Soms om iemand echt te leren kennen moet je iets doen tegen zijn wil. Een stap te ver gaan, of helemaal geen stap te zetten. De verkeerde vragen stellen en een waarheid te zoeken die niet voor jou bestemd is.
Niet alles is altijd wat het lijkt. Niet iedereen kan het masker afzetten, maar ook niet iedereen zet het op.
De ontmoeting met een ander die op ons pad komt kan het het beste zijn wat ons ooit is overgekomen, of onze grootste mislukking die ons op een pad van duisternis en grote pijn brengt.
Het ontdekken van de waarheid lijkt op een angstaanjagend verblijf in de spiegelzaal, waar je, onder invloed van de angst die je van binnenuit overvalt, in een fractie van een seconde, probeert te ontdekken welk gezicht van de persoon die achter je staat echt is, en welk het resultaat is van het glasspel.
NU
De vrolijke stralen van de lentezon stromen de woonkamer binnen en wikkelen zich rond mijn gezicht terwijl ik het stof van de meubels veeg. Dit is meer dan drieëntwintig maanden mijn vaste ochtendklus. Het huis moet schoon zijn, bijna perfect. Dat is niet makkelijk als je huisdieren hebt. Het vacht van Dennis’ katten is overal - op de meubels, op de vensterbanken, op mijn boeken. Elke dag doe ik mijn best om het kwijt te raken, omwille van Jack. Terwijl ik aan het schoonmaken ben, kijkt mijn kleintje die in de schommelstoel zit, me aandachtig aan. Ik hou van die grote, bruine ogen die de enige gelijkenis zijn met mij en het gerichte, kleine gezichtje. De rest van zijn uiterlijk heeft hij van Dennis geërfd - de bruine krullen, de vorm van zijn nagels, de vorm van zijn voeten, zijn glimlach en die leuke kuiltjes in zijn wangen als hij lacht. Ik hoop dat hij zijn karakter van mij geërfd heeft.
Als het huis elke ochtend leegloopt nadat Dennis weg is, is mijn kleine jongen mijn enige trots. Het is aan hem te danken dat ik erin slaag om uit de afgrond van mijn droevige, afbrokkelende hart, de laatste reserves van glimlach en stervende vreugde in mij naar boven kan halen.
Ik veeg de vloer en dan dweil ik het. Ik zou kunnen stofzuigen, maar ik wil Dennis niet wakker maken. Ik kijk naar de klok op de witte muur. Het is 11:00 uur en hij zou pas een uur later op moeten zijn. Na verscheidene dagen van hard bevochten gevechten in de rechtbank, heeft hij gepland om later vandaag op het bureau te verschijnen. Dan drinkt hij snel een kop koffie, pakt zijn eten en gaat naar zijn werk, en dan ben ik weer alleen. Ik en mijn gedachten. Zwart, triest, overweldigend.
Ik ben mijn plant aan het schoonmaken van half droge bladeren opgegeten door de katten als ik de slaapkamerdeur achter me hoor opengaan - hij is te vroeg op. Ik doe alsof ik met de plant druk bezig ben en hem niet hoor. Voordat ik me kan omdraaien, moet ik mijn uitdrukking veranderen. Van droevig naar blij, vrolijk. Alle angsten verbergen om even te vergeten wat me dag en nacht pijn doet en kwelt.
Dit wordt van mij verwacht. Zo hoort het toch te zijn? Ik moet kunnen genieten van wat ik heb en me niet laten opjagen door negatieve gedachten. Ik wil en mag niet zijn verwachtingen teleurstellen.
Ik draai me om met een glimlach op mijn gezicht en mijn armen wijd gespreid.
- Hé, schatje - zeg ik vrolijk, terwijl ik zijn lippen kus voordat ik me in de nog warme holte van zijn schouder nestel.
- Hey, baby - antwoordt hij slapend, en slaat zijn armen om me heen. De armen die ooit, lang geleden, bedoeld waren om een muur voor me te zijn om al het kwaad in de wereld af te weren. Waarom is alles veranderd en heb ik nu het gevoel dat niets me meer beschermd? - Hoe gaat het? - Hij duwt me zacht over de lengte van zijn armen naar achteren en kijkt diep in mijn ogen.
- Alles goed - antwoord ik, nog steeds glimlachend. - Hoe gaat het met jou? - Vraag ik, dan streel ik zijn ruwe wang en keer terug naar de onderbroken activiteit.
- Met mij ook alles goed, maar ik ben nog niet helemaal wakker - beantwoordt hij naar mijn rug en gaat naar de keuken. Ik haal diep adem. Het spijt me zo erg, omdat ik niet meer weet hoe ik gelukkig moet zijn. Zal dit ooit weggaan?
Ik maak het werk aan m'n plant af en als ik voel dat ik tot Dennis vertrekt kan bevatten wat ik van binnen voel, ga ik naar hem toe. Ik sta naast hem in de keuken en nip aan de koude koffie die ik 's morgens vroeg gezet heb, toen de wereld voorzichtig wakker werd. Wij staan schouder aan schouder. Dat beloofden we elkaar, en die beloftes waren zo veelbelovend. Ik geloofde niet dat het ooit kon veranderen, dat het ons zo snel en onverwacht zou veranderen. Ik kan zijn warmte voelen. Ik zou zo graag willen dat het me weer zou vervullen met hoop en vreugde, zoals vroeger, toen alles mogelijk leek aan zijn zijde. Ik voel me vandaag bijna net zo alleen als toen ik singel was.
