij. - Bovendien heeft ze zware hoofdpijnen. Ik maak me ook zorgen om haar. Ik blijf haar vragen zich niet te overbelasten, meer rust te nemen en beter voor zichzelf te zorgen. Ik probeer haar te helpen met het huishouden, maar je weet hoe ze is - ze moet alles zelf doen, ze laat me haar niet altijd helpen. - En dat is interessant! Dit is de eerste keer dat ik hoor dat Dennis me ergens mee helpt. Maar in plaats van hem ironisch in zijn gezicht uit te lachen, trek ik een onnozel gezicht dat misschien bewijst dat hij gelijk heeft en dat ik niet naar zijn raad luister en te veel doe, boven mijn krachten naast het dagelijks huishoudelijk werk.
- Nou, ja. Ik denk dat het runnen van een huis en een klein kind niet zo gemakkelijk is als wij mannen denken - geeft mijn broer toe. Er trekt een schaduw over zijn gezicht die alleen ik opmerk omdat Dennis nog steeds doorgaat over hoe geweldig ik ben, dat ik alles zelf doe, dat ik 's nachts opsta om Jack te halen, ook al wil hij dat voor me doen, maar dat laat ik niet toe. Hij lult en lult tot ik me misselijk voel. Vuile leugenaar.
- Misschien moet je er eens over denken om een paar dagen voor jezelf te hebben? Ergens heen gaan, ontspannen? – Vraagt Martijn.
Ja, natuurlijk. Dennis wilde me niet eens een uur uit m'n kooi laten.
- Dat is een geweldig idee - zegt mijn man. - Nu voel ik me stom dat ik er zelf niet aan gedacht heb. We moeten een korte vakantie voor je plannen, schat, zodra je je beter voelt. - Hij streelt zachtjes over mijn wang.
Met dit gebaar wil hij mijn broer laten zien hoeveel hij van me houdt en om me geeft. Ik lach, speel zijn spel mee. Martijn kijkt ons aandachtig aan. Ik vraag me af waar hij nu aan denkt.
Hij blijft nog een uur bij ons. Hij en Dennis praten over alles en niets. Ik zeg niet veel, en als Martijn vraagt waarom ik zo stil ben, verzin ik een smoes dat ik moe ben. Na een uur zegt hij dat hij moet gaan omdat hij thuis nog veel werk te doen heeft (zoals gewoonlijk). Ik wou dat hij langer bleef, want hoe langer hij hier is, hoe verder ik verwijderd ben van de straf die me zeker zal treffen zodra hij vertrekt. Ik heb hem immers niet bij ons thuis uitgenodigd, hij heeft me niet van tevoren gewaarschuwd dat hij zou langskomen. Toch zal ik zijn bezoek betreuren. Ik ben er zeker van.
Ik sta in de gang en wacht tot Dennis Martijn het jasje aanreikt dat aan de witte houten hanger hangt. Op dat moment neemt mijn broer afscheid van me, omhelst me stevig en fluistert in mijn oor:
- Ik zal je helpen. Ik weet alles. - En dan voegt hij er luid aan toe - Het was goed je weer te zien, zuster. Zorg goed voor jezelf, alsjeblieft. - Hij kust mijn wang, verwijdert zich dan van mij, trekt het jasje aan dat Dennis hem gaf, schudt zijn hand en vertrekt na een ogenblik, zachtjes de voordeur achter zich sluitend.
‘Heeft hij het gehoord of niet?’, vraag ik me verwoed af. Ik voel dat mijn handen beginnen te trillen. 'Hij vermoordt me als hij het hoort!'
Ik verwacht het ergste als tot mijn verbazing Dennis spreekt:
- Naar bed. Ga uit mijn ogen, nu. Ik heb geen zin meer om je te zien. - Dan ontwijkt hij me, gaat naar de woonkamer en gaat lekker op de bank zitten.
Ik ga gehoorzaam naar de badkamer, poets mijn tanden, trek mijn pyjama aan, en voordat ik achter de slaapkamerdeur verdwijn zeg ik zachtjes:
- Ik ga naar bed. Weltrusten, schat.
- Fuck off - Hoor ik als antwoord.
Zonder een woord te zeggen sluit ik de deur achter me, ga op het bed liggen en verstijf in afwachting. Zal hij nog binnenkomen of niet? Na een paar minuten, gebeurt er nog steeds niets. Om de een of andere reden heeft Dennis besloten me vanavond met rust te laten. Ik verstop de tablet die hij eerder klaarmaakte in mijn kussen en neem een paar slokjes water zodat hij niets raadt. Ik ga lekker op mijn linkerzij liggen met mijn hand onder het kussen. Ik slaak een zucht van verlichting en val dan onmiddellijk in slaap.
Comments
- 26 juni
0- 25 juni
1- 25 juni
1- 25 juni
1