- Weet je wel hoe geweldig je bent? - Ik word uit mijn mijmeringen gehaald door de aanraking van zijn hand in mijn nek. Ik huiver onwillekeurig. - Ik hou van je, weet je dat? Ondanks alles. En ik waardeer alles wat je voor ons doet, voor mij en Jack - zegt hij en kust zachtjes mijn koude wang. Ik geloof hem niet.
Ik ben niets, ik ben nergens goed voor.
- Ik weet het - antwoord ik met een glimlach op mijn gezicht (ondanks wat ik van binnen voel) en raak zijn ruwe wang nog eens aan.- Ik hou ook van jou en ik denk dat je de meest geweldige man in deze wereld bent. Mijn grootste geluk, de vervulling van mijn diepste dromen. - Dat is wat je moet zeggen in deze situatie, toch?
Dennis gaat vroeger van huis dan gewoonlijk. Hij legt uit dat hij naar de winkel moet en om zijn auto te tanken. Omdat ze veel werk te doen hebben, besluit hij ook vrijwillig vroeger op het werk te verschijnen om een nieuw dossier te behandelen. Deze situaties doen zich steeds vaker voor, en ik luister naar de uitleg en accepteer die. Normaal gesproken zou hij na zo'n zware rechtszaak en het 's avonds laat nog eens doornemen van de dossiers vandaag een vrije dag hebben gehad of 's middags voor een paar uur naar kantoor zijn gegaan.
Nadat hij weg is, maak ik het huis schoon, geef Jack melk en breng hem naar bed. Zijn ochtenddutje is ook goed voor mij. Ik zit comfortabel op de bank in de woonkamer met nog een portie koffie en veeg het interieur met mijn ogen.
We zijn acht maanden geleden naar dit appartement verhuisd, een maand voor onze uitgerekende datum. Dennis woont al vijf jaar in deze wijk. Hij verhuisde hierheen nadat hij scheidde van zijn vrouw, en hij raakte gehecht aan deze plek. Hij vindt het perfect voor kinderen - een park, een speeltuin, een rustige buurt. Toen we er vorig jaar achter kwamen dat ik zwanger was, en we meteen op zoek gingen naar een nieuw appartement voor ons allemaal, hoopte hij dat we het hier zouden vinden. Het gebeurde op het laatste moment - iemand ontruimde dit appartement en verruilde het voor een veel groter appartement, en we hoorden het van de bevriende makelaar van Dennis, voordat het huuraanbod op de markt kwam.
Zodra we de sleutels van dit appartement hadden, begon Dennis met de renovaties. Ik begreep niet goed waarom de gerenommeerde advocaat, bijna de beste in onze stad, besloot de klussen in het nieuwe appartement zelf te doen in plaats van de juiste mensen in te huren om het te doen, maar met Dennis was geen discussie mogelijk. Het had geen zin onnodige vragen te stellen, want zelfs als ik er redenen voor had, zou hij die niet kunnen aanvaarden. Dennis' wereld en zijn beslissingen, hoe onzinnig en onlogisch ze ook waren, moesten worden aanvaard zoals hij ze voorstelde. Hij heeft hier nachten doorgebracht, de muren gladgestreken, alle gaten gevuld, de muren geverfd. Hoewel we niet veel te doen hadden, en Dennis hier bijna elke avond en elke nacht na het werk zat, ging het werk heel langzaam. Soms had ik het gevoel dat hij hier de avond tevoren niets nieuws had gedaan en hoe sneller de uitgerekende datum naderde, hoe meer ik me zorgen maakte dat we het niet zouden halen. Hij verzekerde me dat we het zouden redden en dat mijn angsten ongegrond waren, en hij had uiteindelijk gelijk, want alles was op tijd klaar.
Ik vind het een mooi en leuk appartement. Hoewel het niet helemaal is ingericht zoals ik wil, is het gezellig en zonnig. Aan de muren in de woonkamer hangen Dennis' schilderijen in zilveren lijsten. Hij wilde ze echt houden en gebruiken in ons nieuwe appartement. Hoewel ik waarschijnlijk andere decoraties zou hebben gekozen, stemde ik ermee in dat ons gedeelde appartement versierd zou worden met Dennis' spullen. Ik wist hoeveel hij er om gaf en ik wilde geen ergernis wekken door andere schilderijen voor te stellen. In deze paar maanden ben ik erin geslaagd om aan ze te wennen. Dat zijn ze, en ik accepteer ze. In de hoek bij de grijze bank, hebben we mijn boekenkast neergezet - het enige teken van mijn aanwezigheid hier. Dennis grapt wel eens dat hij ze op een dag eindelijk zal weggooien, omdat ze voor niemand van nut zijn en alleen maar ruimte innemen. Mijn handen trillen bij de gedachte eraan. Afgezien van hen, heb ik niets anders in dit appartement.
We hebben foto's van Dennis en zijn familie – zijn ouders en twee zussen, en kleine ornamenten op een van de vensterbanken gezet. Ze zijn precies zo opgesteld als in zijn vorige appartement. Hierheen verhuizen was een grote stap voor hem. Hoewel hij ernaar uitkeek om niet meer alleen te zijn en een echte, complete familie te hebben, was hij ook bedroefd om de plek te verlaten waar hij zich bevond nadat zijn vorige familie uiteen was gevallen. Ik kon de droefheid in zijn grote blauwe ogen zien. Het was onmogelijk het niet te zien. En hoewel ik er soms verdrietig over was, omdat hij er openlijk over sprak, kon ik het na verloop van tijd naast me neerleggen en me concentreren op wat op dat moment belangrijk was - de geboorte van onze zoon en het bouwen van een nieuw nest. Ik zei tegen mezelf dat hij de nieuwe plek snel zou accepteren en er met de tijd aan zou wennen. Ik vroeg ook niet meer of hij zich hier op zijn gemak voelde. Tenslotte was alleen zijn wereld veranderd.
Daarom ging ik akkoord met alle suggesties van Dennis over het inrichten van dit appartement. Om het makkelijker voor hem te maken. Om ze sneller aan de nieuwe plek te laten wennen en zich 'thuis' te laten voelen. De foto's van mij, mijn broer en zus liggen nog steeds in de witte kartonnen doos. Ik bewaarde die kartonnen doos de eerste weken in het appartement en verhuisde hem toen naar de kelder. Ik heb een paar keer gezegd dat ik ze graag ergens in de woonkamer zou zetten, maar Dennis' ontwijkende antwoorden over waar en hoe maakte dat ik er niet meer over sprak. Uiteindelijk belandde de kartonnen doos in de kelder en berustte ik in het feit dat de boeken het enige bewijs zijn dat ik hier woon. Boeken in de woonkamer en natuurlijk spullen in Jacks kamer, waar Dennis zich (verrassend genoeg) helemaal niet mee bemoeid heeft.
Voordat Jack wakker wordt, ben ik een boek aan het lezen. Als ik niet aan Dennis' wil had toegegeven, zou ik nu waarschijnlijk aan het werk zijn. Ik zou me gaan verdiepen in de rijen inkomsten en omzetcijfers van de grote klanten van het bedrijf waar ik vroeger voor werkte. Ik hou van cijfers en hield van deze baan. Maar ik gaf het op voor Jack en mijn man, ik zwichtte voor zijn aandringen, ook al wilde ik dat helemaal niet. Ik hoef niet te werken, Dennis verdient genoeg, dus in principe mag ik niet klagen dat ik me niet hoef in te spannen, onnodig hoef te stressen, en in plaats daarvan rustig voor het huis kan zorgen en onze zoon kan opvoeden. Maar omdat ik heb geen werk meer heb, daardoor geen eigen geld, en omdat ik voornamelijk thuis zit zonder sociale contacten met buren of wijkgenoten, voer ik een tweestrijd of dit me echt voldoening zal geven.
Plotseling begint mijn telefoon, die op de koffietafel ligt, de bekende geluiden van inkomende berichten te maken. Ik neem het in mijn hand en kijk van wie de berichten zijn. Het is mijn broer Martijn die vraagt hoe het met ons gaat en/of alles in orde is. Ik moet oppassen dat ik niet te vaak online kom. Dennis en ik gebruiken dezelfde app en ik weet dat, hoewel de laatste weken zonder onnodige opmerkingen of suggesties zijn verlopen, ik binnenkort weer met zijn sarcastische opmerkingen en verdachtmakingen te maken zal krijgen, waardoor ik me schuldig zal voelen en steeds harder zal proberen te bewijzen en te laten zien dat hij de enige man in mijn leven is en anderen er voor mij helemaal niet toe doen. Alleen al bij het horen van zijn opmerkingen en de uitdrukking op zijn gezicht als hij ze zegt, krijg ik kippenvel.
Onwillekeurig denk ik terug aan het laatste gesprek, dat uitliep op zeven lange, vermoeiende dagen waarin hij zich met een muur van zwijgen van mij scheidde en uit zijn onverschilligheid duidelijk bleek hoezeer ik hem gekwetst had, hoewel ik niet goed kon begrijpen wat precies. Het was eerder ik die zich gekwetst moest voelen door de opmerkingen over mijn oneerlijkheid en ontrouw, veroorzaakt door niets anders dan een poging om geld te verdienen. Van ons tweeën was het Dennis die zich schuldig moest voelen. En hoewel ik alleen pijnlijke feiten naar voren bracht toen ik mezelf verdedigde tijdens dat gesprek, was ik degene die gestraft werd.
Comments
- 20 juni
- Hide replies (1)
1- 20 juni
0- 19 juni
- Hide replies (1)
0- 20 juni
0- 19 juni
- Hide replies (1)
0- 19 juni
0- 18 juni
- Hide replies (1)
0- 19 juni
0- 18 juni
- Hide replies (1)
0- 19 juni
0